O Πολιούχος Άγιος των Όπου Γης Uncool

Όχι απαραίτητα οι καλύτερες στιγμές του, αλλά οι στιγμές του Φίλιπ Σέιμουρ Χόφμαν που θυμάμαι πιο έντονα:
- Εμφανίζεται ένα λεπτό και κλέβει την παράσταση στο «Hard Eight». Παίζει ζάρια στο καζίνο και προκαλεί τον ηλικιωμένο πρωταγωνιστή αποκαλώντας τον «οld-timer» και χαχανίζοντας ακατάπαυστα.
- Τραγουδάει ροκ μέσα στο φορτηγάκι του, κυνηγώντας με τέρμα τα γκάζια έναν τυφώνα στο «Τwister».
- To ξελιγωμένο βλέμμα του προς τον Μαρκ Γουόλμπεργκ στο «Βοοgie Nights».
- Νοσοκόμος στο «Magnolia». Νομίζεις ότι έχει φωτοστέφανο πάνω του, νομίζεις ότι έχει αγιάσει· ίσως όμως να μπήκε τόσο στο πετσί του ρόλου, που όντως να άγιασε.
- Χυμένος σε έναν τοίχο του σπιτιού του, ημιλιπόθυμος από τη βενζίνη που έχει σνιφάρει στο «Love Liza».

- Η ατάκα του - προσωπικό ορόσημο στο «Αlmost Famous» : «Τhe only true currency in this bankrupt world is what we say to each other when we are uncool» («Το μόνο αληθινό νόμισμα σε αυτόν τον χρεωκοπημένο κόσμο είναι όσα λέμε ο ένας στον άλλο, όταν είμαστε ξενέρωτοι»).

- Στην «25η Ώρα», αποτυγχάνει -αν και καθηγητής λογοτεχνίας- να κάνει μια πρόποση της προκοπής στον φίλο του που σε λίγες ώρες πάει φυλακή. Μερικά ποτά και λίγες ώρες αργότερα πηγαίνει στην τουαλέτα του κλαμπ και φιλά την μαθήτρια του. Μεγαλύτερο πατατράκ απ' όταν φίλησε τον Μαρκ Γουόλμπεργκ.

- Η τελευταία φορά που συναντάει τους μελλοθάνατους στο «Capote». Ο τρόπος που καταπνίγει έναν λυγμό εν τη γενέσει του και στρέφει το κεφάλι του προς τα πίσω.

Γενικά όμως, δεν ο τρόπος που κλαίει αλλά ο τρόπος που γελάει που είναι μνημειώδης. Κανένας άλλος ηθοποιός δεν έχει γελάσει με τόσους διαφορετικούς τρόπους στην ιστορία του σινεμά· κι ενώ όλα τα γέλια του μοιάζουν, δεν παύουν, κατά ένα περίεργο τρόπο, να είναι όλα μοναδικά.

Πολιούχος Άγιος των ξενέρωτων, ωστόσο ακτινοβολεί επί των πάντων, τόσο επί των ξενέρωτων, όσο και επί των κλώνων του Κλούνεϊ. Απλά εμείς οι uncool τον αγαπάμε λίγο περισσότερο.

Και στις επόμενες «Επικίνδυνες Αποστολές» είμαστε φανατικά με τον κακό, που είναι τόσο καλός, ώστε μπροστά στη λάμψη του ταλέντου του, η λάμψη του υπερ-κούλ σταρ, η λάμψη του Τομ Κρουζ, θα είναι σαν λάμψη αναπτήρα απέναντι στον ήλιο, μεσημέρι καύσωνα.