Μακάριοι
Ξανακοιτάζω την φωτογραφία του προηγούμενου ποστ και για κάποιον χαζό λόγο νιώθω ικανοποίηση· ικανοποίηση σαν να διακόσμησα λίγο πιο όμορφα έναν προσωπικό μου χώρο.
Έβλεπα προχθές τον Ρόμπερτ Άλτμαν στην απονομή των όσκαρ, έβλεπα το σύντομο αφιέρωμα που του έκαναν με αποσπάσματα από τις ταινίες του και σκέφτηκα για μια ακόμη φορά ότι καλά και άγια τα όσκαρ και τα κάθε λογής βραβεία και αναγνωρίσεις, αλλά εκείνο που μετράει περισσότερο είναι το τι έχεις δημιουργήσει. Ο Άλτμαν προσέφερε μερικές σημαντικές ταινίες και μεγαλύτερο βραβείο από αυτό δεν υπάρχει. Έχοντας γνώση ότι γίνομαι αφόρητα κοινότοπος, εκείνο που απλά προσπαθώ να πω είναι ότι όσο αλήθεια είναι πως όλοι μας αναζητούμε την αποδοχή των άλλων, όσο αλήθεια είναι ότι όταν η αποδοχή δεν έρχεται βασανίζεσαι και αμφιβάλλεις, άλλο τόσο αλήθεια είναι, ότι η μεγαλύτερη δικαίωση δεν προέρχεται από την ανταπόκριση των άλλων, αλλά από αυτό καθαυτό το έργο.
Τηρουμένων πάντα των αναλογιών, αυτό μπορεί να ισχύει τόσο για έναν σκηνοθέτη, όσο και για κάποιον που έχει ένα μπλογκ.
Είναι σημαντικό να ξαναβλέπεις σκηνές απ' τις ταινίες σου και να βλέπεις τον Έλιοτ Γκουλντ με την γάτα στον ώμο ή τον σεισμό, την ώρα που ο μακαρίτης Κρις Πεν και ο Ρόμπερτ Ντάουνι Τζούνιορ απατούν τις γυναίκες τους στην εξοχή, είναι σημαντικό να γυρνάς στο μπλογκ σου και να βλέπεις να το περιθάλπει με την αύρα του ο Φίλιπ Σέιμουρ Χόφμαν, είναι σημαντικό να κοιτάς πίσω και να μην ντρέπεσαι για αυτά που έκανες.
Όσοι το καταφέρνουν αυτό, όχι σε κινηματογραφημένες εικόνες ή σε γραμμένες λέξεις, αλλά στη ζωή τους εν γένει, όσοι καταφέρνουν να κοιτούν πίσω και να μην ντρέπονται, αυτοί είναι οι πραγματικοί μακάριοι.
Ότι αυτοί ελεηθήσονται.
Ότι αυτοί ελεηθήσονται.
posted by Old Boy @ 8:24 μ.μ.
4 comments
4 Comments:
Έχοντας γνώση ότι γίνομαι αφόρητα κοινότοπος, εκείνο που απλά προσπαθώ να πω είναι ότι όσο αλήθεια είναι πως όλοι μας αναζητούμε την αποδοχή των άλλων, όσο αλήθεια είναι ότι όταν η αποδοχή δεν έρχεται βασανίζεσαι και αμφιβάλλεις, άλλο τόσο αλήθεια είναι, ότι η μεγαλύτερη δικαίωση δεν προέρχεται από την ανταπόκριση των άλλων, αλλά από αυτό καθαυτό το έργο.
Ισχύει άραγε αυτό;
Νομίζω ότι ισχύει το ακριβώς αντίθετο: ότι η μεγαλύτερη δικαίωση έρχεται από την αποδοχή των άλλων, ερήμην του έργου. Και πως, όταν αυτή λείπει ή νομίζουμε ότι λείπει, τότε το ρίχνουμε στα έργα.
Απαντάω δηλαδή στην κοινοτοπία σου με μια άλλη κοινοτοπία: αυτή του καλλιτέχνη ως ελλειματικού ανθρώπου που δημιουργεί για να κερδίσει αποδοχή. Εξ ου και η βιογραφική φιγούρα του καλλιτέχνη με το καραέργο ο οποίος νιώθει αποτυχημένος και μάταιος χωρίς αποδοχή (Βαν Γκόγκις, Πόας, κλπ).
Αυτό που χαρακτηρίζει όλους τους ανθρώπους εξάλλου, καλλιτέχνες και μη (άρα γενικότερο και βασικότερο), δεν είναι η μάχη για δημιουργία αλλά η μάχη για αποδοχή. Ο μακαρίτης ο Έγελος το έλεγε η "μάχη για την αναγνώριση".
Ήτοι, "Ξέρεις ποιός είμαι εγώ ρε" ή "Αγάααπα μεεεε"...
My 0.02 eurocents
Η αξία της αποδοχής είναι υπερεκτιμημένη.
Σαφώς οι ελλειματικοί άνθρωποι αποζητούν την αποδοχή για να καλύψουν τις τρύπες, bfo, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι κάποιος γίνεται καλλιτέχνης λόγω προσωπικών κόμπλεξ. Υπάρχει κι η ανάγκη δημιουργίας ή ακόμα και η αυτοϊκανοποίηση αισθητικών αναγκών. Τέτοιες ανάγκες είναι πιο σημαντικές σε άτομα που τα έχουν καλά με τον εαυτό τους, σε γενικές γραμμές.
...και τότε γιατί υπάρχουνε τόσο πολλές ψωνάρες;
Φαντάζεσαι τον Νικο Καρβέλα να κοιτάζει ευχαριστημένος το έργο του και να λέει 'είμαι ευχαριστημένος... είμαι τεράστιος';
Κι από την άλλη γιατί ένας άνθρωπος όπως ο Josephson με βραβείο Nobel φυσικής στα 30 του (η φυσική είναι καλλιτεχνία...) γίνεται καταθλιπτικός;
Its all in the mind τελικά....
Συμφωνώ με τον Thrass, συμφωνώ και με την τελευταία φράση τυο Τζιτζίκου.
Big Fat Opinion, σε παλιότερο ποστ (http://old-boy.blogspot.com/2005/09/los-otros-ii_02.html) είχα γράψει σκέψεις πολύ πιο κοντά στις δικές σου. Δεν υποτιμώ καθόλου την αναγνώριση και την αποδοχή των άλλων. Εκείνο που μάλλον προσπαθώ να πω είναι ότι άπαξ και αναγνωριστεί το έργο σου, λύνεται η αμφιβολία και το σαράκι και μπορείς να αντλήσεις την ικανοποίηση από το ίδιο το έργο. Δηλαδή χαρά τελικά σου δίνουν οι ταινίες σου, οι σκηνές που γύρισες και όχι τόσο το όσκαρ ή οι καλές κρτικές. Αν βέβαια έλειπαν οι καλές κριτικές ή αν έλειπε το όσκαρ μάλλον θα σε έτρωγε η απορία αν όντως οι ταινίες που γύρισες άξιζαν. Απαραίτητη λοιπόν η αποδοχή, αλλά νομίζω ότι ο πραγματικός ματαιόδοξος καλλιτέχνης, ο πραγματικά σνομπ καλλιτέχνης, ο καλλιτέχνης που πραγματικά πιστεύει στο έργο του, άπαξ και του δοθεί η αποδοχή δεν τρέφεται από αυτή, αλλά την κοιτάει λίγο αφ' υψηλού και ξαναγυρνά να αντλήσει δικαίωση και ομορφιά από το ίδιο το έργο του. Αυτός νομίζω είναι και ο άνθρωπος που δημιουργεί από βαθιά ανάγκη έκφρασης και όχι από κόμπλεξ αναγνώρισης. Αντίθετα εκείνος που ασχολείται όλη την ώρα με το πόση και τι είδους αποδοχή έχει, ναι αυτός είναι πιθανότερο να μην έχει και τόση εμπιστοσύνη στο έργο του, είναι πιθανότερο να αναζητεί τη δικαίωση σε 5 μπράβο παραπάνω, παρά σε μια σκηνή που γύρισε ακριβώς όπως την ήθελε, κρύβοντας μέσα της πράγματα που δεν τα βλέπει κανένας.
Δημοσίευση σχολίου
<< Home