Δευτέρα, Ιουλίου 09, 2012

To επισκεπτήριο


Το πρώτο πράγμα που μου είπε στο πρώτο επισκεπτήριο στον Πόρο ήταν πως στο δελφίνι είχε κάνει εμετό. Ή μάλλον εμετούς. Δύο, μπορεί και τρεις. Με ποιό δικαίωμα; Το δικαίωμα στον εμετό δεν είναι απόλυτο. Όπως όλα τα υπόλοιπα ασκείται υπό προϋποθέσεις, βασικότερη των οποίων είναι πως εκείνος που του έρχεται να τον κάνει οφείλει να σέβεται τα δικαιώματα των άλλων. Και είχε μόλις ξεράσει επαναληπτικά πάνω στο δικαίωμά μου στη στιγμή. Γιατί αυτή ήταν η δική μου στιγμή και μου την έκλεβε. Εγώ ήμουν που είχα ανάγκη να της κλαφτώ, εγώ ήμουν που έπρεπε να της πω για τα ζόρια που τραβούσα στην προπαίδευση, εγώ ήμουν που έπρεπε να είμαι στη συνάντησή μας το επίκεντρο του ενδιαφέροντος κι ο σταρ του πόνου. Σε χτυπητή δηλαδή αντίθεση με εκείνη, τι ζόρια είχα περάσει ως τότε στη ζωή μου; Λίγο πολύ κανένα; Η ζωή μου είχε υπάρξει άδεια από ζόρια, επεισόδια και γενικότερα μεταβολές οιασδήποτε μορφής, άδεια από οτιδήποτε άξιο να αφηγηθείς, αφού δεν νοείται ιστορία χωρίς στην εξέλιξη της κάτι να αλλάζει, κάτι να ανατρέπεται, κάτι να συμβαίνει. Και σε μένα ως τότε δεν είχε αλλάξει, ανατραπεί ή συμβεί τίποτα ιδιαίτερα άξιο λόγου. Εκτός από εκείνη βέβαια. Και ασφαλώς θα ήταν και εκείνη –εμείς για την ακρίβεια- στην ατζέντα των λίγων ελεύθερων εκείνων ωρών που είχαμε στη διάθεσή μας, αλλά όχι ως το εναρκτήριο θέμα της. Είχα περάσει τις πρώτες βδομάδες μου στο στρατό, είχα πράγματα να της πω, βάρος να ξεφορτώσω, είχα επιτέλους αποκτήσει ένα πλαίσιο αφήγησης όπου έβλεπα μέσα του τον εαυτό μου να ζορίζεται. Κι εκείνη, πανιασμένη, μου έλεγε για τους εμετούς της.
Μετά την προπαίδευση η θητεία μου υπήρξε συγκριτικά πολυτελής, η ευκαιρία είχε χαθεί, η χαμένη στιγμή δεν θα επέστρεφε. Χρειάστηκε να περάσουν μερικά ακόμη χρόνια ζωής άδειας από αλλαγές, ανατροπές και συμβάντα, για να έρθει η μεγάλη αλλαγή, η μεγάλη ανατροπή, το μεγάλο συμβάν: χωρίζαμε. Πιστεύαμε ακλόνητα και οι δύο πως η σχέση μας θα ήταν το μέιν ιβέντ, μέχρι που ένας μας –εκπλήσσοντας μάλλον τον εαυτό του ακόμη περισσότερο από τον άλλο- αποφάσισε πως τελικά ήταν μόνο η προπαίδευση. Η παρέλαση, η ορκωμοσία, η κοινή θητεία δεν ακολούθησαν ποτέ. Γιατί στη ζωή του καθενός είναι πάντα το επισκεπτήριο στο παρελθόν που ερμηνεύει το μέλλον, είναι πάντα όσα έχουν ή δεν έχουν προηγηθεί που εξηγούν όσα ακολουθούν ή δεν ακολουθούν. Και δεν μιλάω για δελφίνια και εμετούς.
---
(Ημέρα στρατιωτικών ποστ η σημερινή, βάσει μιας ιδέας του Βιβλιοθηκάριου και συμμετοχές από τον Δύτη των Νιπτήρων, τον Τσαλαπετεινό, τον Silentrossing, τον Σελιτσάνο, το Ερυθρό Καγκουρώ και τους Κυνοκέφαλους)

8 Comments:

At 7/09/2012 02:00:00 μ.μ., Blogger Γιώργος Κατσαμάκης said...

Δεν συντονίζονται όλες οι θητείες στην αρχή ή στο τέλος τους. Αυτό έχω να πω. Κάποιες δε, δεν τελειώνουν ποτέ.

 
At 7/09/2012 08:34:00 μ.μ., Blogger Σελιτσάνος said...

Και το κακό είναι ότι ούτε όλες οι θητείες είναι εύκολες μετά από δύσκολες προπαιδεύσεις.

 
At 7/09/2012 11:26:00 μ.μ., Blogger karagiozaki said...

Τι, αυτό ήταν; Ένα επισκεπτήριο; Ένα απλό επισκεπτήριο;
Ούτε ένα καψόνι; Μια άσκηση όπλου που δεν πήγε καλά; Ένας μλκς ανθυποπλοίαρχος να σας πήζει δεν υπήρχε;
Τς τς τς, σίγουρα η πιο soft ιστορία για το στρατό που έχω ακούσει ποτέ.
Τελικά αγόρι ναι, πρέπει να ήταν εύκολη θητεία :ppp

άλλαξες γραμματοσειρά

 
At 7/10/2012 01:18:00 π.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

Κυρίως δε αυτές που έχουν δύσκολες προπαιδεύσεις...

 
At 7/10/2012 11:58:00 μ.μ., Anonymous ΒΑΠ said...

"είναι πάντα όσα έχουν ή δεν έχουν προηγηθεί που εξηγούν όσα ακολουθούν ή δεν ακολουθούν"

Σωστό και σοφό, αν και βέβαια τραγικό.

Άλλωστε αυτό δεν ήταν το θεμέλιο της αρχαίας τραγωδίας; (Ενώ η πιο μοντέρνα τραγωδία βασίζεται πιο πολύ σε τυχαία γεγονότα).

Και ίσως αυτό να ήταν και το μυστικό των μάντιδων.

 
At 7/11/2012 01:37:00 π.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

H πιο μεγάλη ανατροπή ήταν η γνωριμία που έκανες με τον τύπο που διαδέχθηκες μετά τη βασική εκπαίδευση. Αυτός που διάβαζε δυνατά γάμους και κηδείες, ενώ εσύ προσπαθούσες να δουλέψεις. Εκεί είναι η ρίζα της μεγάλης αλλαγής. Τα άλλα είναι απλώς συνέπειες.

 
At 7/11/2012 02:27:00 π.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

Τώρα το έγραψες, μετά από τόσα χρόνια;

gasireu

 
At 7/12/2012 06:52:00 μ.μ., Anonymous sunCoater said...

Τι τα θες, μερικοι βγαινουμε Ι5 στον ερωτα. Μετα τα αγουρα εφηβικα γυμνασια στο παρκακι πισω απο το σχολειο, ερχεται η πρωτη δυνατη εκπαιδευση καπου μετα τα 20. Ολοι σου εχουν πει τι εστι βερικοκο στη θεωρια, πρεπει να το ζησεις ομως για να καταλαβεις. Ειναι καπου εκει, μετα το πρωτο αναγνωριστικο μεν, θυελλωδες δε διαστημα που, καθως αρχιζεις να συνερχεσαι απο την ταραχη του νεου περιβαλλοντος, που καθως κι εσυ το νιωθεις αλλα δεν τολμας να το πεις, ερχεται ο ετερος πολος και τελεσιδικει εναντιον σου: ανικανος για ερωτα. Και σε αποκλειει μια για παντα απο τη Δημοσια της αγαπης.

(Φυσικα πολλοι χαρακτηριζονται Γιωταδες επειδη το επιδιωκουν, μικρες μελισσσουλες που μοναδικος τους σκοπος να ζουζουνιζουν για ελαχιστο απο λουλουδι σε λουλουδι).

Χωρις αγαπη και με Ι5 απολυτηριο μονο ενα πραμα μπορεις πλεον να γινεις: καλλιτεχνης.

------

Και τωρα, φανταζεστε μια διμοιρια με στρατιωτες ολους τους σεσημασμενους bloggers που συμμετειχαν στο πειραμα; Βιβλιοθηκαριος: βυσμα, σκοπια στη βιβλιοθηκη. OB: με τετοιο ονομα, αποκλειστικα στη γρια Καλλιοπη. SilentCrossing: γερμανικη σκοπια στη μουγγα τερμα Θεου. Δυτης των Νιπτηρων: εννοειται, μαγειρεια. Κυνοκέφαλοι: δυο δυο στη σκουπιδιάρα, παρεα με τους σκυλους και τις γατες. Ερυθρο Καγκουρο: μου μυρίζει μονιμως Φι. Τσαλαπετεινός: 4-6 για να μας ξυπναει. Σελιτσάνος: ιταλοφέρνει, στο πρωτο επισκεπτηριο τον επισκεπτηκε η bella αδελφη του και απο τοτε ολα αλλαξαν για τον δκτη του.

Οσο για τον επιλοχια της διμοιριας, πιεση, νευρα, ασθμα, ολα στο κοκκινο. Να φωναζει για συσσιτιο/κοτοπουλο και ο ενας να αναλυει για κανα 10λεπτο την ειρωνεια του ανεκδοτου "σερβιρεται κοτοπουλο (και σου φερνουν λιγο καλαμποκι)", ο αλλος να περιγραφει λεπτομερως στους υπολοιπους τη γραμμη θερισμου των fastfoodαδικων, ο τριτος να ζηταει επι συνταγματικης αρχης χορτοφαγικο μενου (οχι για τον ιδιο, αλλα ως μονιμη δικαιωματικη παροχη) κλπ κλπ

 

Δημοσίευση σχολίου

<< Home