Οι απανταχού της γης βιβλιοθήκες

Στο έμπα του Δεκέμβρη ανακυκλώνω στάτους, που κρίμα είναι να μην τα βάλω κι εδώ, τόσο βαθιά νοήματα που έχουν.

Eπίμετρο στον Σούγκαρμαν. Ιούνιος 2013: δεν βγαίνει η φωνή μεν, με το ζόρι βγαίνει μεν, αλλά για αυτό είναι και πιο συγκινητική. Ή και πιο θλιβερή ίσως, δεν ξέρω. Αλλά δεν ζούμε για να ξέρουμε, τι σημασία έχει τελικά να ξέρουμε, σημασία έχει να ανεβαίνουμε στη σκηνή και να το παλεύουμε, είτε βγαίνει η φωνή μας είτε δεν βγαίνει η γαμιόλα.

 
Αυτή η καινούρια διαφήμιση, που εντάξει γενικά ωραία είναι, και που χρησιμοποιεί ποίημα του Μπουκόφσκι, και που λέει σε ένα σημείο να μην είσαι pretentious, και που το λέει με την πιο pretentious φωνή που ακούστηκε ποτέ σε διαφήμιση αλλά και γενικότερα από ανθρώπινο στόμα. Μπορείς να το πεις όλο αυτό και ειδοποιό διαφορά μεταξύ ποιητικού και διαφημιστικού λόγου, με την έννοια ότι ακόμη και στην περίπτωση που τμήματα του διαφημιστικού προϊόντος συνιστούν τέχνη, η τελική σφραγίδα θα μυρίζει σχεδόν πάντα διαφημισίλα και σπουδαιοφάνεια, κι αντίστροφα, ότι ακόμη κι αν τμήματα του ποιήματος μυρίζουν ευκολία, η τελική αισθητική σφραγίδα θα δίνεται από τους στίχους που μένουν έξω από τη διαφήμιση, όπως αυτοί που λένε "the libraries of the world have yawned themselves to sleep over your kind"

the libraries of the world have yawned themselves to sleep over your kind - See more at: http://www.poets.org/viewmedia.php/prmMID/16549#sthash.v7sBgNSU.dpuf

the libraries of the world have yawned themselves to sleep over your kind - See more at: http://www.poets.org/viewmedia.php/prmMID/16549#sthash.v7sBgNSU.dpuf

Ήμουν στο αυτοκίνητο νωρίτερα και το ραδιόφωνο έπαιζε ένα τραγούδι που έχω ακούσει πενήντα εκατομμύρια φορές και που μου αρέσει πολύ. Κι όμως από τους στίχους πετύχαινα τους μισούς. Οι υπόλοιποι έβγαιναν στο περίπου, κι ένα περίπου με εντελώς διαφορετικό νόημα. Και σ' αυτούς τους μισούς που πετύχαινα, ανάθεμα κι αν είχα κάτσει ποτέ να σκεφτώ τι θέλει να πει ο ποιητής. Με την πιθανή εξαίρεση των ρεφρέν, οι στίχοι στα τραγούδια είναι για πάρα πολλούς ανθρώπους οριακά σημαντικότεροι από ό,τι η πλοκή στις τσόντες.

the libraries of the world have yawned themselves to sleep over your kind - See more at: http://www.poets.org/viewmedia.php/prmMID/16549#sthash.v7sBgNSU.dpufνο έπαιζε ένα τραγούδι που έχω ακούσει πενήντα εκατομμύρια φορές και που μου αρέσει πολύ. Κι όμως από τους στίχους πετύχαινα τους μισούς, οι άλλοι έβγαινα στο περίπου, κι ένα περίπου με εντελώς διαφορετικό νόημα. Κι αυτούς τους μισούς που πετύχαινα, ανάθεμα κι αν είχα κάτσει ποτέ να σκεφτώ τι θέλει να πει ο ποιητής. Με άλλα λόγια θέλω να πω ότι με την πιθανή εξαίρεση των ρεφρέν οι στίχοι στα τραγούδια είναι για πάρα πολλούς ανθρώπους σαν εμένα οριακά σημαντικότεροι από ό,τι η πλοκή στις τσόντες.

Υπάρχει μια μεταφορά στα απλωμένα ρούχα που δεν έχω καταφέρει ακόμη να εντοπίσω. Έχει πάντως να κάνει με το ότι αλλάζουν με τρόπον αόρατο, με το ότι η μετάβασή τους από την κατάσταση που απλώνονται στην κατάσταση που μαζεύονται είναι εντελώς σιωπηλή, σχεδόν ύπουλη. Και ταυτόχρονα όμως όχι ύπουλη, ταυτόχρονα απλωμένα εκεί εκπληρώνουν ακριβώς την αποστολή τους. Και τελικά το μόνο που απομένει στον περαστικό είναι να αναρωτηθεί για το αίνιγμα της κατάστασής τους την στιγμή που τα παρατηρεί.

Ζευγάρι φορτι σάμθινγκ αλλά κακοδιατηρημένων αλλοδαπών, παίζουν -αυτός στο ακορντεόν κι αυτή ακολουθεί με το ντέφι- «Το Μινόρε της Αυγής». Εκείνος επίσης ψιλομουρμουρίζει, περισσότερο τη μελωδία παρά τους στίχους. Παίζουν προχωρώντας στη μέση ενός άδειου εκείνη την ώρα αθηναϊκού στενού. Δεν ξέρω για ποιόν ακριβώς παίζουν, αν περιμένουν να τους πετάξουν από τα μπαλκόνια λεφτά ή να τους τα δώσουν οι ανύπαρκτοι περαστικοί, πάντως αυτό που κάνουν είναι το αντίθετο της επαιτείας: όσο παίζουν στον άδειο δρόμο, η μουσική τους έχει βασικά τον χαρακτήρα δώρου.