I'm a blogger, you monsters.

365 ημέρες - 410 ποστάκια. Το μπλογκ γιορτάζει σήμερα τα πρώτα του γενέθλια και παρακαλεί θερμώς όποιον τυχόν είχε τη σχετική πρόθεση, αντί για κατάθεση στεφάνων, να δωρίσει χρήματα στην Θεραπευτική Κοινότητα Απεξάρτησης Ιστολόγων «Α-ποστ-ροφή».

Ένας χρόνος λοιπόν, μα είναι κάτι πιο βαθύ που με λερώνει, είναι αυτή η σκηνή από το «Βarton Fink»: Ο Μπάρτον είναι συγγραφέας με προβλήματα έμπνευσης. Όταν η έμπνευση τον συναντά, γράφει ένα έργο για το οποίο είναι περήφανος. Μόλις δακτυλογραφεί την τελευταία σελίδα, πάει να γλεντήσει, μπλέκεται σε ένα καυγά με ναύτες και ωρύεται "I 'm a creator you monsters".

Πέρασε ένα φεγγάρι που είχα κι εγώ αυτήν την ψευδαίσθηση. Κάνα χρόνο πριν ανοίξω το μπλογκ είχα γράψει ένα κείμενο σε μέγεθος μυθιστορήματος. Κρίθηκε αρμοδίως ότι δεν είναι άξιο να εκδοθεί, κρίθηκε δηλαδή ότι είναι ένα κείμενο - ανέκδοτο.

Για αρκετά θα μπορούσε ίσως να κατηγορήσει κανείς την μπλογκόσφαιρα, αλλά για έλλειψη γενναιοδωρίας όχι. Μέσα σ΄ αυτόν τον χρόνο άκουσα επαινετικά λόγια, λόγια πιθανότατα υπερβολικά, αλλά πάντως λόγια που είχα ανάγκη να ακούσω. Δεν ξέρω, ίσως τα «δύσκολα και τα ανεκτίμητα εύγε» κι ο «έπαινος του Δήμου και των Σοφιστών» να είναι εύγε και έπαινοι, που αξιωματικά αφορούν άλλης τάξεως κείμενα και όχι κείμενα σε μπλογκ.

Ξέρω όμως σίγουρα ότι μου ήταν ανεκτίμητα τα –δύσκολα ή μη- εύγε που εισέπραξα. Ακόμη πιο σίγουρα, ξέρω ότι η μπλογκόσφαιρα δεν συνιστά κανενός είδους σατράπεια. Εδώ κι ένα χρόνο λοιπόν κάμω μια χαρά ζωή.

Γιατί, κι αν δεν είμαι creator, κανείς ναύτης, εκδότης ή επαϊων δεν μπορεί να μου κλείσει το στόμα την ώρα που φωνάζω «Ι’m a blogger, you monsters». Κι αν στην αρχή το 'βλεπα σαν ένα είδος έκπτωσης, δεν το βλέπω έτσι πια.

Εδώ· αδιαμεσολάβητα, ελεύθερα και σ' όποιον αρέσουμε.

Για τους άλλους δεν θα μπορέσουμε

(ή ίσως απλά δεν μπορούμε).

I am saying it loud,

I blog and I’ m proud.

Y.Γ. Τον χρόνο που πέρασε, το μπλογκ αυτό το έγραφε ένας άνθρωπος, ανήκε όμως εξ αδιαιρέτου σε δύο ανθρώπους. Ο ένας έγραφε κι ο άλλος άκουγε και ξαναάκουγε και ξαναάκουγε γκρίνιες και ανασφάλειες και illusions of grandeur και χαζομάρες. Και στεκόταν και βοηθούσε και έλεγε, υφιστάμενος –υφιστάμενη μάλλον- ένα ψώνιο αλλότριο. Όποια αξία κι αν έχει λοιπόν, αφιερώνω αυτό το τελευταίο ποστ του χρόνου (μαζί με τα προηγούμενα 409) στο πιο καμένο απ’ όλα τα καμένα.
Χρόνια σου Πολλά.