Η ζυγαριά

Όπως όσοι πεθαίνουν αφήνουν πίσω τους το πρόσωπο τους πάνω σε μια φωτογραφία, μέσα σε μια κορνίζα, πάνω σ' ένα κομοδίνο, μέσα σ' ένα σαλόνι, και μας χαμογελούν από 'κει (κι ας μην τους βλέπουμε), έτσι και το παρελθόν όταν πεθαίνει αφήνει πίσω του το πρόσωπό του, είτε στους δρόμους είτε στα σπίτια, και μας χαμογελά από 'κει (κι ας μην το βλέπουμε).

Δώστε δυο δραχμούλες -ελάτε, μην είστε τσιγκούνηδες, θα τις καλύψετε από κάπου αλλού- κι ανεβείτε πάνω του. Τώρα περιβάλλεστε παντού απ' το παρόν, αλλά πάνω στη ζυγαριά δεν μπορεί να σας ακουμπήσει. Όχι, όχι, μην απογειωθείτε μαζί της. Όσο κι αν δεν βλέπουν οι άνθρωποι, όσο κι αν δεν κοιτούν ψηλά, όλο και κάποια κάμερα θα σας καταγράψει και θα 'χετε μπελάδες. Δεν θα πιστεύουν το θέαμα και θα βγάλουν τρελλούς εσάς, εσάς που πετάτε.

Για άλλη δουλειά ανεβήκατε. Το ρίξατε το δίφραγκο; Πόσα παρελθοντόκιλα ζυγίζετε; Τι αναλογία παρελθόντος κουβαλά το κορμί σας; Πόσο βαραίνουν οι επιλογές του τότε σας στο τώρα σας;