Τηλεόραση

Ξύπνησε και, όπως πάντα, με αργά και κουρασμένα βήματα έβαλε να κάνει καφέ. Όταν η καφεϊνη άρχισε να κυλά στο αίμα του, θυμήθηκε ότι σήμερα ήταν αργία, ότι σήμερα ήταν η Πρωτοχρονιά του 2051. Αυτή η σκέψη τον έκανε να θυμηθεί και την ηλικία του. Κοίταξε τα χέρια του και την επιβεβαίωσαν κι αυτά. Αποφάσισε ότι είχε κουραστεί. Παράτησε τον καφέ και ξαναγύρισε στο κρεβάτι. Άρχισε να σκέφτεται σκέψεις παιδιού, αλλά το σώμα του παρέμενε σώμα γέρου. Τότε ξανασηκώθηκε, πήρε το κλειδί από την κρυψώνα και ξεκλείδωσε το ειδικό συρτάρι. Πήρε από μέσα το πιο πολύτιμο απόκτημα που αξιώθηκε σε όλη τη ζωή του. Είχε χρόνια να το ανασύρει και ήταν γεμάτο σκόνες. Του φάνηκαν αρμόζουσες και δεν το έπλυνε. Φόρεσε μια τρίτη ζακέτα πάνω από τις άλλες δύο, έκατσε στην καρέκλα μπροστά στο μικρό παράθυρο και τράβηξε την κουρτίνα να βλέπει.

Έβαλε το στόμα του στο μπιμπερό κι άρχισε να πιπιλάει τη σκόνη. Ώρα μετά αποφάσισε να ρουφήξει. Ίσα που δρόσισε τα χείλια του και το περιεχόμενο τελείωσε. Είχε εξατμιστεί με τα χρόνια ή το είχε πιει όλο στο παρελθόν; Δεν ήταν σίγουρος· δεν είχαν αγαστή συνεργασία με το μυαλό του τελευταία.

Πέρασε μια ζωή γεμίζοντας ένα μπιμπερό που είχε πια αδειάσει.

Πέρασε μια ζωή πίνοντας γυναικεία δάκρυα.

Έβγαλε το στόμιο κι άρχισε να κλαίει.

Τα δάκρυά του έφτασαν μέχρι την μέση του μπιμπερό.

Μετά του πέρασε, έξυσε τα θλιβερά του αρχίδια, ρεύτηκε κι έβαλε τηλεόραση.