Παρασκευή, Δεκεμβρίου 20, 2013

Somewhere in the course of eternal justice

Συνολικά για την ταινία μπορείς να δεις εδώ, αλλά τώρα θέλω να μιλήσω για μια συγκεκριμένη σκηνή της. Mαστιγώνει λοιπόν αλύπητα ο δουλοκτήτης τη δούλα και γυρνάει ο άλλος και του φωνάζει ότι, αργά ή γρήγορα, κάπου στην πορεία της αιώνιας δικαιοσύνης θα λογοδοτήσει για αυτήν του την αμαρτία. Και είναι πραγματικά ανυπόφορο να μην έχεις το αποκούμπι της θρησκευτικής πίστης. Γιατί ο πιστός έχει τουλάχιστον να λέει αυτό: πως η αδικία και η βαρβαρότητα δεν θα μείνουν ατιμώρητες. Ο μη πιστός πώς την παλεύει αυτή τη γνώση της ατιμωρησίας; Πώς γίνεται να ζούμε σε έναν κόσμο χωρίς αιώνια δικαιοσύνη; Τι μπορεί να υποκαταστήσει αυτό το βάλσαμο του νου; Η εμπιστοσύνη στους θεσμούς της ανθρώπινης δικαιοσύνης; Ο αγώνας για έναν λιγότερο βάρβαρο κόσμο; Ακόμα κι έτσι τι γίνεται με τα καθάρματα που μαστιγώνουν αλύπητα είτε κυριολεκτικά είτε μεταφορικά; Τι γίνεται με αυτούς τους αληθινούς θριαμβευτές της ζωής που θα γεράσουν κυριαρχώντας και θα πεθάνουν από βαθιά γεράματα, ολότελα ατιμώρητοι, πιθανότατα και δοξολογούμενοι και αποθεωνόμενοι; Πόσο σκανδαλώδης είναι ένας κόσμος χωρίς Θεό, χωρίς ξεκαθάρισμα λογαριασμών μετά, χωρίς μεταφυσικό εφετείο; Είναι τελικά ένας κόσμος που παρότι κάθε άνθρωπος έχει εγγεγραμμένες μέσα του τις έννοιες του καλού και του κακού, το κακό όχι μόνο εμφιλοχωρεί εδώ κι εκεί, αλλά κρατά για πάρτη του τεράστια κομμάτια της ζωής μέσα στις κοινωνίες. Αν τουλάχιστον δεν μας ένοιαζε, αν τουλάχιστον καλό και κακό δεν σήμαιναν τίποτα το φοβερό, αν τουλάχιστον ήμασταν εκ φύσεως κυνικοί. Όχι όμως: και το κακό να σημαίνει κακό, και να μην πιστεύεις πως η κυριαρχία του είναι προσωρινή και πως όλα θα φτιάξουν σε κάποια άλλη ζωή, διαφορετική από αυτήν που ζεις τώρα.

7 Comments:

At 12/20/2013 01:12:00 π.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

Επειδή υποθέτω κάπως θες να το συνδέσεις με τα μνημόνια όλο αυτό να πω ότι καλό και κακό δε σημαίνουν το ίδιο για όλους.

 
At 12/20/2013 10:27:00 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

σόρρυ βρε ολντ, αλλά όσο δεν λερώνουμε που και που τα χεράκια μας το κακό θα θριαμβεύει...Απόλυτα. Και τα ρέστα προσευχές και λαγοδικαιολογίες

 
At 12/21/2013 09:20:00 π.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

πάντως αυτή που λέρωσε τα χεράκια της θίγοντας κατεστημένα και συμφέροντα, την τύλιξαν σε μια κόλλα χαρτί και η Ελληνικη δικαιοσύνη την ξαπόστειλε... http://emdydaskm.blogspot.gr/2013/11/blog-post.html

 
At 12/21/2013 12:55:00 μ.μ., Anonymous Dimitris said...

Ακόμα κι έτσι τι γίνεται με τα καθάρματα που μαστιγώνουν αλύπητα είτε κυριολεκτικά είτε μεταφορικά; Τι γίνεται με αυτούς τους αληθινούς θριαμβευτές της ζωής που θα γεράσουν κυριαρχώντας και θα πεθάνουν από βαθιά γεράματα, ολότελα ατιμώρητοι, πιθανότατα και δοξολογούμενοι και αποθεωνόμενοι;

Είχαν 80 χρόνια ζωής και τα ξόδεψαν μαστιγώνοντας.Μπορούσαν να κάνουν χιλιάδες όμορφα πράγματα, αλλά σπατάλησαν τη μία και μοναδική ευκαιρία τους για να μαστιγώσουν. Αυτό γίνεται.

 
At 12/23/2013 03:00:00 π.μ., Anonymous Βασίλης said...

Αν η ζωή δεν χρειαζόταν την Αδικία για να λειτουργεί, πολύ απλά δεν θα την είχε πρώτη μούρη στη βιτρίνα των παραμέτρων της. Η βαρβαρότητα είναι αδικία σε άκρως ακατέργαστη μορφή και από αισθητικής άποψης σίγουρα μπορεί να αλλάξει και να φτιασιδωθεί μέσω του πολιτισμού. Οπότε ως προς τη βαρβαρότητα σίγουρα μπορούν να γίνουν πολύ μεγάλα άλματα προόδου, αλλά αναφορικά με την εξάλειψη της Αδικίας από τις ανθρώπινες σχέσεις και κοινωνίες νομίζω είναι κάτι σαν κυνήγι ανεμόμυλων.
Άρα το φιλοσοφικώς τιμιότερο πράγμα που μπορεί να κάνει κάποιος όταν τον πιάνει απόγνωση με αντιαισθητικές αδικίες που συμβαίνουν μπροστά στα μάτια του, είναι να κάτσει και να αναλογιστεί το κατά πόσο σε κοινωνικό και ιστορικό επίπεδο έχει και ο ίδιος επωφεληθεί και επωφελείται κάθε δευτερόλεπτο που αναπνέει, από το γεγονός οτι το σύμπαν είναι άδικο. Και πως ακόμη και ο ίδιος ως έμβιο ον οφείλει την ύπαρξή του σήμερα σε μια χαοτική αλληλουχία αδικιών που έλαβαν χώρα στο παρελθόν ώστε να βρίσκεται αυτός σήμερα εδώ και να αναρωτιέται τι είναι ο κάβουρας και τι το ζουμί του.

 
At 12/23/2013 06:16:00 μ.μ., Anonymous Σωτήρης said...

Βασίλη μένω άναυδος. Μήπως ξέρεις και κάνα κόλπο με το καλοριφέρ για να ζεσταίνει χωρίς να το ανάβω;

 
At 12/23/2013 08:15:00 μ.μ., Anonymous zaxos said...

Σε μία άλλη εξίσου σημαντική σκηνή,
το κορίτσι ζητάει από τον Σόλομον -Πλατ- να την σκοτώσει γιατί δεν αντέχει άλλο και δεν έχει την δύναμη να το κάνει μόνη της.Αυτός αρνείται
γιατί έχει μια ελπίδα αν αντέξει ,η κοπέλα δεν έχει όμως καμία.Ο θάνατος είναι λύτρωση,είναι μονόδρομος γιατί δεν υπάρχει ελπίδα.
Στην συζήτηση που κάνουν μεταξύ τους οι πρώην ελεύθεροι να αντιδράσουν στο καράβι χτυπώντας το πλήρωμα,λένε άλλη μια μεγάλη αλήθεια.Αυτοί που γεννήθηκαν σκλάβοι δεν έχουν αγωνιστικότητα και δεν μπορούν να βασιστούν στην βοήθεια τους, οι τρεις τους είναι λίγοι.
Λιτό καλοφτιαγμένο βάζει το μυαλό σε διλήμματα,αξίζει και μια δεύτερη ματιά κατά τη γνώμη μου,ιδιαίτερα σήμερα που το μαστίγωμα της νοημοσύνης είναι το ίδιο ανελέητο.

 

Δημοσίευση σχολίου

<< Home