Point Break

Ο Εμφύλιος ως Καύλα.

Ή Δευτέρα ή Τρίτη βράδυ το 'δειχνε. Κι η σειρά από μόνη της ήταν πορωτική, αλλά και τα βαθιά ντεκολτέ και τα πάθη στις φυτείες πορωτικότερα. Μη νομίζεις, στην προδιαδικτυακή εποχή η πρόσβαση σε πορνογραφικό υλικό είχε ένα βαθμό δυσκολίας για τον μέσο έφηβο, γεγονός που τον έκανε να παρακολουθεί με χτυποκάρδια επίμαχες σκηνές και επίμαχα πλάνα.

Έτσι, από τις γενιές που είτε έζησαν άμεσα είτε έμμεσα τις επιπτώσεις του εμφυλίου, μια καινούρια γενιά καύλωνε με έναν άλλο εμφύλιο.

Δίπλα στο Ελ Πάσο.

Αυτό το είδα μαζί με τον μεγάλο μου ξάδελφο. Δίπλα στο Ελ Πάσο. Δεν είχα κάποια τρέχουσα καψούρα εκείνη την εποχή εξ όσων θυμάμαι, θυμάμαι όμως κι ότι η ταινία σε καψούρευε από μόνη της, σε έκανε να βγαίνεις από το σινεμά σε ημιερωτευμένη κατάσταση, κυρίως λόγω του τραγουδιού. Απαραίτητη βέβαια προϋπόθεση για να σε καψουρέψει και να μην την βρεις τσίζυ ήταν να είσαι στην κατάλληλη ηλικία.

Αλλά ήμουν.

Το Κατερινάκι.

Αυτή πάλι είναι μια ταινία που ακόμα αγαπάω, μια ταινία πήχτρα στην αδρεναλίνη, μολονότι σκηνοθετημένη από γυναίκα.

---

Η Μητέρα του Σκύλου.

Ο Πάτρικ Σουέιζι ούτε κανένας σπουδαίος ηθοποιός ήταν ούτε σε τίποτα σπουδαίες ταινίες έπαιξε. Κι η εποχή στην οποία μεγαλώσαμε δεν ήταν και καμιά σπουδαία εποχή.
Αλλά σπουδαίες λέμε συνήθως τις αναταραγμένες εποχές.
Μεγαλώσαμε σε εποχή σχετικής ευημερίας και απόλυτης ηρεμίας.
Αν το δεις εκ των υστέρων ψιλομελαγχολείς επειδή οι αναμνήσεις σου είναι επιπέδου Πάτρικ Σουέιζι.
Αλλά πριν δυο βδομάδες πέθανε σε ηλικία 95 ετών ένα συγγενικό εν τη ευρεία εννοία πρόσωπο που πρόλαβε τον εμφύλιο: την είχαν μαχαιρώσει επτά φορές στην πλατεία του χωριού της σε δημόσια θέα, παρουσία και της κόρης της, για να αποκαλύψει πού βρισκόταν ο άντρας της.
Αυτές όντως είναι αναμνήσεις που μαρτυρούν μια ζωή μακριά από τα ξενερώματα της τηλεοπτικής αποχαύνωσης.