Ολότελα

Σκέφτεται τις μέρες και τις μέρες και τις μέρες, το ατελείωτο φιδάκι των ημερών που πήγαν χαμένες, που έμειναν λειψές, που μασουλήθηκαν και φτύστηκαν σαν τσίχλες,

σκέφτεται ότι αυτές οι μέρες και οι μέρες και οι μέρες δεν ήταν όποιες κι όποιες, ότι το ατελείωτο φιδάκι των ημερών σχημάτιζε τη λέξη νιάτα

και σκέφτεται ότι οι μέρες και οι μέρες και οι μέρες δεν πήγαν ολότελα χαμένες, καθώς ένιωθε τουλάχιστον -ή νόμιζε πως ένιωθε- κάτι που έμοιαζε με πόνο, κάθε μία από τις μέρες και τις μέρες και τις μέρες.

Ας το πούμε έτσι: Ήξερε τι έχανε.

Δεν συμμετείχε στον πόλεμο της κάθε μέρας, κατέθετε όμως κάθε βράδυ στεφάνι στο μνημείο της άγνωστης ημέρας, της ημέρας που γλιστρούσε χωρίς να την γνωρίσει και πέθαινε στον αγώνα για τη λευτεριά από τα δεσμά ...

Τα δεσμά; Μα ποιός τον είχε φυλακίσει;

Έπαιξε τα κλειδιά στα χέρια του και έπεσε για ύπνο.

Αύριο πάλι.