Δίπλα στον σημαιοφόρο

Του Αγίου Δημητρίου. Δυο μέρες πριν την εθνική γιορτή. Δημήτρηδες ένα σωρό. Πρέπει να παρθούν και κάποια δώρα. Βγαίνω να τα πάρω. Ξαφνικά τον βλέπω μπροστά μου. Διασχίζει τη Σταδίου με κατεύθυνση προς Ομόνοια. Φανάρι. Σταματάει. Τον φωτογραφίζω. Αν δεν έχει μεταμφιεσθεί σε Σκωτσέζο, είναι Σκωτσέζος. Κι αν δεν πρόκειται για κάποια απίθανη σύμπτωση είναι οπαδός της Αμπερτήν. Που την προηγούμενη μέρα έπαιζε με τον Παναθηναϊκό. Που της έριξε τρία. Αλλά δεν είναι αυτό το θέμα. Το θέμα είναι ο ίδιος. Το θέμα είναι ο Σκωτσέζος οπαδός με τον παραδοσιακό σκούφο, την ποδοσφαιρική μπλούζα, το κιλτ, το σακκίδιο και την τεράστια ελληνική σημαία επ ώμου. Το θέμα είναι η απροσδόκητη εικόνα του. Το θέμα είναι ότι εκτός από τις συνηθισμένες παρελάσεις υπάρχουν και οι παράδοξες. Το θέμα είναι ότι μπροστά στα μάτια μας δεν παρελαύνει μόνο η συνήθεια, αλλά και το συναρπαστικό. Το θέμα είναι ότι πέραν των μοδάτων και επίκαιρων αντιμαχιών και διλημμάτων για σημαίες, σημαιοφόρους και παρελάσεις, υπάρχουν πάντα και τα διαχρονικά διλήμματα. Όπως το δίλημμα του πώς τοποθετείσαι απέναντι στο θαύμα της ζωής, του πόσο ενεργοποιημένα είναι τα αισθητήρια όργανά σου προκειμένου να εισπράττουν τα ερεθίσματα του κόσμου.
Το θέμα είναι ότι οι μεγάλες πόλεις μπορούν να σου προσφέρουν στις καθημερινές σου διαδρομές, τις αγχωμένες, τις πιεστικές, τις ρουτινιασμένες, ένα σωρό ερεθίσματα. Αλλά πρέπει να έχεις τα μάτια σου ανοιχτά. Και εντάξει, ο σημαιοφόρος κάνει μπαμ. Τον σημαιοφόρο μάλλον θα τον δεις ούτως ή άλλως. Δίπλα του όμως, περνούν απαρατήρητοι τόσοι και τόσοι. Κάθε άνθρωπος που σε προσπερνάει βιαστικός, κάθε ένας που σε σπρώχνει στις κυλιόμενες σκάλες του μετρό, ζει την δική του ιστορία στο μυαλό του. Από κάπου έρχεται και κάπου πάει. Κάτι λαχταρά και για κάτι τρέμει. Παρατήρησέ τον. Πλάσε στο δικό σου μυαλό την ιστορία του. Όχι μόνο επιτρέπεται, αλλά είναι και δωρεάν.
Έχουμε χωρίσει τη ζωή στο σκέλος «τρέξιμο» και στο σκέλος διασκέδαση. Τρέχεις, τρέχεις, τρέχεις και περιμένεις να περάσεις καλά εντός προβλεπόμενων χώρων, εντός προβλεπόμενου πλαισίου: εκεί που το θέαμα σού έχει εκ των προτέρων ορισθεί ως τέτοιο. Αν είναι όμως τα μάτια σου ανοιχτά, η πόλη μετατρέπεται αυτομάτως σε οθόνη σινεμά και σκηνή θεάτρου. Χάσου μέσα της. Δεν σε βλέπει κανείς. Είσαι ασφαλής. Δοκίμασε –την ώρα ακριβώς που «τρέχεις»- να αρχίσεις να εκπλήσσεσαι ξανά. Όπως όταν ήσουν παιδί και δεν είχες να «τρέξεις». Κι αν σε κερδίζει μια εικόνα, μην την αφήνεις να σου φύγει. Να την εγκαταλείπεις αφού πρώτα την έχεις ξεζουμίσει μέσα σου. Να εξετάζεις τη ζωή σαν αξιοπερίεργο. Γιατί αν μια λέξη της ταιριάζει είναι ακριβώς αυτή: αξιοπερίεργο.
Όποιος μάθει να ξαφνιάζεται και να αναρωτιέται σπανίως πλήττει.
Η σκέψη, ο κόσμος του νου, είναι το αποτελεσματικότερο αντικαταθλιπτικό.

(Κείμενο γραμμένο για το «Exodos»)