Κυριακή, Νοεμβρίου 04, 2007

Άνθρωποι και Σκυλιά

Στην «Κοιλάδα του Ηλά» όλα τα κρίσιμα ερωτήματα περιστρέφονται γύρω από την ιδέα της διαφοράς:
- Πόση διαφορά έχει το αν σκότωσες σκύλο ή άνθρωπο, αν έπνιξες στην μπανιέρα σου το σκυλί σου ή τη γυναίκα σου, αν πάτησες με το στρατιωτικό τζιπ σκυλί ή αγόρι;
- Πόση διαφορά έχει το αν βρίσκεσαι ακόμη στο Ιράκ ή πίσω στις ΗΠΑ; Αν εκεί δεν είχες όρια, αν εκεί όλα επιτρέπονταν, αν εκεί ζητούσαν από σένα να είσαι κτήνος, πώς να ξαναγυρίσεις άνθρωπος, πώς να ξαναβρείς εν μια νυκτί τα «απαγορεύεται» σου;
- Πόση διαφορά έχει το αν ενθάρρυνες ρητά το γιο σου να καταταγεί στο στρατό από το αν συνεχώς του πρόβαλες τα δικά σου πρότυπα ανδρείας, πόση διαφορά έχει το αν ήθελες ο γιος σου να γίνει βασανιστής, από το ότι τον αποθάρρυνες να φύγει από τον πόλεμο προκειμένου να μην κιοτέψει; Στην Κοιλάδα του Ηλά ο Δαβίδ κέρδισε τον φόβο του. Το ίδιο έπρεπε να κάνει κι ο γιος σου.
- Πόση διαφορά έχει το να κρεμιέσαι από τύψεις από το να ομολογείς γαλήνια σαν να περιγράφεις εγκλήματα άλλου; Και ίσως εγκλήματα άλλου να περιγράφεις: «Μια άλλη νύχτα θα μπορούσε να με είχε σκοτώσει αυτός».
Η αθωότητα της ομολογίας είναι η αθωότητα της τριβής με την φρίκη, η αθωότητα του εθισμού στην αφαίρεση ζωών σαν μέρος της καθημερινότητάς σου: βριστήκαμε - τσαντίστηκα - τον μαχαίρωσα - τον πετσοκόψαμε - δεν τον θάψαμε επειδή πεθαίναμε της πείνας και βιαζόμαστε να πάμε να φάμε.
Συμβαίνουν αυτά. Θα μπορούσα να είμαι στη θέση του αν του είχε έρθει εκείνου να με μαχαιρώσει. Συμβαίνουν αυτά.
Το θάρρος χτίζει χαρακτήρες, η ενηλικίωση μέσω του πολέμου είναι ευεργετική, να εξάγουμε την δημοκρατία εκεί έξω, αλλά αντί για τη δημοκρατία εκεί έξω είναι οι στρατιώτες που επιστρέφουν με τον πόλεμο εδώ μέσα.
Ο Τόμυ Λι Τζόουνς πρώτα μετέτρεψε τον γιο του σε τέρας και μετά τον μαχαίρωσε τουλάχιστον 42 φορές και τον πετσόκοψε σε κομματάκια.
Τώρα το μετάνιωσε, τώρα, αφού σκέφτηκε προσωρινά να βάλει τη σημαία στον κώλο του, αποφάσισε τελικά να την κρεμάσει ανάποδα στέλνοντας SOS.
Η Αμερική εξακολουθεί να κάνει άθλιους πολέμους και μεγάλες ταινίες, η πολεμική της βιομηχανία εξακολουθεί να θρέφεται με πτώματα και η κινηματογραφική της βιομηχανία με την ψυχή και τον σεβασμό μας.

14 Comments:

At 11/04/2007 09:09:00 π.μ., Blogger οι σκιές μιλάν said...

Έχω την αίσθηση οτι η διαφορά βρίσκεται ανάμεσα στο τι μια κοινωνία ή ένας άνθρωπος θεωρούν μέρος της ταυτότητάς τους και τι εντάσσουν στο πεδίο της πράξης. Η πράξη είναι τιμητέα, η ταυτότητα όχι.

Για να δώσω ένα παράδειγμα, η ομοφυλοφιλία στην Δύση (υποτίθεται) θεωρείται πλέον στοιχείο της ταυτότητας κάποιου. Στην ισλαμική κοινωνία είναι ακόμα κάτι που κάποιος κάνει κι επομένως μπορεί να τιμωρηθεί γι' αυτό.

Πολύ ωραίο κείμενο.

 
At 11/04/2007 12:00:00 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

Ο πόλεμος για την Αμερική δεν είναι θέμα ταυτότητας. Είναι θέμα εν΄ςο συμπλέγματος σχέσεων που τον επιδιώκουν. Η χώρα είναι απαθής; Αν ήταν δεν θα έκανε τέτοιες ταινίες που τσακίζουν τον εθνικισμό της!!
Εμείς θα μπορύσαμε να κάνουμε μια τέτοια ταινία για δικά μας μικρά εγκλήματα; Γιατί στην Ελλάδα επιβιώνουν μόνο κωμωδίες στο σινεμά;
www.sotiris-koukios.blogspot.com

 
At 11/04/2007 12:39:00 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

Προηγουμένως (πριν από 1-2 ώρες) έκανα κάποιο σχόλιο, αλλά δεν μπορούσα να το στείλω. Με έχεις αποκλείσει από τους σχολιαστές σου;

Αν όχι, το επαναλαμβάνω:
"η κινηματογραφική της βιομηχανία εξακολουθεί να θρέφεται με την ψυχή και τον σεβασμό μας".
Ε, όχι κι έτσι! Ομολογουμένως υπάρχουν και κάποιες καλές αμερικάνικες ταινίες που ξεφεύγουν από τον οχετό των σκουπιδιών (για να μη γράψω κάτι χειρότερο) που παράγει η κινηματογραφική βιομηχανία των ΗΠΑ. Αλλά για σύγκρινέ τις με τις ταινίες του Κουροσάβα, του Ταρκόφσκι, του Βέντερς κι άλλων Ευρωπαίων κι Ασιατών σκηνοθετών...

 
At 11/04/2007 04:28:00 μ.μ., Blogger Old Boy said...

Thiv, φυσικά και δεν έχω αποκλείσει κανέναν. Τα σχόλια είναι ανοιχτά για όλους. Κάποιο πρόβλημα θα είχε το blogger.

 
At 11/04/2007 04:46:00 μ.μ., Blogger Old Boy said...

Σκιές, δεν είμαι σίγουρος ότι κατάλαβα τι ακριβώς εννοείς. Αν θες δώσε κι άλλα παραδείγματα.
Ανώνυμε, αλήθεια είναι αυτό: η Αμερική είναι ίσως η χώρα με την μεγαλύτερη ανοχή στην εις βάρος της κριτική από τους πολίτες της.
Τhiv, μολονότι μερικές από τις πιο αγαπημένες μου ταινίες είναι μη Αμερικάνικες, η μεγάλη μου αγάπη είναι το αμερικάνικο σινεμά.

 
At 11/04/2007 05:34:00 μ.μ., Blogger η ψυχη μου το ξερει said...

Ο πόλεμος μας ενηλικιώνει απότομα και η κυνικότητα μας τρομάζει.Δεν έχουμε εκπαιδευτεί να κοιτάμε την αλήθεια κατάματα.Έχουμε μάθει να καμουφλάρουμε οτιδήποτε μπορεί να διαταράξει την ψευδαισθητική μας γαλήνη.
Η δημοκρατική και ειρηνική μας κοινωνία είναι γεμάτη από καθημερινές μάχες πραγματικής επιβίωσης και απάνθρωπης αδιαφορίας,αρκεί να προσέξεις λίγο καλύτερα τις εικόνες γύρω σου(όπως έλεγες στο χθεσινό σου ποστ..Τι είναι λοιπόν αυτό,που μας κάνει να δεχόμαστε αυτή τη σκληρότητα με τόση απάθεια και να ουρλιάζουμε για τους πολέμους και την κυνικότητα των "δολοφόνων";..Ποιο είναι εκείνο το κριτήριο που μας αναγάγει αυτόματα εμάς σε ανθρώπους κι αυτούς σε θηρία της ζούγκλας;

 
At 11/04/2007 11:21:00 μ.μ., Blogger Λωτοφάγος said...

Ναι, έχουν γυριστεί θαυμάσιες αμερικανικές ταινίες, αλλά τους αληθινούς ανθρώπους μόνο στον ευρωπαϊκό και ασιατικό κινηματογράφο θα τους βρεις. Έχουν αληθινή οικονομία, χωρίς ψευδοηρωισμούς και υστερίες! Όσο για την κριτική και τη σάτιρα, το Χόλιγουντ τις αντέχει μέχρι κάποιο σημείο. Αν κάποιος το ξεπεράσει, τον τρώει το μαύρο σκοτάδι! Μην το παραχέζουμε κιόλας!

 
At 11/05/2007 07:47:00 π.μ., Blogger Seven Film Gallery said...

"Η Αμερική εξακολουθεί να κάνει άθλιους πολέμους και μεγάλες ταινίες, η πολεμική της βιομηχανία εξακολουθεί να θρέφεται με πτώματα και η κινηματογραφική της βιομηχανία με την ψυχή και τον σεβασμό μας."
Εκλεκτε old boy, ακριβως αυτος ειναι ο συγχρονος ορισμος της προπαγανδας του 21ου αιώνα. Καλωσήρθατε.

 
At 11/05/2007 01:22:00 μ.μ., Blogger Old Boy said...

Seven Film Gallery, καλώς σας βρήκα.
Λωτοφάγε, η έννοια αμερικάνικο σινεμά είναι ευρύτερη από την έννοια Χόλιγουντ. Αλλά σε κάθε περίπτωση δεν νομίζω σε άλλες χώρες οι αντοχές να βρίσκονται σε πιο προωθημένο σημείο.

 
At 11/05/2007 11:18:00 μ.μ., Blogger piterpunk said...

Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

 
At 11/06/2007 01:46:00 μ.μ., Blogger Λωτοφάγος said...

Συμφωνώ, αλλά σε ποιές και πόσες αμερικανικές αίθουσες παίζονται οι ταινίες του ανεξάρτητου κινηματογράφου; Για να μην μιλήσουμε για τον ευρωπαϊκό κινηματογράφο που ελάχιστοι γνωρίζουν! Έχεις δει τις φιγούρες των διαδηλωτών κατά του πολέμου στις ΗΠΑ; Στην Ελλάδα θα τους αποκαλούσαμε γραφικούς, ενώ εκεί είναι οι ψαγμένοι και ευαίσθητοι πολίτες! Ακόμα και ο Γούντυ Άλλεν, που είναι Εβραίος και τέκνο του συστήματος, στην Ευρώπη κάνει εισιτήρια!

 
At 11/06/2007 04:41:00 μ.μ., Blogger Old Boy said...

Σύμφωνοι.

 
At 11/07/2007 08:22:00 π.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

Συγγνώμη που σε παρεξήγησα.

Ναι, ίσως στην Ελλάδα μια ταινία που θα προέβαλλε τον ρατσισμό πολλών από μας δύσκολα θα γινόταν αποδεκτή από το κοινό και δύσκολα θα έβρισκε αίθουσες προβολής.
Παρά ταύτα, παρά τις κάποιες αμερικάνικες ταινίες διαμαρτυρίας κατά του συστήματος, σε σχεδόν κανέναν Αμερικάνο σκηνοθέτη δεν βρίσκω την ποίηση της εικόνας, της έκφρασης και της κίνησης, τη λεπτότητα, την ευαισθησία και τους χαμηλούς τόνους που χαρακτηρίζουν πολλές ευρωπαϊκές και ασιατικές ταινίες.

 
At 11/07/2007 04:57:00 μ.μ., Blogger Old Boy said...

Nαι, ίσως. Τα δυνατά τους χαρτιά είναι άλλα.

 

Δημοσίευση σχολίου

<< Home