Τετάρτη, Σεπτεμβρίου 23, 2009

Η καρδιά του Φρανσουά

Οι Ρομπέν των Γουνών: Η Μιριέλ, ο Φρανσουά κι ο Ρενέ, στη Μασσαλία του «Lady Jane». Στα νιάτα τους ζούσαν άγρια κι αναρχικά, λήστευαν και συχνά μάλιστα όχι για πάρτη τους. Το έργο ξεκινά δείχνοντάς τους να μοιράζουν κλεμμένες γούνες σε μια φτωχογειτονιά, κάτι μεταξύ Ρομπέν των Δασών και Ρομπέν των Σούπερ Μάρκετ. Τώρα τα χρόνια έχουν περάσει, έχουν κόψει εντελώς επαφές και η μεσήλικη τάξη έχει αντικαταστήσει τη νεανική άψη. Η Μιριέλ έχει μαγαζί με αρώματα κι ένα γιο, ο Φρανσουά επισκευάζει σκάφη, έχει γυναίκα και δυο κόρες, ο Ρενέ έχει στριπτιζάδικο. Της Μιριέλ όμως της απαγάγουν τον γιο και ζητούν λύτρα. Ξαναβρίσκει τους παλιούς της φίλους και ζητά τη βοήθειά τους.
Οι τρύπες της πλοκής: Μόλις η πλοκή αρχίζει να ξετυλίγεται, από τα κεραμίδια της ταινίας αρχίζει να ακούγεται ένα επίμονο νιάου νιάου. Ο θεατής θα εικάσει ότι πρόκειται για γάτα και -ω της μη εκπλήξεως- στο τέλος θα διαπιστώσει ότι πρόκειται όντως για ψιψινούλα, μένοντας όμως με την απορία πώς το μυαλό των ηρώων της ταινίας δεν έκανε τις ίδιες σκέψεις με το δικό του, πώς δεν πήγε στο προφανές. Πάντα είχα αυτήν την γενικότερη απορία, πώς είναι δυνατόν να γυρίζονται ταινίες με τεράστιες τρύπες στην πλοκή, πώς χρηματοδοτούνται, πώς οι δημιουργοί τους δεν αγχώνονται για την κοινή λογική των θεατών. Αλλά αν σε άλλες ταινίες οι τρύπες δύσκολα μπορούν να γίνουν ανεκτές, με αποτέλεσμα να σε ξενερώνουν πολύ έως εντελώς, είναι επειδή πρόκειται για γενικά κακές ταινίες. Και ένας από τους διάφορους πιθανούς ορισμούς μιας κακής ταινίας είναι ακριβώς αυτός: κακή ταινία είναι αυτή που στηρίζεται μόνο στην πλοκή της. Ευτυχώς οι καλές ταινίες είναι κάτι πολύ περισσότερο από την πλοκή τους και το «Lady Jane» είναι μια καλή ταινία, μια ταινία ατμόσφαιρας και ουσίας χωρίς τρύπες, μια ταινία που κερδίζει επικεντρώνοντας το βλέμμα της στους πρωταγωνιστές της, μια ταινία που μιλάει για την ανάγκη να συνεχίσει να χτυπάει η καρδιά ώστε να εξακολουθείς να νιώθεις ζωντανός, αλλά και για την άλλη πλευρά του ίδιου νομίσματος, την ανάγκη να σταματήσει να χτυπάει η καρδιά ώστε να πάψεις να απομακρύνεσαι κι άλλο από τη νεότητά σου και την ομορφιά της. Είναι επίσης μια σκεπτόμενη ταινία εκδίκησης (μάλλον μια σκεπτόμενη ταινία για την εκδίκηση), πολύ κοντύτερα από πλευράς προβληματικής στην τριλογία της εκδίκησης του Παρκ Τσαν Γουκ παρά στις κινηματογραφοφιλικές ταινίες εκδίκησης του Ταραντίνο.
Μια τόσο κατανοητή συμπεριφορά: Μια από τις κοπέλες του στριπτιζάδικου ο Ρενέ την έχει ξεχωρίσει και είναι η φίλη του. Τα βράδυα κοιμούνται στο ίδιο κρεβάτι. Όταν ο Φρανσουά επισκέπτεται το μαγαζί, του γυαλίζει και ρωτάει τον φίλο του αν μπορεί να πάει μαζί της. Θα πληρώσει κανονικά. Ο Ρενέ του λέει όχι. Με ξένους πηγαίνει, με φίλους απαγορεύεται. Μα γιατί; Γιατί έτσι, τέλος κουβέντας. Όσο καταρχήν παράλογη είναι αυτή η στάση του, τόσο -και ακόμα περισσότερο- είναι και κατανοητή. Σκέφτεσαι ότι στη θέση του και εσύ το ίδιο θα έκανες. Είναι δική μου και ολωνών, αρκεί οι «ολωνοί» να είναι απρόσωποι. Η σκηνή μού φέρνει στο μυαλό σκηνές από δυο άλλες ταινίες. Στο «Sweet Charity» ο πρωταγωνιστής έχει αποδεχθεί ότι η Τσάριτυ είναι προσωπική χορεύτρια και της λέει ότι θα την παντρευτεί. Η Τσάριτυ μαζεύει τις βαλίτσες της και όταν πάει να την πάρει, την βλέπει στο χώρο που ζούσε μαζί με τις συναδέλφους της. Τότε το θεωρητικό γίνεται πρακτικό και μολονότι δεν αλλάζει η γνώση και η πληροφορία που έχει, αλλάζει η οπτική επαφή και είναι η εικόνα που τον κάνει να την αφήσει, την ώρα που η θεωρία δεν τον εμπόδιζε. Στη «Μεγάλη Ανατριχίλα» η Γκλεν Κλόουζ κάνει το αντίθετο από τον Ρενέ: επιλέγει να «προσφέρει» τον άντρα της στη φίλη της που θέλει να κάνει παιδί. Τον δίνει στην καλή της φίλη για να τη βοηθήσει να συλλάβει, λογικά όμως δεν θα τον δάνειζε ποτέ σε μια ξένη. Κατανοητό κι αυτό. Παράξενο πλάσμα ο άνθρωπος.
(Κείμενο γραμμένο για το ελculture)

6 Comments:

At 9/23/2009 09:10:00 μ.μ., Blogger vague said...

Μεγάλη η συζήτηση περί των λεπτών διαφορών στην ηθική των δύο φύλων.
Έξοχη ωστόσο η αντιπαραβολή.
Φυσικά, όπως σε όλα τα ζητήματα της ανθρώπινης φύσης, υπάρχει τεράστια ποικιλία συμπεριφορών και ιδιοσυγκρασιών.

Σχετικά όμως με τη συγκεκριμένη γυναικεία συμπεριφορά που σημειώνεις, επιγραμματικά θα πω ότι, αντίθετα με ό,τι πιστεύεται, μεγάλο ποσοστό γυναικών δημιουργούν πολύ δυνατές φιλίες και πολύ ισχυρούς δεσμούς με τις άλλες γυναίκες, τις οποίες επιπλέον εμπιστεύονται, παρά την προπαγάνδα για το αντίθετο.

Δεν πιστεύω να περιμένεις από εμένα αντίστοιχη αναφορά στην ιδιαιτερότητα της αντρικής συμπεριφοράς που αναφέρεται στο κείμενό σου, γιατί εγώ δεν θα μπορούσα να ισχυριστώ ότι ξέρω πώς ακριβώς σκέφτεστε. Αρκετά έχω ταλαιπωρηθεί μέχρι να κατανοήσω το δικό μου φύλο.
Οι άντρες είστε για μένα ένα από τα μυστήρια του σύμπαντος, κάτι σαν τις μαύρες τρύπες του διαστήματος, αν και η αντίδραση του τύπου στην ιστορία που αναφέρεις, ενστικτωδώς μου φαίνεται πολύ λογική και μάλλον βασίζεται στη γνώση μιας τάσης για χρήση του σεξ (εδώ, από τον φίλο του φίλου) ως μέσον εκμετάλλευσης, οπότε η εμπόδισή του (από τον φίλο που ξέρει αυτή την τάση του φύλου του) λειτουργεί ως μέσον προστασίας.

 
At 9/24/2009 02:01:00 π.μ., Blogger Old Boy said...

Όταν το έγραφα σκέφτηκα να το θέσω όπως το λες: ως διαφορά που ανάγεται στα δύο φύλα. Μετά όμως μου φάνηκε κάπως τραβηγμένο και προτίμησα να μην αναλύσω τη διαφορά και να αρκεστώ να πω ότι και η μία και η άλλη περίπτωση - μολονότι κατ' αρχήν η μία φαίνεται βρίσκεται στο αντίθετο άκρο της άλλης- φαντάζουν κατανοητές.

 
At 9/25/2009 12:50:00 π.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

Δεν ήξερα ότι βλέπεις και γαλλικό σινεμά. Μ' εκπλήσσεις.

Όταν διάβασα η καρδιά του Φρανσουά και από κάτω γαλλικό σινεμά, νόμιζα ότι μιλούσες για τον πρωτεργάτη της nouvelle vague, αλλά που τέτοια τύχη.

(Από το τρέιλερ - vanessa mae σε γαλλική ταινία;;;-δεν φαίνεται σπουδαία πάντως).

Ανάλογες σκηνές και στο Leaving Las Vegas, αλλά και στο Un long dimanche des fiancailles.

Ενδιαφέρον το θέμα που θέτει η συνοδοιπόρος. Να πω την αλήθεια μου, από πείρα, και όχι από προπαγάνδα, δεν τις είδα πουθενά αυτές τις δυνατές φιλίες και τους ισχυρούς δεσμούς μεταξύ γυναικών.
Αρκεί ένα απλό ανοιξιάτικο αεράκι για να διαλυθούν εις τα εξ ων συνετέθησαν.


Ωστόσο, σε αυτές τις γυναικείες φιλίες που έχω δει να ξετυλίγονται μπροστά μου μπορώ να φανταστώ πολλές γυναίκες που θα έπρατταν αυτό που έκανε η πρωταγωνίστρια του Big Chill. Oξύμωρο, έτσι δεν είναι;

Στην περίπτωση των ανδρών, δύσκολα μπορώ να φανταστώ τον οποιοδήποτε άνδρα να έκανε αυτόν τον ιδιότυπο "δανεισμό".


Άρης

 
At 9/25/2009 01:09:00 π.μ., Blogger Old Boy said...

Άρη, η μαύρη αλήθεια είναι ότι είμαι του αμερικάνικου σινεμά, αλλά που και που το ρίχνουμε κι έξω ;)

 
At 9/25/2009 10:15:00 π.μ., Blogger vague said...

Άρη, είπα "προπαγάνδα" αστειευόμενη, εννοώντας την κυρίαρχη άποψη ;)

Είπαμε, η ποικιλία είναι τεράστια και ίσως είναι θέμα τύχης ή συγκυριών το αν θα συναντήσει κανείς τις περιπτώσεις στις οποίες αναφέρομαι. Άσε που είναι δύσκολο να τις αξιολογήσει κανείς "απ' έξω", ακόμα κι όταν τις συναντά.

Εμένα πάντως και τις φίλες μου, ο μεγάλος αριθμός ανοιξιάτικων αέρηδων που μας έχουν φυσήξει, δεν κατάφεραν ποτέ να μας ξεμαλλιάσουν, παρά μόνο να μας ανακατέψουν λίγο τα μαλλιά. Από την άλλη βέβαια, ίσως το βλέπουμε έτσι, επειδή δεν είμαστε και πολύ του κομμωτηρίου.
:))

 
At 9/25/2009 10:24:00 π.μ., Anonymous Ωχ said...

Τους φίλους στον κίνδυνο τους γνωρίζεις.

Στον κίνδυνο φαίνεται ποιος είναι "παρτάκιας".

Να πούμε ότι οι γυναίκες δεν έχουν ισχυρές φιλίες μεταξύ τους σημαίνει είτε ότι δεν κινδυνεύουν ποτέ, είτε ότι είναι όλες για την πάρτη τους.

Ωχ. Τι είπα τώρα;

 

Δημοσίευση σχολίου

<< Home