Παρασκευή, Ιανουαρίου 25, 2008

Η τελευταία μέρα χωρίς συγγνώμη

- «Μία από τις λυτρωτικές επιδράσεις της τέχνης είναι ότι στηρίζει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια (φαντάζομαι επειδή κάνει πιο οικείο το μυστήριο της ύπαρξης). Αντίθετα, τα πολιτικά συστήματα εξουσίας -δεν συμπεριλαμβάνω τον αναρχισμό- στην προσπάθειά τους να κατοχυρώσουν και διαιωνίσουν την κυριαρχία τους, επιτίθενται στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια, γνωρίζοντας ότι είναι ο καλύτερος τρόπος για να καθυποτάξουν τους πολίτες. Ένας άνθρωπος που ντρέπεται για τον εαυτό του, που φοβάται και συρρικνώνεται, θα είναι πάντα υπάκουος» ».
Χθες ήρθε στην πόλη η «Εξιλέωση», απόψε την ακολουθούν ο Σαββόπουλος με τον Παπακωνσταντίνου.
Δεν ξέρω τι θα βγάλει η συνεργασία τους. Συνήθως η μεγάλη τέχνη δεν έρχεται κατόπιν παραγγελίας. Η επιτυχία των συνεργασιών δεν είναι ζήτημα αθροίσματος μεγεθών όσο χημείας, παντρέματος ή και συγκυρίας. Είτε όμως βγάλει κάτι που θα μείνει είτε όχι, δεν έχει και τόση τελικά σημασία. Περισσότερη σημασία έχει ότι θα βρίσκονται δίπλα - δίπλα στην ίδια σκηνή: οι δυο σημαντικότεροι, οι δυο μεγαλύτεροι.
Την «Εξιλέωση» τη διάβασα πρόσφατα. Την τελείωσα πριν λίγες βδομάδες. Από τότε περιμένω να την δω για να γράψω για αυτήν, βιβλίο και ταινία. Κι ενώ όλον αυτόν τον καιρό στριφογυρνάει στο μυαλό μου, μόνο σήμερα -μια μέρα πριν την δω δηλαδή- συνειδητοποίησα ότι περισσότερο απ' όλα περιμένω να προσφέρω στη Βριώνη την πολυπόθητη εξιλέωσή της.
Αύριο το βράδυ, Βριώνη.
Ετοιμάσου για άφεση αμαρτιών.
Κάνε υπομονή μια μέρα ακόμη.
Έκανες μια ζωή.
Μια μέρα ακόμη.
Για να αρχίσουμε να βγαίνουμε λίγο λίγο από τον ανεμοστρόβιλο της αναξιοπρέπειας του τελευταίου καιρού, για να αρχίσουμε να ξεφεύγουμε ξανά από την πραγματικότητα, από την εξουσία της πραγματικότητας, της πραγματικότητας που παγιδεύεται κρυφά σε εικόνα και ήχο, προκειμένου να αρχίσουμε να ξαναμπαίνουμε στην μη πραγματικότητα, στην επεξεργασμένη ευαισθησία που γίνεται φανερά εικόνα και ήχος, εκεί όπου η μόνη παγίδα κι η μόνη απάτη είναι η αυταπάτη ότι ακούγοντας ένα τραγούδι, βλέποντας μια ταινία ή διαβάζοντας ένα βιβλίο είσαι τμήμα της ομορφιάς του καλλιτέχνη, είσαι κάτι παραπάνω από απλός δέκτης και μάρτυράς της, είσαι συμπομπός της, είσαι ενεργό τμήμα της.
Δεν είσαι, αλλά δεν σε στεναχωρεί και τόσο.
Γιατί χρωστάς στη Βριώνη μια συγχώρεση και στον Διονύση και στον Θανάση ένα ακόμη ευχαριστώ.

6 Comments:

At 1/25/2008 09:18:00 μ.μ., Blogger psarog said...

Αν πας, θα μας πεις πώς είναι? Για να κατεβούμε και εμείς οι βόρειοι αν είναι...

 
At 1/26/2008 11:10:00 π.μ., Blogger Βάσκες said...

Η εξιλέωση έρχεται. Χρειάζεται όμως να βρει κορμιά και ψυχές να εξιλεώσει. Σε λίγο, φοβάμαι, δεν θα βρει τίποτε από τα δύο. Μόνο εικόνες και βίντεο σε κάποιο DVD...

 
At 1/26/2008 12:54:00 μ.μ., Blogger Ν.Α. Λάμπης said...

Βόρειος είμαι κι εγώ!

Κάνε μας τη χάρη.

 
At 1/27/2008 02:27:00 π.μ., Blogger Niemandsrose said...

Μέρος της πραγματικότητας είναι και ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου και οι άλλοι που αναφέρεις, αλλά "όλοι είμαστε στο βούρκο, αλλά κάποιοι από μας κοιτάνε τα αστέρια", κατά πως λέει ο Όσκαρ Ουάιλντ. Και έχω την εντύπωση ότι ούτε το Μάκη, ούτε τον Πασχάλη ούτε το πεφτάστερο, Ζαχόπουλο θα εννοούσε ως αστέρια ο αγαπητός μας Ουάιλντ.

 
At 1/27/2008 03:55:00 π.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

Μια που είμαι από τους πρώτους που πήγαν στην μεγάλη αυτή συνάντηση (χθες Παρασκευή) ας εκφράσω τα όχι και τόσο αντικειμενικά συμπεράσματά μου
1. Η εντύπωση που σου δινόταν ήταν ότι τραγουδάνε μαζί κανα-δυο χρόνια και όχι ότι ήταν πρεμιέρα Αυτό οφειλόταν σε μια άνεση που είχαν ο ένας με τον άλλο κυρίως στα διαλείμματα ανάμεσα στα τραγούδια
2. Σαν μουσικός συνδυασμός ήταν αρκετά καλός αλλά όχι όσο θα περίμενε(ήλπιζε) κανεις. (Ήταν όμως πρεμιέρα και αυτό ίσως αλλάξει)
3. Τα καινούρια κομμάτια που έγραψε ο Θανάσης είναι εμφανέστατα φτιαγμένα για τον Διονύση και αρκετά κοντά στο ύφος του. Δεν ενθουσιάστηκα αλλά και αυτό θέλει το χρόνο του
4. Ο Θανάσης αρχίζει να εξοικειώνεται με την σκηνή (συνεχίζει να είναι αμήχανος αλλά όχι όσο σε προηγούμενες παρουσίες του)
5. Ο Διονύσης δεν προσπάθησε να καπελώσει τον Θανάση στην σκηνή, ίσως να έκανε και το αναποδο
6. και αφορμή για το comment: Όταν βλέπεις δυο σπουδαίους καλλιτέχνες διπλα-διπλα δεν μπορείς να αποφύγεις να τους συγκρινεις.
Ο Παπακωνσταντινου βρίσκεται σε ένα όργιο δημιουργίας, είναι προφανέστατα ο καλύτερος μουσικός αυτή την εποχή στο είδος του και όταν είναι πάνω στην σκηνή είναι ολοφάνερο ότι και αυτός έχει συγκινηθεί τουλάχιστον όσο εσύ, αν όχι παραπάνω
Ο Σαββόπουλος ο οποίος γεμίζει την σκηνή με την πληθωρική του παρουσία και την απίστευτη χροιά της φωνής του μου φάνηκε απλά επαγγελματίας Ίσως με έχουν επηρεάσει όσα άσχημα έχω κατά καιρούς ακούσει -και όσα άκουσα από ένα φίλο πριν την παράσταση για την προσωπικότητά του αλλά η διαφορά ήταν μεγάλη.
Ένας Διονύσης που ανά πάσα στιγμή μπορεί να ξεσηκώσει το κόσμο αλλά φαίνεται ψεύτης, και ένας Θανάσης που δεν χρειάζεται και ούτε θέλει να ξεσηκώσει κανένα, απλά λέει ότι έχει να πει με τη μουσική του.

Η βραδιά άξιζε και με το παραπάνω τα 45ευρό που πληρώσαμε το άτομο (7άτομα+2μπουκάλια)

 
At 1/27/2008 04:20:00 μ.μ., Blogger Old Boy said...

Θενκς για την ανταπόκριση. Εξαιρετικά ενδιαφέρουσα :)

 

Δημοσίευση σχολίου

<< Home