Τσιγάρα, καφέδες, έρωτες.

Είδα στη "ΝΕΤ" την επαναπροβολή μιας παλιάς εκπομπής του Φρέντυ Γερμανού προς τιμήν του Διονύση Παπαγιαννόπουλου. Εκτός απ' το τιμώμενο πρόσωπο, καλεσμένοι ήταν και οι ηθοποιοί από το "Λούνα Παρκ" (κι όποιος δεν έχει ακούσει ποτέ για το "Λούνα Παρκ", ευχαρίστως δέχομαι να έρθει να ανταλλάξουμε ηλικίες). Η εκπομπή είναι ασπρόμαυρη και πρέπει να είμαστε στα τέλη της δεκαετίας του 70. Ο Παπαγιαννόπουλος κι ένας άλλος ηθοποιός καπνίζουν. Τα τσιγάρα που κάνουν βρίσκονται στον αντίποδα των τσιγάρων που κάνει η Λιάνα Κανέλλη. Κάνουν τσιγάρα επειδή το τηλεοπτικό στούντιο δεν είχε ακόμη αναδειχθεί σε τοτέμ, αλλά ήταν ένα μέρος σαν όλα τα άλλα. Καπνίζουν στο στούντιο επειδή καπνίζουν κι έξω από αυτό και αφού ο χώρος μπροστά στις κάμερες δεν είναι παρά προέκταση των χώρων πίσω από τις κάμερες, είναι φυσικό να μην μεταβάλλουν τη συμπεριφορά τους. Αντίθετα, τα τσιγάρα της Λιάνας Κανέλλη είναι τηλεοπτική πράξη, έχουμε να κάνουμε με τηλεοπτικά τσιγάρα. Κι ας ισχυρίζεται η Λιάνα ότι καπνίζει στην τηλεόραση επειδή καπνίζει κι εκτός αυτής. Μπούρδες. Αν δεν την άφηναν, θα πήγαινε στις εκπομπές χωρίς να κάπνιζε. Τα τσιγάρα της σημειολογούν την "επαναστατική" της περσόνα, σημειολογούν την ιδιορρυθμία και ιδιαιτερότητά της, είναι στο μυαλό της μια πράξη αντίστασης κατά της αντικαπνιστικής υστερίας και του υπερατλαντικού δυνάστη. Η Λιάνα υποδύεται τον τηλεοπτικό μας Τσε κι έτσι οι συχνότατα σωστές της θέσεις πνίγονται πίσω από ένα πέπλο καπνού.

Το τσιγάρο θέλει και τον καφέ του. Την ώρα που διηγείται ιστορίες από την καριέρα του, ο Παπαγιαννόπουλος ρωτάει τον Γερμανό: "Συγγνώμη, μπορώ μισό λεπτό να διακόψω και να πιω λίγο νεσκαφέ;". "Βεβαίως" του απαντάει ο Φρέντυ και πράγματι ο Παπαγιαννόπουλος πίνει από το ποτήρι που έχει μπροστά του. Βρισκόμαστε σε μια εποχή που οι έννοιες "γκρίζα διαφήμιση" ή product placement είναι -εν Ελλάδι τουλάχιστον- άγνωστες. Ο αθώος φωναχτός νεσκαφέ του Διονύση βρίσκεται στον αντίποδα του κόκκινου καπέλου της Vodafone που φορά διαρκώς - όπως οι σούπερ ήρωες τις στολές τους- ο Στέλιος Γιαννακόπουλος.

Ελληνικές ταινίες είδα ως παιδί και μετά τις έκοψα μαχαίρι (τη ηχηρή εξαιρέσει του πρώτου μέρους του "ΘουΒου Πράκτωρ 000" -όσο δηλαδή διαρκεί η "τρέμε Full Metal Jacket" εκπαίδευση στη σχολή των πρακτόρων- που το βλέπουμε συχνότατα με τους φίλους μου και το ξέρουμε απ΄έξω). Συνεπώς δεν έχω κάποια ειδική λατρεία για τους παλιούς Έλληνες κωμικούς, μολονότι την πλειοψηφία τους την θαυμάζω και την σέβομαι.

Έβλεπα όμως τον Παπαγιαννόπουλο στην εκπομπή και ακτινοβολούσε ένα ήθος, μια αξιοπρέπεια, μια αρχοντιά, που δεν συναντάς τόσο συχνά σήμερα. Στην τηλεόραση τουλάχιστον. Δεν μιλώ για την "Παλιά Αγία Ελλάδα", δεν αναιρώ όσα έλεγα παλιότερα, απλώς επισημαίνω κάποιες χτυπητές διαφορές.

Και το ερώτημα φυσικά παραμένει αναπάντητο: Ως ποιό βαθμό μπορεί να μας καθορίσει η εποχή μας; Θα ήταν και σήμερα έτσι ο Διονύσης; Ή σαν άλλος Σπύρος Παπαδόπουλος παράλληλα με την ηθοποιία θα παρουσίαζε τηλεπαιχνίδια;

Όπως και να 'χει, τον έβλεπα στα κοντινά της κάμερας συγκινημένο και -πώς να το πω;- καλό και σκεφτόμουν πως ίσως στον άλλο κόσμο, απαλλαγμένοι πλέον από τα σώματα που φοράμε, θα ερωτευόμαστε γυμνές ψυχές. Σκεφτόμουν πως θα μπορούσα να ερωτευτώ εκεί την αύρα της τρυφερότητας και της σοβαρότητας που θα ανέδυε η ψυχή του φαλακρού αυτού γέρου.