Μελίρρυτος

Θεωρούσα και θεωρώ τα γερμανικά ηχητικό βασανιστήριο. Όταν ακούω όμως τον Ρεχάγκελ είναι σαν να ακούω μια άλλη γλώσσα. Τους προσδίδει μια γλυκιά μελωδικότητα, τα εκφέρει σχεδόν τραγουδιστά. Είναι όντως έτσι ή η φαντασία μου τα φταίει; Αυτή δεν είναι άλλωστε η πάγια απάτη του έρωτα; Δεν προσδίδει στο πρόσωπο που αγαπάς ανύπαρκτα χαρίσματα, δεν συσκοτίζει τα άσχημά του;