Στο βάθος ένα πλοίο με κίτρινη σημαία.

Αύγουστος, νησί, παραλία. Σχετικά άδεια για κάποιο λόγο. Διάβαζε το βιβλίο της στην ξαπλώστρα. «Πάω να βουτήξω, θα έρθεις;», την ρώτησε η φίλη της. «Σε λιγάκι».
Ένα λεπτό μετά, κι ενώ μέσα από τα γυαλιά ηλίου της παρακολουθούσε χαμογελώντας τη φίλη της, που έκανε ένα βήμα μπρος κι ένα πίσω μόλις το κύμα ακουμπούσε τα πόδια της, ήρθε και άπλωσε δίπλα της την πετσέτα του. «Καλημέρα, δεν ενοχλώ, ε;». Κανονικά θα ενοχλούσε. Κανονικά θα είχε λιγότερο παράδοξα μάτια· όχι εντελώς πράσινα, όχι εντελώς όμορφα, εντελώς μαγνητικά.
Δέκα λεπτά αργότερα, η φίλη της επέστρεψε. Τα οκτώ προσπαθούσε να μπει στη θάλασσα, τα δύο πλατσούριζε. Λίγο η θερμοκρασία του νερού και πολύ περισσότερο το απροσδόκητο θέαμα ενός στρατοπεδευμένου άντρα δίπλα στη φίλη της, και η έξοδός της από την θάλασσα ήταν πολύ πιο γρήγορη και πολύ πιο αποφασιστική από την είσοδό της. Μόλις σκουπίστηκε χαιρέτησε τον άγνωστο άντρα και εντυπωσιάστηκε από τα παράδοξα μάτια του· όχι εντελώς πράσινα, όχι εντελώς όμορφα, εντελώς μαγνητικά.
Το επόμενο μισάωρο η τριάδα μιλούσε και γελούσε. Μετά έπεσε μαζί για μπάνιο. Στην θάλασσα εξακολούθησε να μιλάει και να γελάει. Η προτίμηση του άντρα όμως είχε γίνει πια εμφανέστατη. Τόσο η μία όσο και η άλλη φίλη την εισέπραττε από τα διαρκή του σινιάλα, από το παιχνίδισμα του βλέμματός του. Η μία περίμενε την άλλη –με ολοένα αυξανόμενη ανυπομονησία, είναι η αλήθεια- να ομολογήσει επιτέλους την ήττα της, να υποχωρήσει και να την αφήσει λίγο μόνη μαζί του. Εις μάτην. Βγήκαν απ΄τη θαλασσα όπως ακριβώς μπήκαν: ως αδιαίρετος τριάς.
Άλλα τριάντα οκτώ λεπτά με στέγνωμα, κουβεντολόι, χαχανητά και λαθραία κοιτάγματα γεμάτα σημασία, και έφτασε η στιγμή της αποχώρησης.
«Πάμε να τσιμπήσουμε κάτι;», τις ρώτησε.
«Ναι», του απάντησαν.
Η ώρα είχε ήδη πάει μία, η παραλία σιγά σιγά γέμιζε με κόσμο και η τριάδα των εβδομηντάρηδων άρχισε να ανηφορίζει προς το κοντινό ταβερνάκι με ανάλαφρα βήματα.

(Κείμενο που γράφτηκε για το Hotel Memory, το ξενοδοχείο του Μισέλ Φάις).