Το ροζ μανό

Γύρισε σπίτι της, χτύπησε με δύναμη την πόρτα, πέταξε τσάντα και παπούτσια στο πάτωμα και ξαπλώθηκε στον καναπέ. Τα λόγια του προϊσταμένου δεν είχαν σταματήσει να κουδουνίζουν στ' αυτιά της. Και τα είχε ακούσει πρωί - πρωί. Είχε έναν τρόπο να την προσβάλλει με λέξεις που αν τις έλεγε άλλος μπορεί και να μην τους έδινε σημασία. Αυτός ο άνθρωπος κατείχε αναμφίβολα την τέχνη της χυδαιότητας. Τι έφταιγε περισσότερο απ' όλα; Ο τρόπος που τόνιζε τις λέξεις; Ο τρόπος που σφύριζε το "σ" στο στόμα του σαν φίδι; Ο τρόπος που έπαιζε με το στυλό του; Το αποκτηνωμένο βλέμμα του; Ό,τι κι αν ήταν, είχε τον τρόπο να σε κάνει να νοιώθεις εσύ άσχημα, να σε κάνει να νοιώθεις συνένοχη στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα της προστυχιάς. Σηκώθηκε απ' τον καναπέ, άρχισε να κάνει βόλτες, δεν την χωρούσε ο καναπές, δεν την χωρούσε το διαμέρισμά της, δεν την χωρούσε ο τόπος. Βγήκε στο μπαλκόνι, κάπνισε τρία τσιγάρα, αγριοκοίταξε την διπλανή, μπήκε μέσα, πήγε στο μπάνιο, άρχισε να ψαχουλεύει αφηρημένα τα καλλυντικά της. Το μάτι της πήρε πίσω - πίσω στο ράφι ένα σκονισμένο μπουκαλάκι με ροζ βερνίκι νυχιών. Είχε ξεχάσει την ύπαρξή του. Το είχε αγοράσει μήνες πριν και δεν το είχε βάλει ποτέ. Της φαινόταν παιδιάστικο και παράταιρο. Το πήρε, ξάπλωσε στο κρεβάτι με τα ρούχα και άρχισε να βάφει αργά και τελετουργικά τα νύχια της. Χέρια και πόδια. Τα φυσούσε να στεγνώσουν, κοιτούσε το καινούριο χρώμα τους κι άρχισε να απομακρύνεται από τον κόσμο του προϊσταμένου, άρχισε να νοιώθει ότι τώρα δεν μπορούσε να την αγγίξει, άρχισε να νοιώθει ένα παράδοξο συναίσθημα εξαγνισμού.

Το επόμενο πρωί τα ξέβαψε. Από εκείνη την ημέρα όμως, είχε πάντα στην τσάντα της το μπουκαλάκι με το ροζ μανό.