Προεξοφλώντας την ενοχή

Bλέπω εδώ την φωτογραφία από τη Βομβάη και με αγγίζει λίγο περισσότερο, αφού το μωρό φαίνεται να είναι περίπου στην ηλικία του δικού μου.

Ο τρόπος που το μωρό γραπώνεται κι εναποτίθεται σε μια αγκαλιά που το ξεπερνά, το χωράει και το υποδέχεται - το θαύμα του προσώπου του που μισοσχηματίζεται πίσω από τα ανοικτά προστατευτικά δάκτυλα της πατρικής παλάμης.

Ωστόσο, αν όλα τα μωρά είναι εξ ορισμού αθώα, τμήμα της αθωότητας των λευκών μωρών χάνεται από τη στιγμή που τα δικά τους προβλήματα φωτογραφίζονται, ενδιαφέρουν και συγκινούν,

αντιδιαστελλόμενα έτσι με τα προβλήματα των αλλόχρωμων μωρών σε άλλες πλευρές του πλανήτη (ή και στην ίδια ακριβώς πλευρά), που είτε μένουν εντελώς εκτός κάδρου είτε και να φωτογραφιστούν ελάχιστα μας αφορούν,

κι αν ακόμα μας αφορούν μας αφορούν ως στατιστική τύψη, η οποία ανακουφίζεται μια στάλα, όταν με κάθε αγορά Αriel Alpine, εκτός από εκπτωτικούς πόντους στην κάρτα σου, προσφέρεις κι ένα εμβόλιο στη Unisef.

Όχι, τα μωρά του δικού μας κόσμου δεν είναι αθώα· κι αν τυχόν βρεθούν σε ανώμαλες καταστάσεις, απλώς προεξοφλούν τη δική μας ενοχή, που σύντομα θα γίνει και δική τους.