Δευτέρα, Ιουλίου 22, 2013

Σαν ποιητές και χέστες

Xθες βράδυ ο μικρός ανεβάζει πυρετό κι επειδή στον ύπνο του δεν πίνει ποτέ το φάρμακο, γίνεται η προσπάθεια να το πιει ξύπνιος. Ξυπνάει κι αρχίζει τη συνήθη ιεροτελεστία του «ένα λεπτό» κι «ένα λεπτό» κι «ένα λεπτό», μέχρι τα λεπτά να ξεπεράσουν τα τριάντα. Του εξηγώ το πάρα πολύ απλό, πως αν το πιει αμέσως θα ξεμπερδέψει και αμέσως, ενώ αν το αποφεύγει το μόνο που θα καταφέρει θα είναι να ταλαιπωρείται και ο ίδιος όλη αυτήν την ώρα. Και δεν νομίζω ότι δεν καταλαβαίνει αυτό το πάρα πολύ απλό που το λέω. Όπως κι εγώ ας πούμε καταλάβαινα εγκαταλείποντας ένα πρωινό της προηγούμενης εβδομάδας την ουρά στην εφορία για τον κλειδάριθμο, ότι πάρα πολύ απλά το μόνο που καταφέρνω είναι να ξαναέρθω ένα πρωινό αυτής της εβδομάδας και να ταλαιπωρηθώ εις διπλούν. Οπότε αν έχει ένα λόγο ύπαρξης αυτό το ποστ δεν είναι για να αναρωτηθεί για τις σωστές μεθόδους διαπαιδαγώγησης και το πού πρέπει να μπαίνει το όριο ανάμεσα στην πολλή διαλλακτικότητα και το tough love. Αν έχει ένα λόγο ύπαρξης αυτό το ποστ είναι για να πει πως η κωλυσιεργία απέναντι σε αυτό που αναπόφευκτα θα κάνεις, παρότι σου είναι δυσάρεστο, εξηγείται ίσως ως εξής: εκείνοι που καταλαβαίνουν το πάρα πολύ απλό και πίνουν αμέσως το φάρμακό τους και πάνε αμέσως στην εφορία τους, είναι εκείνοι που ζουν με στρατηγικό σχέδιο· το πίνουν και δεν τους ανεβαίνει κι άλλο ο πυρετός, πάνε εγκαίρως στην εφορία πριν καν σχηματιστούν οι ουρές των ανθρώπων της τελευταίας στιγμής· πρακτικοί άνθρωποι. Εμείς που θα σου βγάλουμε την πίστη για να το πιούμε ή που θα αποφύγουμε την εφορία ωσάν να ήταν το τελευταίο κολαστήριο, είμαστε αυτοί που δεν ζούμε σαν στρατηγοί και αναλυτές, αλλά σαν ποιητές και χέστες· λυρικοί άνθρωποι. Ξέρουμε πως κάθε ένα λεπτό που μας κρατάει μακριά από το φάρμακο είναι ένα λεπτό που η δυσάρεστη γεύση (ή έστω η ιδέα του ότι πίνω φάρμακο) παραμένει ακόμα μακριά απ' το στόμα μας, ξέρουμε πως κάθε ένα λεπτό που μας κρατάει μακριά από τη δυσάρεστη εμπειρία δεν είναι ένα ιδωμένο στη συνολική εικόνα του τσάμπα σπαταλημένο λεπτό, αλλά ένα για τη στιγμή εκείνη που το ζούμε κερδισμένο λεπτό, ξέρουμε πως κάθε πρωινό που δεν πήγαμε στην εφορία είναι ένα αντικειμενικά κερδισμένο πρωινό, ένα πρωινό που μας κράτησε μακριά από τη γραφειοκρατία, ένα πρωινό που ζήσαμε σαν να καταλάβαμε τον Κάφκα. Κι αν κάθε πρωινό είναι, μέχρι αποδείξεως του αντιθέτου, ένα ακόμα πρωινό αναβολής του θανάτου μας, αν έχει ένα λόγο ύπαρξης αυτό το μπλογκ είναι για να λέει πως τον θάνατό μας αξίζει να τον αναβάλλουμε μόνο αν έχουμε καμιά ιστορία να διηγηθούμε· στους άλλους ή στον εαυτό μας. 

11 Comments:

At 7/22/2013 11:54:00 μ.μ., Anonymous Σωτήρης said...

Πρωτοδεύτερε ανώνυμε του προηγούμενου ποστ, αν πεις, πρόσεξε τι θα διηγηθείς, γιατί, “’oποιος μιμείται μόνο, χωρίς να έχει τίποτε να πει δικό του πάνω σε εκείνο που μιμείται, μοιάζει με τον κακόμοιρο το χιμπατζή που μαϊμουδίζει τον αφέντη του καθώς καπνίζει, μα δεν καπνίζει ο ίδιος. Γιατί ποτέ η μίμηση η αστόχαστη δεν μπορεί να είναι μίμηση αληθινή.”

 
At 7/23/2013 12:30:00 π.μ., Blogger Elias said...

Ωραίο κείμενο

 
At 7/23/2013 12:31:00 π.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

Πιο πεζά αλλά και άμεσα, το λες και αναβλητικότητα.

 
At 7/23/2013 01:59:00 π.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

Περαστικά στον μικρό - και σε όλους μας... ίσως.

 
At 7/23/2013 08:01:00 π.μ., Anonymous zaxos said...

Επιλογές της στιγμής μπορείς επίσης να τις πεις.Επιλογές που έχουν σχέση με την διάθεση ,τα περιθώρια και την λογική.
Πάντα υπάρχει μια ιστορία να αφηγηθούμε Old .Δεν ξέρουμε αν αξίζει τον κόπο,αυτό ο μαθαίνουμε μετά την αφήγηση.
Η συγκεκριμένη αξίζει.
Με την δήλωση ασχολήθηκα πρωί πρωί,αυτή η ιστορία είναι αρρώστια μετά την έκδοση του φόρου .

 
At 7/23/2013 08:10:00 π.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

Προς πρώτο Σωτήρη

"Οπότε αν έχει ένα λόγο ύπαρξης αυτό το ποστ δεν είναι για να αναρωτηθεί..."

Εάν ρωτάς, τότε δεν έχει λόγο ύπαρξης, απλώς ζητάς επιβεβαίωση που θα έλεγαν και οι (τηλε)ψυχολόγοι.

"δεν ζούμε σαν στρατηγοί και αναλυτές, αλλά σαν ποιητές και χέστες·"

Από αυτογνωσία, βλέπω, βελτιώνεσαι· αργείς μεν, αλλά μαθαίνεις. Καλό είναι να παραδέ-χεσαι τι είσαι, αλλά πήξαμε στην καβαλίνα, και ξέρεις όσο τα σκαλίζεις ζέχνει η μπόχα.

"τον θάνατό μας αξίζει να τον αναβάλλουμε μόνο αν έχουμε καμιά ιστορία να διηγηθούμε"

Το θάνατό σου, εννοείς, όχι μας, διότι γενικεύεις και κρίνεις εξ'ιδίων τα αλλότρια κι αυτός είναι ένας ακόμα αμυντικός μηχανισμός που επιστρατεύεις για να αντιμετωπίσεις τις ενδοψυχικές σου συγκρούσεις. Με άλλα λόγια, τα ίδια Σωτηράκη μου, τα ίδια Παντελή μου... και σιγά το δεκαπεντασύλλαβο! Κάθε χρόνο τα ίδια, σαν εθιμοτυπικά κάλαντα. Κάθε φορά οι ίδιες κακογραμμένες ιστορίες και αμαρτίες, σαν έναν θείο μου που κοντεύει τα 90 και διηγείται συνεχώς τις ίδιες ιστορίες από τον εμφύλιο με οποιαδήποτε αφορμή (πολιτική, κοινωνική, οικογενειακή...), με αποτέλεσμα όλοι να τον σχολιάζουν πίσω από την πλάτη του και να τον αποκαλούνε κουραστικό. Μην το κουράζεις, μας τα'παν κι άλλοι -πολύ καλύτερα. Τον θάνατό σου θα τον σκεφτόσουν σοβαρά, έαν δεν είχες οικογένεια, όπως τότε στα δύσκολα χρόνια που ήσουν fucked up έφηβος ή εάν σε πνίγανε τα χρέη και ασφυκτιούσες, προνομιούχε αστέ που φέρεσαι σαν damsel in distress. Τώρα μπήκες στο χορό με γυναίκα, παιδί και πεθερά και θα χορέψεις και θα πληρώσεις όλα τα χαράτσια της ζωής, της βουλής και της Δεή(ς).

"αν έχει ένα λόγο ύπαρξης αυτό το μπλογκ είναι..."

...είναι ότι γυρεύεις συγχωροχάρτι για την αναβλητικότητα και την απραξία σου, ώστε να συνεχίσεις το ίδιο τροπάρι, ενόσω θα σε σιγοντάρουν οι καλησπεράκηδες. Βολη-κό, δε λέω, αλλά δεν κατάλαβες καλά, εγώ συνένοχος στο παραλήρημά σου δε γίνομαι. Θα ακούς την ανηλεή κριτική μου και θα λες και ένα τραγούδι· δε θα σου χαριστώ ούτε μία φορά. Και άλλη φορά το παιδάκι σου να το αφήνεις στην ησυχία του -δε σου φταίει σε τίποτα- να μην το ανακατεύεις με την ιστοβιτρίνα της ματαιοδοξίας σου, γιατί έτσι όπως πας θα το καταντήσεις σαν τα μούτρα σου.

"...στους άλλους ή στον εαυτό μας."

Στον εαυτό σου ή στον ψυχαναλυτή σου, μην το καθυστερείς.



Προς δεύτερο Σωτήρη (αυτού του ποστ)

"Αν μείνουνε τα πράγματα όπως είναι, είσαστε χαμένοι. Από το τίποτα πρέπει κάτι να κάνετε."

Έλεγε ο Μπρεχτ, αλλά αυτός σε μάρανε· ανάθεμα κι αν κατάλαβες τι εννοούσε με εκείνο που αντέγραψες, σφουγγοκωλάριε... Τέλος πάντων, να'σαι καλά που με έκανες και γέλασα με τη βιασύνη σου να με προκαταλάβεις -κάτι είναι και αυτό.

 
At 7/23/2013 01:34:00 μ.μ., Anonymous Thrass said...

Θέλω να καταθέσω και την εξής εμπειρία που έχω παρατηρήσει, in defense οf the creative people:

Κάποτε έχουν μαζευτεί πολλές γραφειοκρατικές και άλλες υποχρεώσεις και αποφασίζω να αφιερώσω τον επόμενο καιρό για να τις βγάλω όλες μαζί από τη μέση. Κι όταν λέμε όλες, εννοούμε όλες. Ακόμη κι αυτές που δεν πιέζουν τρομερά, ώστε αργότερα να μην έχει μείνει τίποτα.

Αρχίζω λοιπόν. Και περνάνε τρεις μέρες. Και περνάει μια βδομάδα. Και δεν έχω τελειώσει ακόμη. Νέες βαρετές υποχρεώσεις ξεπηδάνε από παντού, και περνάνε 2 βδομάδες και δεν έχω τελειώσει ακόμη, ενώ εν τω μεταξύ δεν έχω δουλέψει καθόλου.

Δεν ξέρω πώς και γιατί συμβαίνει το παραπάνω, αλλά φαίνεται ότι όταν αποφασίζω να ασχοληθώ σοβαρά με τις βαρετές υποχρεώσεις, they fucking take over my whole life.

Να προσθέσω δε πως λίγες ώρες σε μια γραφειοκρατική υπηρεσία, συν την προετοιμασία που βεβαίως χρειάζεται με υπεύθυνες δηλώσεις, φωτοτυπίες, βεβαιώσεις, σφραγίδες, and simply trying to fucking find out what the hell I need to do αφού κανείς δε σηκώνει ένα γαμημένο τηλέφωνο, μου βιάζουν τον ψυχισμό και πάει όλη η υπόλοιπη μέρα χαμένη από δημιουργικής σκοπιάς.

Ε, λοιπόν, όχι! Λευτεριά στο μικρό boy τού Old Boy! Τα παρατάω όλα και άσε τούς μη δημιουργικούς καριόληδες να με ψάχνουν. Είναι και που έψαχνα ευκαιρία να ξαναδιαβάσω τη Δίκη.

 
At 7/23/2013 06:43:00 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

The art of suicide
Nightgowns and hair
Curls flying every which where
The pain too pure to hide
Bridges of Sighs
Meant to conceal lover's lies
Under the arches
Of moonlight and sky
Suddenly easy
To contemplate why
Why...

Why live a life
That's painted with pity
And sadness and strife
Why dream a dream
That's tainted with trouble
And less than it seems
Why bother bothering
Just for a poem
Or another sad song to sing
Why live a life
Why live a life

The art of suicide
Pretty and clean
Conveys a theatrical scene
"Alas, I'm gone!" she cried
Ankles displayed
Melodramatically laid
Under the arches
Of moonlight and sky
Suddenly easy
To contemplate why
Why...

Why live a life
That's painted with pity
And sadness and strife
Why dream a dream
That's tainted with trouble
And less than it seems
Why bother bothering
Just for a poem
Or another sad song to sing
Why live a life
Why live a life

Life is not like Gloomy Sunday
With a second ending
When the people are disturbed
Well they should be disturbed
Because there's a story
That ought to be heard
Life is not like Gloomy Sunday
With a second ending
When the people are disturbed
Well they should be disturbed
Because there's a lesson
That really ought to be learned

The world is full of poets
We don't need any more
The world is full of singers
We don't need any more
The world is full of lovers
We don't need any more...

 
At 7/23/2013 11:25:00 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

υπαρχουν και μερικοι ποιητες που πανε νωρις στην εφορια http://rovithe.blogspot.ie/2013/07/blog-post_6.html

 
At 7/27/2013 03:26:00 π.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

Εντελώς Old Boy! Μα εντελώς!!!

 
At 7/29/2013 01:55:00 π.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

https://d24w6bsrhbeh9d.cloudfront.net/photo/aYbWbXw_700b.jpg

 

Δημοσίευση σχολίου

<< Home