Σκανδαλώδες
«Στ' αληθινά, στα ψεύτικα,
το λέω και τ' ομολογώ:
Σαν να 'μουν εγώ και όχι άλλος
μες στη ζωή πορεύτηκα».
Όταν πορεύεσαι σαν άλλος, λαχταράς να πορευόσουν σύμφωνα με το εγώ σου.
Όταν πορεύεσαι σύμφωνα με το εγώ σου, λαχταράς να ζούσες σ' ένα κόσμο που κάτι τέτοιο δεν θα ήταν σκανδαλώδες.
Η λέξη «τίμημα» για τις κάθε είδους επιλογές μας, είναι σαν να έχει παραπλανητικά αυτονομηθεί από την αρχική της έννοια. Τίμημα σημαίνει τιμή. Στα αγγλικά είναι πιο ξεκάθαρα τα πράγματα. Λένε «price» ή «the price you have to pay» και ξέρουν για τι μιλάνε.Όλα έχουν την τιμή τους. Έτσι απλά· εξετάζεις αν κάθε συναλλαγή αξίζει τα λεφτά της.
Πορεύεσαι σαν άλλος, αγοράζοντας επιβίωση και πληρώνοντας με στιγμές μελαγχολίας.
Πορεύεσαι σύμφωνα με το εγώ σου, αγοράζοντας πράγματα κοντύτερα στις ανάγκες σου και πληρώνοντας σε ταμεία που δείχνουν να μην έχουν τελειωμό.
Μπούρδες. Σπανίως επιλέγεις πραγματικά το πώς θα πορευθείς, σπανίως είσαι εσύ που θα αποφασίσεις αν σε συμφέρει να αγοράσεις ή να πουλήσεις.
Με τον θάνατο τελειώνουν και οι σκοτούρες.
Όσο ξεκάθαρα είναι όλα, άλλο τόσο μπερδεμένα είναι. Ένα μπέρδεμα από την αρχή μέχρι το τέλος, κι εσύ εκεί, να πρέπει να έχεις το σθένος να αντικρύζεις κατάματα αυτό το μπέρδεμα και να συμφιλιώνεσαι μαζί του.
Δραπετεύουμε για λίγο από το μπέρδεμα τραγουδώντας, χορεύοντας ή φωνάζοντας γκολ.
Και μετά επιστροφή σε αυτό, επιστροφή στη σύγκρουση εγώ - πραγματικότητας, επιστροφή στη σχετικότητα, επιστροφή στις αδιάκοπες αγοραπωλησίες.
Είναι φορές που θα 'θελες να είσαι δειλός.
Είναι φορές που θα 'θελες να είσαι ζάντα ή τασάκι, κάτι που να μην σκέφτεται και να μη νιώθει, τέλος πάντων.
14 Comments:
Hello
I am the ghost of Troubled Joe
.....
Urrgh, I think I'm in lerv
a rush and a push and the land that
we stand on is ours
και το ποίημα τελειώνει έτσι :"δεύτερη ζωή δεν έχει"...
"...Μπούρδες. Σπανίως επιλέγεις πραγματικά το πώς θα πορευθείς, σπανίως είσαι εσύ που θα αποφασίσεις αν σε συμφέρει να αγοράσεις ή να πουλήσεις..."
Και ποιος επιλέγει λοιπόν; (Αληθινή απορία είναι- δεν ειρωνεύομαι).
Είχα πάθει πλάκα όταν πρωτοάκουσα το τραγούδι.
'Ολα έχουν μια τιμή. ακόμα και η ανθρώπινη ζωή (π.χ. η αποτίμηση της ασφαλιστικής εταιρείας)
Με τον Θάνατο τελειώνουν και οι σκοτούρες (όσων πεθαίνουν).
Τα σάβανα δεν έχουν τσέπες (παλιά τούρκικη παροιμία)
πολύ αλήθεια αυτό το ποστ...
τόση ίσως διαπερνάει τις διάφανες σκοτούρες της καθημερινότητας... απαπαπα είναι αργά για τέτοια...
να είσαι καλά. wake us up
Αδερφέ μου γιατί σε πήρε έτσι από κάτω;
Για όλες αυτές τις φορές που θα ήθελα να είμαι ζάντα ή τασάκι υπάρχει το μλπογκ μου "Τα απομνημονεύματα μιας ζάντας που θα ήθελε να είναι τασάκι"...
είναι φορές που νοιώθω σαν τραγανή καλοαλατισμένη τηγανητή πατάτα
re old boy, de se pisteuw! auto to kommati mou exei kollisei sto myalo, se ena synexes loop apo tin kyriaki!!
na xarw pou o an8rwpos den einai monos sto sympan twn skepsewn tou i na apelpistw gia tin koinotypia tis skepsis? (ase me, milaw moni mou twra...)
xalia, xalia, xalia
Anonymous, δεν ξέρω, νομίζω ότι τα περιθώρια επιλογής μας είναι μικρά. Έχουμε φωνές μέσα μας που μας ορίζουν σε μεγάλο βαθμό.
Χilaren, να απελπιστείς για την κοινοτοπία της σκέψης :)
Ο Comments, οδηγίες του ατζέντη μου ακολουθώ, για να υπάρχει στο μπλογκ μια συναισθηματική τραμπάλα που θα κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον του κοινού και συνακόλουθα και την ανταπόκριση των διαφημιστών.
Snowflake, θα πάω να το πάρω να το ακούσω, μου φαίνεται.
Μanifesto, νομίζω ότι το ουσιαστικό «πατάτα» είναι η πρώτη φορά που συνοδεύεται από το επίθετο «καλοσαλατισμένη» :)
Λαμπρούκο, προχωρημένο σε βρίσκω.
Rina, έχεις πάρει λυπητερομετρητή;
Lord Kostas, υπνωτικό - ξυπνητήρι, τι σημασία έχει;
Φούφουτε, όχι τουρκικές παροιμίες παρακαλώ, είμεθα εθνικόφρων μπλογκ
Raffinata, σωστά.
«Στ' αληθινά, στα ψεύτικα,
το λέω και τ' ομολογώ:
Σαν να 'μουν άλλος κι όχι εγώ
μες στη ζωή πορεύτηκα».
Άλλαξες επίτηδες τον στίχο;
Γιεπ.
Με τον θάνατο τελειώνουν και οι σκοτούρες.
Nothing is less certain.
Σωστό κι αυτό.
Δημοσίευση σχολίου
<< Home