Ρητορικό

Όταν γράφεται σε μεγάλη εφημερίδα ότι «τα περισσότερα μπλογκς είναι για πέταμα» και ότι «όλα μαζί τα μπλογκς σχηματίζουν μια τεράστια χωματερή ιδεών, όπου χρειάζεται να σκάψεις αρκετά για να βρεις κάτι που αξίζει τον κόπο να διαβάσεις», τότε αχός βαρύς ακούγεται και οι αρνητικές αντιδράσεις είναι μαζικές: υπερασπιζόμαστε τα του οίκου μας.

Όταν όμως, λίγες μόνο μέρες μετά, γράφεται σε άλλη μεγάλη εφημερίδα ότι «Τα blogs είναι η επιστροφή του ρομαντισμού στη γραφή. Ενώ όλο και περισσότεροι σήμερα γράφουν και δημοσιεύουν «μυθιστορήματα» κυνηγώντας τη φήμη, το χρήμα ή το ξέπλυμα του ονόματός τους, ενώ οι καθαυτό συγγραφείς λειτουργούν όλο και πιο πολύ σαν επαγγελματίες, με ό, τι καταναγκασμούς και σκοπιμότητες συνεπάγεται αυτό, ενώ τα δημοσιογραφικά κείμενα γίνονται όλο και πιο άψυχα, εξαιτίας των φραστικών αυτοματισμών και της μεθόδου του copy-paste, της άκριτης συρραφής αποσπασμάτων από κείμενα κατεβασμένα από το ΄Ιντερνετ, γενικά ενώ η γραφή αναπαράγει σήμερα τον κομφορμισμό της κουλτούρας που την αποθεώνει, οι bloggers ανακαλύπτουν ξανά την επαναστατικότητά της, τις δυνατότητες που κρύβει ως μέσο αβίαστης, αληθινά προσωπικής έκφρασης, την απελευθερωτικά ευρηματική επικοινωνιακότητά της.
Και, αν έχει σημασία μια τέτοια λεπτομέρεια, τα λέει όλα αυτά κάποιος που είναι κάθε άλλο παρά μανιώδης δικτυοπλόος, κοινώς net surfer.
Οι bloggers γράφουν μόνο για το κέφι τους (προσοχή: όχι για την πλάκα τους!), δεν αυτολογοκρίνονται (τα blogs είναι εξ ορισμού η άρνηση της αυτολογοκρισίας) και διαβάζονται από αυτενεργούς αναγνώστες, που η αναγνωστική συμπεριφορά τους απέχει παρασάγγας από τη ληθαργική συμμόρφωση με τις μόδες της βιβλιαγοράς ή από το βιαστικό, μισοαφηρημένο «ξεπέταγμα» των δημοσιογραφικών άρθρων»., γιατί οι θετικές αντιδράσεις δεν έχουν αντίστοιχη μαζικότητα;

Τι στο διάολο θέλουμε τελικά;