To επισκεπτήριο

Το πρώτο πράγμα που μου είπε στο πρώτο επισκεπτήριο στον Πόρο ήταν πως στο δελφίνι είχε κάνει εμετό. Ή μάλλον εμετούς. Δύο, μπορεί και τρεις. Με ποιό δικαίωμα; Το δικαίωμα στον εμετό δεν είναι απόλυτο. Όπως όλα τα υπόλοιπα ασκείται υπό προϋποθέσεις, βασικότερη των οποίων είναι πως εκείνος που του έρχεται να τον κάνει οφείλει να σέβεται τα δικαιώματα των άλλων. Και είχε μόλις ξεράσει επαναληπτικά πάνω στο δικαίωμά μου στη στιγμή. Γιατί αυτή ήταν η δική μου στιγμή και μου την έκλεβε. Εγώ ήμουν που είχα ανάγκη να της κλαφτώ, εγώ ήμουν που έπρεπε να της πω για τα ζόρια που τραβούσα στην προπαίδευση, εγώ ήμουν που έπρεπε να είμαι στη συνάντησή μας το επίκεντρο του ενδιαφέροντος κι ο σταρ του πόνου. Σε χτυπητή δηλαδή αντίθεση με εκείνη, τι ζόρια είχα περάσει ως τότε στη ζωή μου; Λίγο πολύ κανένα; Η ζωή μου είχε υπάρξει άδεια από ζόρια, επεισόδια και γενικότερα μεταβολές οιασδήποτε μορφής, άδεια από οτιδήποτε άξιο να αφηγηθείς, αφού δεν νοείται ιστορία χωρίς στην εξέλιξη της κάτι να αλλάζει, κάτι να ανατρέπεται, κάτι να συμβαίνει. Και σε μένα ως τότε δεν είχε αλλάξει, ανατραπεί ή συμβεί τίποτα ιδιαίτερα άξιο λόγου. Εκτός από εκείνη βέβαια. Και ασφαλώς θα ήταν και εκείνη –εμείς για την ακρίβεια- στην ατζέντα των λίγων ελεύθερων εκείνων ωρών που είχαμε στη διάθεσή μας, αλλά όχι ως το εναρκτήριο θέμα της. Είχα περάσει τις πρώτες βδομάδες μου στο στρατό, είχα πράγματα να της πω, βάρος να ξεφορτώσω, είχα επιτέλους αποκτήσει ένα πλαίσιο αφήγησης όπου έβλεπα μέσα του τον εαυτό μου να ζορίζεται. Κι εκείνη, πανιασμένη, μου έλεγε για τους εμετούς της.

Μετά την προπαίδευση η θητεία μου υπήρξε συγκριτικά πολυτελής, η ευκαιρία είχε χαθεί, η χαμένη στιγμή δεν θα επέστρεφε. Χρειάστηκε να περάσουν μερικά ακόμη χρόνια ζωής άδειας από αλλαγές, ανατροπές και συμβάντα, για να έρθει η μεγάλη αλλαγή, η μεγάλη ανατροπή, το μεγάλο συμβάν: χωρίζαμε. Πιστεύαμε ακλόνητα και οι δύο πως η σχέση μας θα ήταν το μέιν ιβέντ, μέχρι που ένας μας –εκπλήσσοντας μάλλον τον εαυτό του ακόμη περισσότερο από τον άλλο- αποφάσισε πως τελικά ήταν μόνο η προπαίδευση. Η παρέλαση, η ορκωμοσία, η κοινή θητεία δεν ακολούθησαν ποτέ. Γιατί στη ζωή του καθενός είναι πάντα το επισκεπτήριο στο παρελθόν που ερμηνεύει το μέλλον, είναι πάντα όσα έχουν ή δεν έχουν προηγηθεί που εξηγούν όσα ακολουθούν ή δεν ακολουθούν. Και δεν μιλάω για δελφίνια και εμετούς.

---

(Ημέρα στρατιωτικών ποστ η σημερινή, βάσει μιας ιδέας του Βιβλιοθηκάριου και συμμετοχές από τον Δύτη των Νιπτήρων, τον Τσαλαπετεινό, τον Silentrossing, τον Σελιτσάνο, το Ερυθρό Καγκουρώ και τους Κυνοκέφαλους)