Ο Ελαφοκυνηγός
Ο Κακός ο Λύκος είχε έναν αδελφό, τον Εγωιστή Λύκο. Όταν ο Κακός Λύκος δολοφονήθηκε στο κρεβάτι της γιαγιάς, ο Εγωιστής Λύκος ορκίστηκε εκδίκηση. Μεταμφιέστηκε σε άνθρωπο και προσέγγισε την Κοκκινοσκουφίτσα. Όσο πετυχημένη κι αν ήταν η μασκαράτα του, δεν θα μπορούσε να μην γεννήσει υποψίες στην Κοκκινοσκουφίτσα:
«Γιατί έχεις τόσο μεγάλα μάτια;».
«Για να σε βλέπω καλύτερα - Για να μην χορταίνω να σε κοιτώ».
«Γιατί έχεις τόσο μεγάλα αυτιά;».
«Για να σ' ακούω καλύτερα - Για να ακούω με προσοχή κάθε λέξη που λες».
«Γιατί έχεις τόσο μεγάλη μύτη;».
«Για να σε μυρίζω καλύτερα - Για να αναπνέω μέσα απ' το δέρμα σου».
Η Κοκκινοσκουφίτσα κι ο Εγωιστής Λύκος έκαναν σχέση και στην πορεία αγαπήθηκαν. Όσο περνούσε ο καιρός αγαπιόντουσαν περισσότερο και ο Εγωιστής Λύκος άρχισε να ξεχνά το σχέδιό του.
Άρχισε να ξεχνά και την ίδια του την φύση· όντως δεν χόρταινε να την κοιτά με τα μεγάλα του μάτια, να την ακούει με τα μεγάλα του αυτιά, να την αναπνέει με την μεγάλη του μύτη.
Άρχισε ακόμη να βλέπει όνειρα πως ήταν άνθρωπος αληθινός.
Άρχισε λοιπόν να κοιμάται όλο και περισσότερο, γιατί δεν ήθελε να είναι πια λύκος, δεν ήθελε να κρύβει πια το μυστικό του από την Κοκκινοσκουφίτσα που κοιμόταν δίπλα του.
Μια μέρα αντίκρυσε ένα ελάφι.
Τότε ξαναθυμήθηκε πως είναι λύκος κι άρχισε να γρυλλίζει. Σαν μαλάκας.
Πήγε στην Κοκκινοσκουφίτσα κι άρχισε να βγάζει ένα - ένα τα ρούχα που τον έκρυβαν, το σακάκι, την γραβάτα, το πουκάμισο, το παντελόνι, τα παπούτσια. Η Κοκκινοσκουφίτσα είδε το τρίχωμα, τα δόντια, τα νύχια, όλα όσα είχε απωθήσει:
«Γιατί μου έδειχνες τόσο μεγάλη αγάπη;».
«Για να σε πονέσω καλύτερα - Για να έχω τη δύναμη να σε πονέσω περισσότερο από κάθε άνθρωπο και κάθε λύκο».
Ήταν οι τελευταίες λέξεις που είπε στηριζόμενος στα δύο του πόδια. Ξαναγύρισε στα τέσσερα κι άρχισε να κυνηγάει το ελάφι, πιο λύκος από ποτέ, πιο εγωιστής από ποτέ.
posted by Old Boy @ 5:05 μ.μ.
19 comments
19 Comments:
είναι λίγο ευαίσθητο το θέμα με τους ανθρώπους της φωτογραφίας
Συμφωνώ, αλλά δεν νομίζω να τους περιγελώ.
Ώστε ο έρως δεν εξανθρωπίζει. Κ εγώ το ίδιο πιστεύω.
φαντάσου νά 'βγαζε όμως κι η κοκκινοσκουφίτσα την τραγιάσκα ε; τελικά πάλι ο άμαχος πλυθησμός την πλήρωσε ....άρε κατακαημένο ελάφι...
BTW τό πόστ άν και κάτι μου θυμίζει με ενα πρόβατο είναι όπως παντα υπέροχο
Love hurts eh?
γιά ποιά ταινία όμως πρόκειται;
Το Atanarjuat νομίζω.
Έγραψες! (Πάλι)
Πολύ ωραίο το κείμενο, αλλά και μένα η εικόνα μου μοιάζει λιγάκι παράταιρη. Ίσως δεν κατάλαβα.
Είναι τόσο δύσκολο να αλλάζεις τόσες φορές μέγεθος.
Ανάλογη εικόνα έχουμε στην ταινία “Yπόσχεση” ( The promise) του Τσεν Κάιγκε με τις στρατιές των δούλων .
Ο δούλος-πρωταγωνιστής Κουνλούν μαθαίνει να στέκεται στα πόδια του, όταν καταλαβαίνει ποιος είναι και ποια είναι η χώρα του . Κι αυτό είναι αρκετό για να αλλάξει τη μοίρα.
Εδώ κατά κάποιο τρόπο περιγράφεις το ανάποδο.
Και για να μη μου μένει στο μεταξύ η ρετσινιά του τρόλ, αφήνω προς στιγμή τις παραδοξότητες και σχολιάζω ορθολογικά (αυτό κι αν είναι παράδοξο τη στιγμή που το κείμενο σε παραπέμπει τρόπον τινά στο primitive) το πολύ καλό θεματικά τουτο πόστ :
Νομίζω πώς δεν κάνεις λάθος να λες πώς ο εγωισμός, έστω και λαβωμένος θανάσιμα -στο δίδυμο άλλο του-, είναι προϋπόθεση της αγάπης. Αν μη εγώ, πώς δύναμαι ν’ αγαπώ ; Το ενδιαφέρον είναι πως ο λύκος αγαπά μεν ως «εγώ» αλλά υποκρινόμενος τον «άλλον» καθώς επίσης αγαπά κατά λάθος .
Εκείνο που δεν κατάλαβα και νομίζω έχω χάσει, είναι αν όντως βάζεις θέμα αν η αγάπη αδυνατεί να υπερβεί βασικά ένστικτα (που ΔΕΝ κατ’ εμε, γιατί δεν ουδεμία ανταγωνιστική η συγκρίσιμη σχέση υπάρχει μεταξύ τους), η αν η αγάπη μας πληγώνει, μας ξεγελάει η μας παρεκκλίνει από τον βασικό εαυτό μας και μάλιστα κυρίως αυτόν-εκείνον τον εαυτο που μπορεί να βιώσει την αγάπη, δηλαδή εδώ τον ίδιο το λύκο.
Γιατι ό λύκος, όπως περιγράφεται, άσχετα από το αρχικό κίνητρό του -με η χωρίς γραβάτα- και αισθάνεται και δεν ξέρουμε αν εν τέλει πληγώνει την καπελωμένη Νυφίτσα η τον ίδιο του τον εαυτό που κατά ένα μέρος απαρνιέται, αρχικά για ιερό σκοπό κι εν συνεχεία από αγάπη αταίριαστη.
Η κοκκινοσκουφίτσα στο πόστ είναι ασήμαντο πρόσωπο, εκτός από το χρώμα των ρούχων της δεν ξέρουμε τίποτα γι’ αυτήν και για τα αισθήματα της: αν αγάπησε, αν μεγάλωσε καθόλου, αν υποδύθηκε , αν άλλαξε σχέδια, αν θυσίασε αν πληγώθηκε, η αν πήγε στο δάσος για βρούβες, η μισοέκπληξη που δηλώνει: «γιατί μου έδειχνες;» ίζ νουθιν . Κάτι που θά κανε ενδιαφέρουσα και μια σχετική οπτική του κειμενογράφου πέρα από την πλευρά του Σουάν , αλλά αυτό δεν αποτελεί παραγγελιά αλλά μόνο φωναχτη σκέψη.
Τον Λύκο τον διαβρώνει -αργά αλλά σταθερά- η αγάπη. Τον διαβρώνει με την καλή έννοια. Ο Λύκος αρχίζει και νιώθει αισθήματα ανθρώπου. Ο Λύκος αρχίζει και βιώνει κάτι βαθύ, πλήρες, κοινό. Διαχέεται μια στοργή στην ατμόσφαιρα, υπάρχει μια αύρα ολόγυρα που κάνει τον λύκο να ξεχάσει το αρχικό του σχέδιο.
Ξαφνικά το βάθος συγκρούεται με την οξύτητα. Από την μια ο Λύκος έχει κάτι βαθύ κι αληθινό και από την άλλη κάτι οξύ και πιθανότατα ψεύτικο.
Γιατί δεν αντιδρά σαν άνθρωπος; Γιατί φαίνεται να προτιμά την οξύτητα από το βάθος;
Ίσως γιατί σε όλα μπορούμε να πάμε κόντρα εκτός από την φύση μας.
Οι λύκοι έχουν εντολή να κυνηγούν ελάφια - Οι άνθρωποι έχουν εντολή να είναι με άλλους ανθρώπους.
Όσο για την Κοκκινοσκουφίτσα, κάθε άλλο παρά ασήμαντο πρόσωπο είναι. Ωστόσο αυτό είναι ένα ποστ που μιλά για τον λύκο. Διόλου ανεξήγητο αφού πρόκειται για Εγωϊστή Λύκο. Ο εγωκεντρισμός του τρόπον τινά κατέλάβε το ποστ και είδαμε τα πράγματα μόνο από τη δική του οπτική γωνία.
Ο ανθρωπος λύκος όπως φαίνεται όμως εδώ (γιατι κανεις δεν μπορεί νά νιώσει κάτι που δεν έχει ηδη μέσα του) δεν έχει εντολή μόνο νά κυνηγάει ελαφια αλλά και να νιώθει αγαπη που ή ανθρωπος -στο ποστ πάντα- δεν γνωρίζουμε άν ένιωθε καν ειχε δεν είχε αναλογη εντολή . Ετσι μιάς και δεν ξέρουμε καθόλου, εγώ δηλαδη, τί εχει στην καρδιά του ένας λύκος πολύ ενδιαφέρον θά ηταν νά δουμε ισως την περιπτωση του ανθρώπου που συγκεντρωνει μέσα του ολες τις φωνες σκοτεινες και φωτεινές
και με την ευκαιρία τό "λυκοι σας παρακαλώ μην κλαίτε" δεν έιναι πολυ γλυκό βιβλίο;
Το πιθανότερο είναι ότι όποιος συγκεντρώνει μέσα του όλες τις φωνές τρελλαίνεται. Ή το πολύ πολύ τρελλαίνει τους άλλους.
Εκείνο που ήθελα νά πω , και μάλλον δεν το ειπα καλα, είναι πώς κάθε ανθρωπος εχει μεσα του πολλές φωνές κι εκείνη του λυκου (ενστίκτου) κι εκεινη της καρδιάς κι εκεινη του νου με τις πολλές παραμέτρους τους που δεν ειναι κατ αναγκη ανταγωνιστικές μεταξύ τους. Αυτο μονάχα και την κάνω μ ελαφρα, διότι "δικό σας είναι το βασίλειο" του μπλόγκ κι ίσως είναι αχαρο νά καταχρώμαι την ευγενική φιλοξενία που μου παρέχει .
ΤΕΛΙΚΑ Η ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΕΚΔΟΧΗ ΤΟΥ ΚΕΙΜΕΝΟΥ ΣΟΥ..."ΠΑΙΖΕΙ";
Ο αδελφός του κακού λύκου
Ο Κακός ο Λύκος είχε έναν αδελφό, τον Εγωιστή Λύκο. Όταν ο Κακός Λύκος δολοφονήθηκε στο κρεβάτι της γιαγιάς της κοκκινοσκουφίτσας, ο Εγωιστής Λύκος ορκίστηκε να πάρει εκδίκηση. Μεταμφιέστηκε σε άνθρωπο και προσέγγισε την Κοκκινοσκουφίτσα για να την φάει.
Όσο πετυχημένη κι αν ήταν η μασκαράτα του, δεν θα μπορούσε να μην γεννήσει υποψίες στην Κοκκινοσκουφίτσα:
«Γιατί έχεις τόσο μεγάλα μάτια;».
«Για να σε βλέπω καλύτερα. Για να μην χορταίνω να σε κοιτώ».
«Γιατί έχεις τόσο μεγάλα αυτιά;».
«Για να σ' ακούω καλύτερα. Για να ακούω με προσοχή κάθε λέξη που λες».
«Γιατί έχεις τόσο μεγάλη μύτη;».
«Για να σε μυρίζω καλύτερα. Για να αναπνέω μέσα απ' το δέρμα σου».
Η Κοκκινοσκουφίτσα, που ένοιωσε τα λόγια του σαν ερωτική εξομολόγηση συγκινήθηκε!
Δεν είναι και λίγο να παραμορφωθεί (μεγάλα αυτιά, μάτια, μύτη) ένα πλάσμα για πάρτη σου… κι έτσι ο Εγωιστής Λύκος την έπεισε κι έκαναν σχέση και στην πορεία αγαπήθηκαν. Όσο περνούσε ο καιρός αγαπιόντουσαν όλο και περισσότερο κι ο Εγωιστής Λύκος -ερωτευμένος κι αυτός- άρχισε να ξεχνά το σχέδιό του.
Άρχισε να ξεχνά και την ίδια του την φύση. Όντως δεν χόρταινε να την κοιτά με τα μεγάλα του μάτια, να την ακούει με τα μεγάλα του αυτιά, να την αναπνέει με την μεγάλη του μύτη.
Άρχισε ακόμη να βλέπει όνειρα πως ήταν άνθρωπος αληθινός και κοιμόταν όλο και περισσότερο, γιατί δεν ήθελε να είναι πια λύκος. Δεν ήθελε να κρύβει πια το μυστικό του από την Κοκκινοσκουφίτσα, που κοιμόταν δίπλα του.
Έτσι σιγά-σιγά χαλάρωσε κι όταν μια μέρα αντίκρισε ένα ελάφι, ξαναθυμήθηκε πως είναι λύκος κι άρχισε να γρυλλίζει…
Κι ενώ η κοκκινοσκουφίτσα ήταν τόσο ερωτευμένη μαζί του, που θα μπορούσε να την πείσει ακόμη κι αν της έλεγε ότι αυτό που ακούστηκε ήταν ο χαλασμένος συναγερμός του γείτονα…αυτός, πήγε κοντά της κι άρχισε να βγάζει ένα - ένα τα ρούχα που τον έκρυβαν: το σακάκι, την γραβάτα, το πουκάμισο, το παντελόνι, τα παπούτσια. Η Κοκκινοσκουφίτσα είδε το τρίχωμα, τα δόντια, τα νύχια, όλα όσα είχε κρύψει (ή απωθήσει) και τότε κατάλαβε (επιτέλους!) ότι ήταν ο λύκος και τον ρώτησε:
«Γιατί μου έδειχνες τόσο μεγάλη αγάπη;».
«Για να σε πονέσω καλύτερα» της απάντησε. «Για να έχω τη δύναμη να σε πονέσω περισσότερο από κάθε άνθρωπο και κάθε λύκο»!
Ήταν οι τελευταίες λέξεις που είπε στηριζόμενος στα δύο του πόδια. Ξαναγύρισε στα τέσσερα κι άρχισε να κυνηγάει το ελάφι, πιο λύκος από ποτέ, πιο εγωιστής από ποτέ!
ΕΠΙΜΥΘΙΟ
Αν αυτή η ιστορία σας θύμισε κάτι από την ζωή των ανθρώπων μην απορήσετε.
«Δεν φτάνει μόνο η αγάπη» για να εξανθρωπίσει έναν «λύκο», έστω κι αν φανεί για λίγο το αντίθετο μες στην ερωτική παραζάλη των πρώτων μελωμένων καιρών. Ρώτα το πρώτο πληγωμένο θηλυκό, που θα συναντήσεις στη γειτονιά, στο σκολειό ή στη δουλειά σου…
Όπως «δεν φτάνει μόνο η αγάπη» για να εξανθρωπίσει και μια «κότα», έστω κι αν μαγευτείς από την επιτηδευμένη εμφάνιση και συμπεριφορά της, από τα χρώματα κι αρώματα που θα στολίζουν το χαμόγελό της, στους καιρούς των ερωτικών αντικατοπτρισμών… Ρώτα το πρώτο πληγωμένο σερνικό, που θα συναντήσεις στη γειτονιά, στο σκολειό ή στη δουλειά σου…
Ο ερωτευμένος άνθρωπος κι όταν δεν είναι «τυφλός», δεν μπορεί να γίνει θαυματοποιός ή παιδαγωγός…
Το αποτέλεσμα θα είναι πάντα το ίδιο:… στο τέλος ο άλλος θα είναι πιο λύκος από ποτέ!...πιο κότα από ποτέ!...
Λοιπόν δεν λέω σου να ερωτεύεσαι με το μυαλό. Να ερωτεύεσαι με την καρδιά αλλά να αγαπάς μόνο ό,τι δεν στην πονάει ποτέ, σου λέω!
«να αγαπάς μόνο ό,τι δεν στην πονάει ποτέ, σου λέω!»
Εγώ πάλι λέω, αγάπα κι ας πονέσεις. Αγαπάω σημαίνει ζω. Πονάω σημαίνει ζω. Προφυλάσσομαι για να μην πονέσω σημαίνει δεν ζω.
Εγώ πάλι λέω, αγάπα κι ας πονέσεις. Αγαπάω σημαίνει ζω.
ΣΥΜΦΩΝΩ
Προφυλάσσομαι για να μην πονέσω σημαίνει δεν ζω.
ΣΥΜΦΩΝΩ
(εγώ δεν είπα κάτι τέτοιο...δεν μίλησα για προ-φύλαλαξη)
Πονάω σημαίνει ζω.
ΑΝ ΤΟ ΠΟΝΑΩ ΕΙΝΑΙ ΕΝΕΣΤΩΤΑΣ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ...ΤΟΤΕ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΔΕΝ ΖΩ...
Δημοσίευση σχολίου
<< Home