Τα ρομπότ κι οι κραδασμοί
Τα βράδια εκείνα του Ιουνίου και του Ιουλίου του 2004, όταν μεγάλο μέρος της Ελλάδας έβγαινε μετά από τα παιχνίδια στους δρόμους, υπήρξαν κάποιοι που δεν ενέδωσαν, κάποιοι που αντιστάθηκαν, ξίνισαν τα μούτρα, σήκωσαν τα φρύδια, τέντωσαν το δάχτυλο και αρθρογράφησαν με εμβρίθεια για το κόμπλεξ του Έλληνα και την βαθιά του ανάγκη να πανηγυρίσει για επιτεύγματα στα οποία δεν έχει συμβάλλει προσωπικά, την βαθιά του ανάγκη να νιώσει περήφανος τη στιγμή ακριβώς που η χώρα του είναι ουραγός της Ευρωπαϊκής Ένωσης και που τα προβλήματα της καθημερινότητας τον πνίγουν. Πρόβλεψαν τότε ότι τίποτα δεν θα άλλαζε στην ζωή όσων χοροπηδούσαν αλλόφρονες σε πόλεις και χωριά· οι επόμενες μέρες, μήνες, χρόνια, ίδια και απαράλλακτα θα κυλούσαν, όσο κι αν ο πανηγυριτζής λαουτζίκος θεωρούσε πως παίρνοντας το Euro είχε κατακτήσει και το κουραδόκαστρο.Φαντάζομαι ότι η αρθρογραφία αυτή δικαιώνεται στο πολλαπλάσιο με τους φουκαράδες τους Ιρακινούς, που εν μέσω πολέμου και καθημερινών εκατόμβων, ξεχύθηκαν κι αυτοί με τις σημαίες τους, επειδή, λέει, το Ιράκ κατέκτησε το πανασιατικό κύπελλο ποδοσφαίρου.
Είστε δυστυχισμένοι, ρε ζώα! Δεν το βλέπετε; Πόσο ηλίθιοι μπορείτε να είστε για να εκστασιάζεστε με κάποιους που έβαλαν την μπάλα στα δίχτυα; Δηλαδή είστε εθνικά υπερήφανοι τώρα; Ενώ η χώρα σας είναι υπό κατοχή;
Γαμημένο όπιο των λαών: παίρνεις το μυαλό των ανθρώπων από τη δυστυχία τους και τους κάνεις ευτυχισμένους για πέντε βράδια· ώστε να βγουν στο δρόμο παρά την απαγόρευση και να καταλάβουν τί; Όσοι δεν πρόλαβαν να σκοτωθούν κατά τους πανηγυρισμούς από παγιδευμένα αυτοκίνητα, επιστρέφουν από σήμερα στα ίδια ακριβώς δεινά.
Αν κάτι βαθιά απεχθάνομαι στη ζωή μου, είναι αυτούς που σχολιάζουν τα ανθρώπινα υπό την οπτική γωνία ενός ρομπότ, ενός ρομπότ τυφλού και κουφού στους κραδασμούς της ανθρώπινης ψυχής.
posted by Old Boy @ 7:19 μ.μ.
49 comments
49 Comments:
Τι ωραία που βάζεις σε λέξεις τις σκέψεις μας καμιά φορά! Μόνο που δεν θα χαρακτήριζα ρομπότ αυτούς τους "κριτές", αλλά αντ-ανθρώπους. Γιατί και ένα ρομπότ θα έθετε μηχανικά, εγκεφαλικά, το ερώτημα: Τί είναι αυτό που προκαλεί τους πανηγυρισμούς; Μήπως η αγωνιώδης αναζήτηση, μέσα στο ζόφο της καθημερινότητας, για μια αφορμή χαράς, για μια μορφή αυτοεπιβεβαίωσης ή, ακόμα, μια ελάχιστη αίσθηση ότι ανήκεις σ' ένα σύνολο που κάτι επιτυγχάνει -έστω και μέσω εκπροσώπων; Σε τι θα διέφερε ένας ανάλογος πανηγυρισμός με αφορμή ένα Νόμπελ -για να απαντήσουμε και στις διανοουμενίστικες επικρίσεις;
Πράγματι, όπιο των λαών είναι η ευτυχία της επιτυχίας, στο ποδόσφαιρο, στον στίβο, στα Νόμπελ, στη ζωή. Κάτι που ουδείς στον κόσμο θα μπορούσε να εμποδίσει να υπάρχει.
Εγωϊσμός στην επιτυχία που έρχεται μετά από καλή προσπάθεια και αγώνα δεν πρέπει να υπάρχει. Αντίθετα, συμμετοχή πρέπει. Άρρωστη ζήλια εκφράζεται και μόνον (δηλ. κακία) από κάποια δυσμενή σε ανάλογες περιπτώσεις σχόλια -δικαίωμα έκφρασης και αυτό βεβαίως- και αυτό μόνον από κάποιον που δεν μπορεί (ίσως λόγω καταστάσεως ή γιατί δεν επιθυμεί) να ζήσει ανάλογες στιγμές, δικές του/-μας.
Ο κόσμος πάντα θα θέλει να χαρεί και να πανηγυρίσει μαζί με άλλους που μοιράζονται μια κοινή ιδιότητα, έστω κι αν αυτή η ιδιότητα είναι το μαύρο τους μέλλον.
Αφορμή για μια χαρά ζητάει και του παρουσιάζεται σπάνια. Αφορμές για μαυρίλα έχει κάθε μέρα.
Δεν έχουν ορθολογική στήριξη αυτού του είδους οι πανηγυρισμοί. Αλλά δεν είναι και κατακριτέοι.
Αν "τα ανθρώπινα" ταυτίζονται με τις εκδηλώσεις τύπου "δε θα γίνεις έλληνας ποτέ αλβανέ", αν ένας υπάλληλος Α.Ε. πήρε μεταγγραφή γι'άλλη Α.Ε καμπόσων εκατομμυρίων ευρώ κι ο κακομοίρης των 800 ευρώ περιστρέφει το είναι και την καθημερινότητά του γύρω απ'αυτό το γεγονός - και τέλοσπάντων να μην το παρατραβήξω, αν το συναίσθημα του πανηγυρισμού δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια παραμύθα, τότε λυπάμαι κύριε όλντμπόυ που απεχθάνεσθε εμάς τα ρομπότ. Τι να κάνουμε όμως κι εμείς; Ίσως η γκρίνια να είναι κάποια εγγενής μας ιδιότητα.
Mερσώ, αν τα εκατομμύρια που βγήκαν εκείνες τις μέρες ταυτίζονται με το «δεν θα γίνεις Έλληνας ποτέ Αλβανέ», τότε ναι, έχεις δίκιο. Αλλά δεν μπορώ να καταλάβω τι μας εμποδίζει να σιχαθούμε ΜΟΝΟ το «δεν θα γίνεις Έλληνας ποτέ». Γιατί η σιχαμάρα αυτή πρέπει να καπελώσει, χαρακτηρίσει, συκοφαντήσει και κηλιδώσει όλη την έκσταση εκείνων των ημερών;
Ένα αυτό.
Δύο. Αν ο φουκαράς των 800 ευρώ περιστρέφει όλη τη ζωή του γύρω από τις μεταγραφές των εκατομμυρίων ευρώ είναι ένα ζήτημα. Ένα ζήτημα που ούτε εγώ επικροτώ. Πιστεύω όμως ότι και να καταργούταν με ένα μαγικό τρόπο το ποδόσφαιρο ΠΑΛΙ ΟΠΟΙΟΣ ΓΕΜΙΖΕΙ ΤΗ ΖΩΗ ΤΟΥ ΜΟΝΟ ΜΕ ΤΙΣ ΜΕΤΑΓΡΑΦΕΣ ΘΑ ΤΗΝ ΓΕΜΙΖΕ ΜΕ ΚΑΠΟΙΟ ΑΛΛΟ ΥΠΟΚΑΤΑΣΤΑΤΟ ΕΞΙΣΟΥ Ή ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΑΣΗΜΑΝΤΟ. Δεν εμποδίζουν οι μεταγραφές τον μέσο φουκαρά να ασχοληθεί με τα σημαντικά και τα σπουδαία. Ο ίδιος αυτοεμποδίζεται και δεν ασχολείται.
Τρίτον. Μπορεί πράγματι το συναίσθημα του πανηγυρισμού να αποτελεί σε ένα βαθμό και παραμύθα. Γιατί όμως είναι κακό πράγμα εξ ορισμού η παραμύθα; Τι από αυτά που προσφέρουν ευτυχία και έκσταση στη ζωή δεν είναι παραμύθα; Ποιές εναλλακτικές ευτυχίας και έκστασης αντιπροτείνεις και γιατί αποκλείεις τη δυνατότητα ευτυχίας και έκστασης η οποία προέρχεται από μια σπανιότατη αθλητική επιτυχία;
Τέταρτον. Παρότι προφανώς στο συγκεκριμένο θέμα διαφωνούμε οριζόντια, κάθετα και εγκάρσια, γενικώς σε εκτιμώ ιδιαίτερα.
Μπάλα ίσον ψυχή. Πρωτάθλημα ίσον κραδασμός της ψυχής. Και όποιος δεν το αντιλαμβάνεται ίσον ρομπότ τυφλό και κουφό. Η μεγαλύτερη τραγωδία του ποδοσφαίρου είναι ότι κάνει κατά τα άλλα σοβαρούς ανθρώπους να παρασύρονται σε τελείως άτοπους συλλογισμούς.
Δεν έχω το παραμικρό πρόβλημα με όποιον δεν το αντιλαμβάνεται. Ούτε θα αρέσουν όλα σε όλους. Το πρόβλημά μου είναι με όσους επειδή δεν τους αγγίζει το θέμα χαλιώνται και με τους υπόλοιπους που τους αγγίζει και προσπαθούν να επιχειρηματολογήσουν σε βάση που τουλάχιστον σε μένα φαίνεται σαθρή. Και επαναλαμβάνω ότι αναφέρομαι σε δημοσιεύματα που είχα διαβάσει στις εφημερίδες τότε.
Ίσως πάλι τα ρομπότ να τα ενοχλεί το γεγονός ότι ορισμένοι στη θέση της ψυχής έχουν ένα σφαιρικό αντικείμενο με μαυρόασπρους ρόμβους.
Δεν αρνήθηκα ποτέ την μεταφυσική λάμψη της μπάλλας :) «Αλλά κι η ευτυχία είναι μια μπάλλα που κυλά. Η μπάλλα που κυλά είναι η ευτυχία πριν πάρουν το πάνω χέρι οι αντρικές ορμόνες στο παιδί· κι είναι τόσο έντονη η λάμψη της, που το παιδί γίνεται άντρας κι ακόμη εξακολουθεί να μαγεύεται από το όραμά της: το αθώο, το απλό, το χωρίς αντιφάσεις και περιπλοκές.
Η μπάλλα ποτέ δεν θα σε ρωτήσει αν την αγαπάς, ποτέ δεν θα κλάψει εξαιτίας σου, η μπάλλα σε αντίθεση με τις γυναίκες ζει για να μοιράζεται και να κάνει ευτυχισμένο τον κάθε κάτοχό της.
Όλα είναι καθαρά στην μπάλλα: θες να νικήσεις τον αντίπαλο, όπως θέλει να νικήσει κι αυτός εσένα. Κι όταν όλα τελειώσουν θα έχετε και οι δύο παίξει, θα έχετε και οι δύο αγωνιστεί».
Θα αναγκαστώ να επανέλθω στο παραπάνω σχόλιό μου. Η μεγαλύτερη τραγωδία του ποδοσφαίρου είναι ότι κάνει κατά τα άλλα σοβαρούς ανθρώπους να παραλογίζονται.
Πού ακριβώς παραλογίζομαι; Κι εκτός από αυτό ας μου πεις κι εσύ κι ο Μερσώ: πώς κρίνετε τον κόσμο που σήμερα ζει αύριο πεθαίνει στη Βαγδάτη κι όμως είχε μέσα στον πόλεμο μερικές στιγμές ευτυχίας και γιορτής; Τους κοιτάτε με οίκτο;
Και ενώ αυτή η συμπεριφορά υπάρχει σε μια χώρα σπαραγμένη, ολόιδια υπήρχε το περασμένο καλοκαίρι σε μια χώρα πλούσια όπως η Ιταλία.
Τι είναι ο κόσμος που γιορτάζει, χαίρεται, κλαίει; Είναι κόσμος που αντιπαθείτε;
Εγώ δεν λέω ότι πρέπει όλοι να ενθουσιαστούν. Αλλά μην λέτε κι εσείς ότι κακώς ενθουσιάζονται.
Οι Ιρακινοί ξέρουν ότι ο πόλεμος συνεχίζεται, όπως οι Έλληνες ξέραν τα δικά τους προβλήματα και οι Ιταλοί τα δικά τους.
Όλοι όμως όσοι συμμετείχαν έχουν κάτι να θυμούνται, κάτι σπάνιο, κάτι πολύτιμο, κάτι που ομόρφηνε τη ζωή τους.
Αν θα μπορούσα να προσθέσω κι εγώ κάτι σ' αυτά που λέει ο οικοδεσπότης.
Έστω ότι η μπάλα κι η όποια ανάταση που προσφέρει σε ατομικό ή συλλογικό επίπεδο είναι ανάξια λόγου. Έστω ότι δεν λύνει τα υπαρκτά προβλήματος κανενός. Έστω. Από την άλλη, εσείς δεν έχετε, ένα αποκούμπι να πούμε, που σας προσφέρει χαρά; Κάτι που να σας φτιάχνει για λίγο την διάθεση, χωρίς να λύνει κάποιο πρόβλημα ντε και καλά; Κάτι για να ονειρεύεστε; Κάτι που να γουστάρετε πολύ τέλος πάντων; Δεν υπάρχουν πράγματα που αγαπάτε; Κι εμείς σ' αυτή τη θέση είμαστε σε σχέση με την συκοφαντημένη μπαλίτσα. Πού έγκειται ο παραλογισμός;
Aπλά αρνούμαστε να αναγνωρίσουμε σε αυτό το ζήτημα την κεφαλαιώδη, διαπλανητική σημασία που του αποδίδουν οι υποστηρικτές του. Επιπλέον ομολογώ ότι δεν καταλαβαίνω τη λογική σύμφωνα με την οποία επειδή η μάζα των εκατομμυρίων αποφάσισε τη δεδομένη στιγμή να πανηγυρίσει, όποιος δεν συμμερίζεται αυτή τη λογική, όποιος κάθεται στην άκρη και ξύνει το κεφάλι του με απορία γίνεται αυτόματα γκρινιάρης, κακόβουλος, μισάνθρωπος και ρομπότ.
Ολντμπόυ κι εγώ σ'εκτιμώ. Ίσως ο διαχωρισμός "εμείς" κι "εσείς" να είναι λάθος εν τη γεννέσει του.
Αν θες, μιλώντας μόνο για 'μένα, αυτή η υπερ-αφοσίωση στο τόπι δεν μου ταιριάζει σε πολλά επίπεδα. Αισθητικά, κοσμοθεωρίας κλπ. Τέλος, αναγνώρισέ μου το δικαίωμα να κράξω το συγκεκριμένο υποκατάστατο του φίλου μου του λευτεράκη, ή όποιο άλλο υποκατάστατο βρει στο μέλλον που θα τον κάνει ν'αποφεύγει να ζήσει.
Όλοι έχουμε τις τσίχλες μας (δες Λ. Χρηστίδη), απλά ορισμένες δεν τρώγονται με τίποτα.
Καλή μέρα νά'χουμε, οι διακοπές πλησιάζουν.
Σαν τότε που πανηγυρίζαμε για τον Παναθηναϊκό και το Γουέμπλεϊ. Θυμάμαι αυτοκίνητα να τρέχουν σε όλη την πόλη σαν τρελά, ένα με απλωμένη μια πράσινη φλοκάτη στην οροφή του, πολλά με σημαίες ασπροπράσινες, να κορνάρουν, της μουρλής γινόταν, και 'γώ ακόμα που "ανήκω αλλού" -χεχεχε- να νιώθω ελαφρύτερη, και αστυνομία πουθενά, δεν τόλμησε να ξεμυτίσει -και με ποια αιτία άλλωστε...
Μια πράξη αντίστασης είναι οι πανηγυρισμοί, φίλε μου, μια πράξη αντίστασης εναντίον της μιζέριας, ένα "ΟΧΙ ΔΕΝ ΘΑ ΤΟΥΣ ΠΕΡΑΣΕΙ ΠΟΥ ΜΕ ΘΕΛΟΥΝ ΤΑΠΕΙΝΩΜΕΝΟ ΚΑΙ ΑΔΥΝΑΜΟ" του κάθε λαού που συμπιέζεται και δεν βρίσκει (για την ώρα) άλλο τρόπο να εκδηλωθεί.
~~Η σίγουρη απάντηση των (κάθε) ιρακινών προς τα ρομπότ της "αλήθειας": «Λέτε να μη το ξέρουμε;»
~~Η βασική αδυναμία των πολιτών των ΗΠΑ είναι ότι είναι εμβαπτισμένοι στο ζουμί της ανωτερότητας και στο παραμύθι των ίσων ευκαιριών και ό,τι κι αν συμβαίνει μοιράζονται τη μιζέρια τους με τις κυβερνήσεις τους κι έτσι αδυνατούν να πανηγυρίσουν αυθορμήτως -ή όχι; (έχω την αίσθηση πως κάνω κάπου λάθος)
Εκεί που εσύ βλέπεις τους κραδασμούς της ανθρώπινης ψυχής, εγώ βλέπω τα σκοτάδια της. Βλέπω τον Κρόνο και την άβυσσο, βλέπω αυτές τις αλυσίδες που οδηγούν ακριβώς στο να γίνεται κάποιος φουκαράς, ενεργούμενο, υποτακτικός, αλλά και δήμιος. Αλλά πάλι μπορεί να μην καταλαβαίνω. Βλέπεις, εγώ θυμάμαι ακόμη εκείνον τον κουρέα που με κούρευε όταν ήμουν παιδί. Καθόμουν πάνω στην τάβλα (δεν πήγαινα ακόμη στο σχολείο) που ήταν τοποθετημένη πάνω στην καρέκλα, και μου έλεγε, αν δεν είσαι .....(μια ομάδα, δεν έχει σημασία ποια), θα σου κόψω το αυτί, νομίζοντας ίσως ότι κάνει κάποιο αστείο. Αυτό η ψυχρή αίσθηση αποξένωσης που αισθάνθηκα για πρώτη φορά από ένα ανθρώπινο ον μου έμεινε και ίσως να ήταν ένας παράγοντας που δεν συμπάθησα ποτέ το ποδόσφαιρο, αλλά και μου έδωσε μια πρώτη γεύση από το σκοτάδι εντός. Μεγαλώνοντας, κατάλαβα ότι όσα είχα υποψιαστεί τότε, ήταν αληθινά, ότι οι οπαδοί, κάθε είδους, είναι πάντοτε ικανοί, υπό ορισμένες συνθήκες για τα χειρότερα και ελάχιστη σημασία έχει το ότι κάποιος λέει ότι «δεν είναι όλοι έτσι, είναι κάτι αθώο». Τα υλικά από τα οποία κτίζεται η κόλαση που κυριαρχεί γύρω μας τα ξέρω και τα αναγνωρίζω πάνω στις βαμμένες φάτσες και στα βαμμένα μυαλά.
Όχι, δεν είναι πράξη αντίστασης, είναι πράξη υποταγής και η αστυνομία δεν έχει κανένα λόγο να ξεμυτίσει, ούτε φοβήθηκε να ξεμυτίσει π.χ. στο Πολυτεχνείο, αλλά σιγά μην ήταν αυτό αντίσταση μπροστά στους ποδοσφαιρικούς πανηγυρισμούς. Εξάλλου, εσείς που ασχολείστε με τα ποδοσφαιρικά ίσως να ξέρετε καλύτερα για αυτό που ακούγεται, ότι ένας μεγάλος αγώνας που έστειλε τον Π Γουέμπλεϊ ήταν αγορασμένος.
Η αθλητική επιτυχία ωθεί τους φιλάθλους(;) στους δρόμους για τους ανάλογους πανηγυρισμούς. Φαινόμενο που συναντάται διαρκώς σε χώρες "ταπεινωμένες" ή "μικρές αθλητικά".
Το περασμένο καλοκαίρι οι Ιταλοί ξεχύθηκαν στους δρόμους πανηγυρίζοντας την ποδοσφαιρική τους επιτυχία λίγους μήνες μετά την αποκάλυψη σκανδάλων στο ποδοσφαιρικό πρωτάθλημα της χώρας. Μετά την επιτυχία του Γουέμπλεϊ οι καταπιεσμένοι από το καθεστώς δικτατορίας Έλληνες (ανεξαρτήτως ομαδικών προτιμήσεων αρκετοί εξ αυτών) πανηγύρισαν την παρουσία και μόνο στον πρώτο και μοναδικό έωσ σήμερα τελικό. Οι Ιρακινοί ,ταλαιπωρημένοι και εξαθλιωμένοι για περισσότερα από 15χρόνια, κατέκτησαν για πρώτη φορά το αντίστοιχο Euro. Πανηγυρίζοντάς το ξέρουν ότι ο πόλεμος δεν τελειώνει, ξέρουν και αύριο θα ξυπνήσουν με το δρεπάνι του χάρου πάνω από το κεφάλι τους, τα προβλήματά τους δεν τελειώνουν με αυτή την επιτυχία. Ξέσπασμα είναι αυτή τους η αντίδραση, ξέσπασμα. Ξέσπασμα και υπενθύμιση ότι ζουν, ότι υπάρχουν ακόμα.
Τελευταία φορά που βγήκα στους δρόμους για να πανηγυρίσω αθλητική επιτυχία ήταν μετά την πρόκριση του ΠΑΣ ΓΙΑΝΝΕΝΑ επί του Ολυμπιακού.
πραγματικά δεν σκέφτηκα εκείνη τη στιγμή το λόγο που το έκανα. Ίσως γιατί γούσταρα να δω κόσμο στους δρόμους να χαίρεται και να τραγουδάει, όπως χαιρόμουν και τραγουδούσα κι εγώ. Αναλύοντάς τα τώρα, συνειδητοποιώ ότι(τη στιγμή που δεν ήτο και η μεγαλύτερη των επιτυχιών, μήτε είχαμε λυμένα όλα μας τα προβλήματα όσοι πανηγυρίζαμε) ίσως το πανηγύρι αυτό να ήταν εξαιτίας των όσων έχει τραβήξει αυτή η ομάδα όλα τα χρόνια, επειδή μετά από χρόνια φωνάζαμε βροντερό παρόν στον ποδοσφαιρικό χάρτη, επειδή θέλαμε οι παίκτες μας να καταλάβουν πόσο θέλει ο κόσμος αυτής της πόλης επιτυχίες και να ντοπαριστούν ψυχολογικά.
Η προηγούμενη φορά που έκανα κάτι τέτοιο ήταν μετά την κατάκτηση του Ευρωπαικού στο μπάσκετ, το 1987, οπότε λόγω ηλικίας δεν μπορώ να σχολιάσω τίποτε!
ελπίζω να μην κούρασα και να έγινα λίγο κατανοητός (προσωπικά μπερδεύτηκα και άλλο!!!)
@drunk tank:
Η αθλητική επιτυχία ωθεί τους φιλάθλους(;) στους δρόμους για τους ανάλογους πανηγυρισμούς. Φαινόμενο που συναντάται διαρκώς σε χώρες "ταπεινωμένες" ή "μικρές αθλητικά".
Ένα σωρό αντιπαραδείγματα:
Οι Γάλλοι το '98 πλημμύρισαν τα Ηλύσια και κάναν θεό τον Αλγερινό. Οι Γερμανοί πέρσι, ενώ φτάσαν μόνο μέχρις τους ημιτελικούς. Η Μπαρτσελόνα όταν πήγε το ευρωπαϊκό στην Βαρκελώνη. Οι υπέροχοι φίλαθλοι της Λίβερπουλ, που την ακολουθούν παντού. Μικρές ομάδες; Ταπεινωμένες χώρες;
Εξαιρετικά τα σχόλια του Περαστικού. Respect man:-) Από κει και κάτω η συζήτηση θυμίζει τηλεφωνικές συνδιαλέξεις σε αθλητικά ραδιόφωνα.
Άμα δεν καταλαβαίνεις τι προσπαθούμε να πούμε, κλείσε το ραδιόφωνο και πήγαινε ασχολήσου "με τα μεγάλα θέματα που ταλανίζουν αυτόν τον τόπο". Ξύλινη γλώσσα ταιριάζει στα ρομπότ.
Σε όλες σχεδόν τις πάσης φύσης συλλογικές γιορτές ή συλλογικά πάθη το συναίσθημα του πανηγυρισμού δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια παραμύθα. Συνειδητή ή μη. Υπάρχουν αυτοί που θεωρούν ότι σε τέτοιου είδους ποδοσφαιρικούς πανηγυρισμούς υποκρύπτεται το ήθος Χιτλερικού τύπου τελετών. Υπάρχουν άλλοι, που έχουν συμμετάσχει σε αυτές, που γνωρίζουν πως στην πραγματικότητα είναι εξαιρετικά απομακρυσμένες από αυτό, θα έλεγα αντιθετικές προς το ολοκληρωτικό. (Τη εξαιρέσει πιθανόν μικρών (και αμομονωμένων) ομάδων ηλιθίων.)
Μερσώ: Αν ο τυπικός πανηγυριστής του καλοκαιριού του 2004 τραγούδαγε τα περί Αλβανών θα καταλάβαινα το σχόλιό σου. Όχι μόνο δεν ήταν έτσι αλλά οι περισσότεροι συμπανηγύριζαν μαζί με πάσης προέλευσης μετανάστες, που αντίθετα από ότι θα περίμενε κανείς από την επιχειρούμενη γενίκευσή σου, συμμετείχαν ενθουσιωδώς στην γιορτή.
Τις πιο ωραίες Κυριακές
με λεμονάδες σπιτικές
τις είχαμε δροσίσει
με το Δομάζο αρχηγό
και το Σιδέρη κυνηγό
γιατ' ήσουν Ένωση και εγώ
με χωρισμό σ' είχα φοβίσει
(δύσκολο "σπορ" να προσπαθεί κανείς να πιάσει αυτούς τους κραδασμούς..
ευτυχώς για όλους μας τα ρομπότ δεν θα το καταφέρουν ποτέ. )
«Αν θες, μιλώντας μόνο για 'μένα, αυτή η υπερ-αφοσίωση στο τόπι δεν μου ταιριάζει σε πολλά επίπεδα. Αισθητικά, κοσμοθεωρίας κλπ.»
Το θέμα όμως εδώ δεν είναι η υπεραφοσίωση στο τόπι. Η υπεραφοσίωση αφορά ένα (σεβαστό) ποσοστό ανδρών και ίσως κάποιες λίγες γυναίκες. Το θέμα είναι η ολόιδια επίδραση που έχουν οι μεγάλες ποδοσφαιρικές επιτυχίες σε όλον τον πλανήτη, από το Ιράκ του πολέμου μέχρι τη Γερμανία της ευμάρειας, επίδραση σε συντριπτικό ποσοστό του κόσμου, ποδοσφαιρόφιλου και μη.
Αν θες, μιλώντας μόνο για 'μένα, αυτή η υπερ-αφοσίωση στο τόπι δεν μου ταιριάζει σε πολλά επίπεδα. Αισθητικά, κοσμοθεωρίας κλπ.
«Τέλος, αναγνώρισέ μου το δικαίωμα να κράξω το συγκεκριμένο υποκατάστατο του φίλου μου του λευτεράκη, ή όποιο άλλο υποκατάστατο βρει στο μέλλον που θα τον κάνει ν'αποφεύγει να ζήσει».
Στο αναγνωρίζω βέβαια, αλλά όλη μου η ριζική διαφωνία εκεί έγκειται: ότι οι στιγμές που προσφέρουν οι σπάνιες αθλητικές επιτυχίες δεν συνιστούν αποφυγή της ζωής αλλά ζωή ως το μεδούλι της. Τουλάχιστον για μένα, αλλά και για πολύ άλλον κόσμο.
Gay Super Hero, σοβαρά τώρα όσα συζητάμε σε αυτό το ποστ σού θυμίζουν κουβέντα σε αθλητικό ραδιόφωνο;
Drunk Tank, προσυπογράφω όσα λέει ο Νοvalis: το φαίνόμενο είναι παγκόσμιο και παρατηρείται επί πλουσίων και φτωχών. Μόνη εξαίρεση που μπορώ να σκεφτώ αυτή τη στιγμή είναι οι ΗΠΑ. Στις ΗΠΑ δεν βγαίνει ο κόσμος να πανηγυρίσει επιτυχίες της εθνικής του. Και όχι, αυτό δεν είναι αντικαπιταλιστικός υπαινιγμός, είναι μια απλή αντικειμενική παρατήρηση.
Ροδιά, δεν ξέρω αν πρόκειται για πράξη αντίστασης. Στην περίπτωση του Ιράκ, ναι, φαντάζομαι σε ένα βαθμό είναι και τέτοια. Στις υπόλοιπες δεν νομίζω.
Περαστικέ, στα περί ενεργούμενων που λες, κατά τη γνώμη μου σε μια ιδανική παγκόσμια κοινωνία, με ιδανικό πολιτικό και οικονομικό σύστημα, πάλι το ποδόσφαιρο θα είχε πρώτη θέση. Δηλαδή ο αθλητισμός δεν είναι κάποιο τεχνητό κατασκεύασμα. Όπως δεν είναι και η τέχνη. Και τα δύο εκφράζουν και καλύπτουν εγγενείς ανθρώπινες ανάγκες, για αυτό πάντα θα υπάρχει αθλητισμός και πάντα θα υπάρχει τέχνη. Και τα παιδάκια πάντα θα κυνηγάνε μια μπάλλα, χωρίς να τους έχει κάνει κανείς πλύση εγκεφάλου, αλλά γιατί θα τους αρέσει, γιατί θα τους φαίνεται συναρπαστικό σχεδόν με τον ίδιο φυσικό τρόπο με τον οποίο λίγο μετά θα πεινάνε και θα κατουριούνται.
Kαι σημαντικό στην όλη κουβέντα είναι κατά τη γνώμη μου η συχνότητα κατά την οποία συμβαίνει ένα τέτοιο παλλαϊκό πανηγύρι. Αν συνέβαινε κάθε τρεις και λίγο θα έχανε τα χαρακτηριστικά που θεωρώ ότι έχει. Αλλά δεν συμβαίνει κάθε τρεις και λίγο γιατί εξ αντικειμένου στον παγκόσμιο αθλητισμό οι ευκαιρίες επιτυχίας είναι λίγες. Κι αν σπάσει ο διάολος το ποδάρι του και η Ελλάδα ας πούμε πάρει το Εuro το 2004 και καπάκι σε ένα χρόνο του Ευρωμπάσκετ, νά που οι πανηγυρισμοί θα είναι πολύ πιο χαλαροί. Δηλαδή μέρος της αξίας της έκστασης είναι η σπανιότητά της. Έγινε το 1987, έγινε το 2004, ποιός ξέρει πότε θα ξαναγίνει.
Το ενεργούμενο το εννοώ ευρύτερα, ότι γίνεται κάποιος ενεργούμενο εθιζόμενος στη μαζική συμπεριφορά, όχι ότι ο αθλητισμός είναι κατασκεύασμα, τουλάχιστον όχι στα ύφαλά του, η υπερκατασκευή του όμως είναι, σε αρκετό βαθμό. Με τον αθλητισμό ασχολούμαι, αν και άρχισα όψιμα. Τον περασμένο Νοέμβριο έτρεξα τον πρώτο μου Μαραθώνιο (ελπίζω να τρέξω και άλλον), στην κλασσική διαδρομή, τώρα που κοντεύω τα 40 μου. Κρίμα που σε ένα αθλητικό γεγονός τόσο σημαντικό, από πολλές απόψεις, οι ελληνικές συμμετοχές ήταν λιγότερες από τις μισές, ενώ είχαν έλθει ξένοι αθλητές, ερασιτέχνες, από όλο τον κόσμο. Αλήθεια, πόσοι από τους πανηγυριστές, για τα πράγματι κατασκευασμένα είδωλα-υπεραθλητές και τους θριάμβους στα ομαδικά αθλήματα, έχουν την παραμικρή σχέση με τον αθλητισμό; Τα παιδάκια καλά κάνουν και παίζουν με την μπάλα, και ακόμη και εγώ, τώρα που παρακολουθώ κάποιους διεθνείς αγώνες, χαίρομαι όταν οι εθνικές ομάδες μας κερδίζουν, έχοντας πάντα τις επιφυλάξεις μου για αυτό που είναι ο επαγγελματικός αθλητισμός. Αλλά τι σχέση έχει αυτό με τον άνθρωπο του καναπέ που άξαφνα, μετά από μια νίκη μιας εθνικής ομάδας ή ενός εθνικού υπεραθλητή ξεχύνεται σαν αφιονισμένος στους δρόμους για να απορροφηθεί σε μια μαζική (επίτηδες δεν λέω συλλογική) ταυτότητα; Μπορεί αυτό να συνεχίσει να συμβαίνει μέχρι τη συντέλεια του κόσμου, δεν αντιλέγω, δεν είμαι αισιόδοξος άνθρωπος αλλά, βέβαια, αυτό δεν σημαίνει ότι μου αρέσει.
Ο κόσμος ΔΕΝ ξεχύθηκε στους δρόμους μετά την επιτυχία των εθνικών υπεραθλητών, αν και τέτοιες είχαμε μπόλικες τα τελευταία χρόνια. Ο κόσμος ξεχύθηκε στους δρόμους μετά την επιτυχία της εθνικής. Η διαφορά αυτή λέει αρκετά πράγματα στο ότι όσο κι αν ενυπάρχει η ανάγκη για πανηγύρι, αυτή δεν γίνεται με κάθε αφορμή, αλλά υπό πολύ συγκεκριμένες συνθήκες.
Η διάκριση του να αθλείσαι ο ίδιος και να παρακολουθείς αθλητισμό είναι υπαρκτή. Ωστόσο δεν αναιρεί το ένα το άλλο, ούτε το ένα είναι προϋπόθεση του άλλου. Γιατί υπάρχει η χαρά της συμμετοχής και υπάρχει και η χαρά της θέασης των προικισμένων με ταλέντο και προπονημένων επαγγελματιών.
Επίσης μου αρέσουν οι αφιονισμένοι άνθρωποι, είμαι υπέρ των παθών, υπέρ της εξόδου από την καθημερινότητα, μου άρεσε η Πανεπιστημίου από πάνω ως κάτω γαλάζια, μου άρεσαν τα εκατομμύρια στους δρόμους και ναι μου άρεσε που ένιωθαν αποροφημένοι σε μια μαζική πες, συλλογική πες ταυτότητα, γιατί δεν είμαστε μόνο άτομα σε αυτόν τον κόσμο, είμαστε και μέρη συνόλων, γιατί η ταυτότητά μου συγκαθορίζεται από το ότι είμαι Έλληνας.
Ναι, μπράβο, αυτό είναι το δεύτερο σημαντικό. Το συλλογικό ανήκειν. Είτε βάζελος λέγεται αυτός είτε εθνική ελλάδος είτε φυσικομαθηματικοί που ασχολούνται με τις πολλαπλότητες Καλάμπι - Γιάου :)). Οκ, προφανώς, μια θεωρητική ή πειραματική νίκη δεν μπορεί να έχει την ίδια απήχηση με μια νίκη στη μπάλλα, όμως για την κοινότητα των φυσικομαθηματικών είναι μια συλλογική νίκη.
Εμένα πάλι δεν μου αρέσουν οι αφιονισμένοι άνθρωποι, μου αρέσουν τα δημιουργικά και όχι καταστροφικά πάθη, το θέμα είναι πώς επιλέγει κάποιος να εξέλθει της καθημερινότητάς του και η Πανεπιστημίου μπορεί να είναι ωραία με τα μπλε, αλλά δεν βλέπω τι σχέση έχει αυτό. Ο κόσμος βγαίνει πολλές φορές στους δρόμους, πανηγύρια έχουμε και σε κάθε κατάκτηση πρωταθλήματος ή άλλου τροπαίου από μια ομάδα και, εκτός αν με απατάει η μνήμη μου, και για νίκες αθλητών, άσχετα αν η κλίμακα ήταν μικρότερη.
Έκανες όμως ένα «έμμεσο φάουλ», για να εκφραστώ ποδοσφαιρικά, που αποκάλυψε αρκετά.
Ο τονισμός της ελληνικότητάς σου. Και εμένα η ταυτότητα καθορίζεται και από το ότι είμαι Έλληνας ή μήπως νομίζεις ότι είμαι λιγότερο Έλληνας από εσένα λόγω της άρνησής μου να μετάσχω σε εκδηλώσεις που απορρίπτω και επειδή ίσως να μην ταιριάζω στα στερεότυπά σου; Είδες ότι μόνος σου πήγες το πράγμα κάπου αλλού; Μήπως για εσένα «Έλληνας» μπορεί να χαρακτηριστεί μόνο όποιος μετέχει του ημετέρου στερεοτύπου, φωνάζει, γελάει δυνατά, παρκάρει παράνομα και τυλίγεται σε μια σημαία και τρέχει σαν νευρόσπαστο σε κάθε νίκη κάποιας εθνικής ομάδας;
Μην κουραστείς να μου πεις ότι δεν εννοούσες αυτό, το αιτιολογικό «γιατί» δεν αφήνει περιθώρια. Εσένα σου αρέσουν αυτά "γιατί" συγκαθορίζεσαι από το ότι είσαι Έλληνας, ενώ εγώ που δεν μου αρέσουν...
Μετέχοντας λοιπόν σε αυτή τη συλλογικότητα, έχω πολύ συγκεκριμένες απόψεις για το σε ποια κατεύθυνση θα ήθελα να κινηθεί ο πολιτισμός και η κοινωνία μέτοχος των οποίων είμαι. Επίσης, για εμένα διαφέρει η συλλογικότητα ανθρώπων που διατηρούν την ατομική και ηθική τους υπόσταση από τη μαζικότητα, που συνεπάγεται την απώλεια, έστω προσωρινή, αυτών.
Και βέβαια ο επαγγελματικός αθλητισμός διαπλέκεται με την πολιτική και βέβαια οι οπαδοί χρησιμοποιούνται ως ενεργούμενα, μοχλοί άσκησης συμφερόντων και κουκιά που ελέγχουν οι διάφοροι επιχειρηματίες-ιδιοκτήτες ομάδων.
Ίσως να νομίζεις βέβαια ότι τα γράφω αυτά ανήκοντας στη μειοψηφία των ρομπότ, σε βεβαιώ όμως ότι δεν είναι έτσι και ότι όταν κάποιος μου αντιτείνει ότι είναι Έλληνας, σαν εγώ να μην ήμουν ή να ήμουν λιγότερο, το πάθος μου μάλλον ξεχειλίζει. Για το λόγο αυτό, για να μην πληκτρολογήσω κάτι για το οποίο θα μετανιώσω, σταματώ εδώ... αλλά και για να μην σε κουράσω άλλο.
I, Robot
I, Robot
Καλά έγραψε το άτομο πάλι:-)
Old Boy αν θέλεις να μετρήσουμε πόσων η ταυτότητα πραγματικά συν-καθορίζεται από το γεγονός ότι είναι Έλληνες, είναι εύκολο: είναι περίπου δέκα χιλιάδες, όσοι μαζέυτηκαν να φωνάξουν για την Πάρνηθα. Που ήταν όλα εκείνα τα εκατομμύρια κόσμου που η αγάπη τους για την Ελλάδα ξεχειλίζει τόσο ώστε να αλλαλάζουν εκστασιασμένοι για την κάθε αθλητική της επιτυχία; Προφανώς εκείνη την Κυριακή είχαν κάτι καλύτερο να κάνουν. Προφανώς αισθάνονται τέτοιον έρωτα για τη χώρα τους που δεν τους πειράζει να την βλέπουν να καίγεται. Τα πανηγύρια και η συναισθηματική εκτόνωση είναι εύκολη υπόθεση. Η πραγματική ανάταση όμως δύσκολη.
Περαστικέ, σπανίως έχω εξοργιστεί τόσο πολύ από σχόλιο και σπανίως έχει παρεξηγηθεί ποτέ τόσο πολύ σχόλιό μου.
Αν νομίζεις ότι υπονόησα ότι είσαι λιγότερο Έλληνας ή μειοδότης ή οτιδήποτε, αν νομίζεις ότι τοποθέτησα την κουβέντα στη βάση Έλληνες - ανθέλληνες, αν νομίζεις ότι αυτός είναι ο τρόπος που
α) σκέφτομαι
και
β) αντιμετωπίζω τους συνομιλητές μου
τότε ή πρώτη φορά με διαβάζεις
ή δεν ξέρω εγώ τι.
Αξίζω λίγο περισσότερου σεβασμού νομίζω γιατί προσπαθώ να διαλέγομαι με επιχειρήματα και γιατί δεν έχω δώσει την εικόνα κάφρου ή πίθηκου με πληκτρολόγιο.
«μου αρέσουν τα δημιουργικά και όχι καταστροφικά πάθη, το θέμα είναι πώς επιλέγει κάποιος να εξέλθει της καθημερινότητάς του και η Πανεπιστημίου μπορεί να είναι ωραία με τα μπλε, αλλά δεν βλέπω τι σχέση έχει αυτό».
Από πού κι ως πού είναι καταστροφικό το πάθος που βγάζει τον κόσμο στο δρόμο; Όσο για την Πανεπιστημίου γεμάτη ευτυχισμένους πεζούς και την σχέση της με την έξοδο από την καθημερινότητα, για μένα πρόκειται για κάτι αυταπόδεικτο.
«Επίσης, για εμένα διαφέρει η συλλογικότητα ανθρώπων που διατηρούν την ατομική και ηθική τους υπόσταση από τη μαζικότητα, που συνεπάγεται την απώλεια, έστω προσωρινή, αυτών».
Πώς ακριβώς την απώλεσαν όμως γιορτάζοντας στους δρόμους; Ξέχασαν ποιοί ήταν και πώς τους λένε; Προέβησαν σε ομαδικές τελετές; Λειτούργησαν ως όχλος;
Gay Super Hero, εγώ δεν είπα ότι όσοι γιόρτασαν εκείνο το βράδυ είναι το άλας της χώρας, εγώ δεν είπα ότι όσοι γιόρτασν εκείνο το βράδυ πονάνε την χώρα τους περισσότερο από τους υπόλοιπους. Μπορεί να την πονάνε και λιγότερο. Αλλά όποιος δεν την βρίσκει με το ποδόσφαιρο και θεωρεί τις αθλητικές νίκες ανούσιες, ας αναγνωρίζει και σε όσους πανηγυρίζουν το δικαίωμα να χαρούν χωρίς να είναι σίγουρος ότι αυτός έχει δίκιο και αυτοί χαίρονται ηλιθιωδώς.
Εγώ ας πούμε απεχθάνομαι τα σκυλάδικα. Αν βρεθώ ποτέ σε σκυλάδικο μπορεί να μην αντέχω την μουσική αλλά όσους πελάτες τραγουδάνε και διασκεδάζουν θα προσπαθήσω να τους καταλάβω, να δω γιατί την βρίσκουν, γιατί χαίρονται τόσο και είτε θα τους συναισθανθώ είτε όχι, αλλά πάντως θα σταθώ αρνητικά απέναντι στο φαινόμενο σκυλοτράγουδο αλλά με περιέργεια και με προσπάθεια κατανόησης απέναντι στον άνθρωπο που τη βρίσκει με τον σκυλοτράγουδο.
Και'γώ, βρε παιδιά, που δεν ανακατεύομαι με το ποδόσφαιρο κι όταν με ρωτάν τι ομάδα είμαι λέω "ολυμπιακός" επειδή προτιμώ το κόκκινο από το πράσινο, όταν είδα εκείνο το μουρλό με τη πράσινη φλοκάτη στην οροφή της κουρσίτσας, και το χαμό που γινόταν στους δρόμους, ένιωσα ένα ρίγος να με διαπερνά. Ρίγος, επειδή είχαμε μάθει να φοβόμαστε, επειδή στο δρόμο πάνω από τρεις είμαστε επικίνδυνοι να κυκλοφορούμε, επειδή όλο για εξορίες και βασανισμούς και καλέσματα στην ασφάλεια ακούγαμε γύρω μας, και είπα "να, κάτι που αποδεικνύει πως δεν είμαστε ζώα, μια ευκαιρία χρειάζεται" άσχετα αν αυτή η ευκαιρία ήρθε με τον τρόπο που γνωρίζουμε λίγο αργότερα. Εκείνη η μέρα της ομαδικής παραφροσύνης ή όπως αλλιώς θέλει κανείς να το πει, ήταν κάτι σαν πρόβα λέμε...
Στις ΗΠΑ δεν βγαίνει ο κόσμος να πανηγυρίσει επιτυχίες της εθνικής του.
Θεωρώ ότι αυτό προέρχεται από ένα αίσθημα ανωτερότητας (πάρουμε δεν πάρουμε το πρωτάθλημα - we're still number 1!). Αλλά έχω δει μαζικούς πανηγυρισμούς σε πανεπιστήμια για κατακτήσεις τίτλου από τις κολεγιακές τους ομάδες (μπάσκετ ή φούτμπολ) και σε πόλεις μετά από κατακτήσεις εθνικων τίτλων από ομάδες της πόλης...
Για τούς υψηλόφρονες ΄διανοούμενους΄πού τα ρίχνουν όλα στο ποδόσφαιρο ,όπως άλλοι κρετίνοι στο κάπνισμα ,αλλά και για τούς εραστές τής μπάλλας προτείνω το θαυμάσιο ανάγνωσμα τών δημοσιογράφων Νικου Μπογιόπουλου και Δημήτρη Μηλάκα:Ποδόσφαιρο,Μιά θρησκεία χωρίς απίστους.Εκδ.Λιβάνη.
Εκεί δίνονται εμπεριστατωμένες απαντήσεις στούς κουφιοκέφαλους και αγέλαστους.
Βεβαια οι δύο συγγραφείς έχουν το ΄μειονέκτημα΄ να δηλώνουν παρά ταύτα και αριστεροί,γεγονός που μπορεί να σοκάρει τούς διάφορους ψευτοπροοδευτικούς.
το 1982 οι Ιταλοί δεν πανηγύρισαν όπως το 2006. Γιατί; Γιατί η κατάκτηση του παγκοσμίου του 2006 χρονικά συνέπεσε με το σκάνδαλο στημένων αγώνων στο πρωτάθλημα Ιταλίας, κοινώς την μεγαλύτερη ταπείνωση για το καμπιονάτο.
Σε συλλογικό επίπεδο και όχι σε εθνικό, τα μεγαλύτερα "πανηγύρια" τα έκαναν οι φίλαθλοι της Νάπολι όταν ο φτωχός Νότος ταπείνωσε τον πλούσιο Βορρά.
Οι Γάλλοι βγήκαν πρώτη φορά στους δρόμους όταν για πρώτη φορά κατέκτησαν το Παγκόσμιο κύπελλο του 1998. Δύο χρόνια αργότερα κατέκτησαν το Ευρωπαικό και στους δρόμους ξεχύθηκαν οι μισοί από εκείνους του 98 ενώ δεν πρέπει να ξεχνάμε πως επρόκειτο για ομάδα ιμιγκράδων με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Η Μπαρτσελόνα και η Λίβερπουλ κατέκτησαν το Τσάμπιονς Λιγκ έπειτα από χρόνια και αφού έβλεπαν τους παραδοσιακούς τους αντιπάλους(Ρεάλ & Μάντσεστερ) να το έχουν ήδη κατακτήσει πριν από αυτούς.
Η αλήθεια, προσωπική μου άποψη, βρίσκεται κάπου στην όλη κοινωνιολογία που περιβάλλει τα ομαδικά αθλήματα και περισσότερο το ποδόσφαιρο που αποτελούσε πάντοτε το πλέον λαϊκό άθλημα. Μέχρι και ο Παζολίνι έχει μιλήσει για την αξία του στην ψυχολογία της μάζας. Όπως είχα γράψει και σε παλαιότερο σχόλιό μου, ο άνθρωπος είναι φύσει πολεμικό ον και ειδικά σε καιρούς ειρηνικούς αυτά του τα ένστικτα τα διοχετεύει στο ποδόσφαιρο.
Όσον αφορά τη συχνότητα των πανηγυρισμών, ειδικά στη χώρα μας, μη ξεχνάμε τις συλλογικές επιτυχίες της δεκαετίας του 90, όπου η (στρογγυλή τότε) Ομόνοια γέμιζε με πράσινους και κόκκινους "πανηγυριστές".
ΥΓ: συγνώμη για το "μέγεθος" του σχολίου!
μπάλλλλα.
Μάο: Μπάλλλα!
Πολύ καλό, κε Old-Boy. Το RSS feed σου είναι πλέον καταχωρημένο στο google reader μου.
mr. talos you are simply incredible ;)
Περαστικέ, ελπίζω ειλικρινά ότι δεν απάντησες επειδή δεν ξαναμπήκες. Αν ξαναμπήκες και παρά την απάντησή μου επέλεξες να εξακολουθείς να πιστεύεις ότι εννοούσα αυτό που νόμισες, τότε μάλλον το πρόβλημα της στερεοτυπικής κατηγοριοποίησης είναι δικό σου και όχι δικό μου.
~~ drunk tank, λες γι αυτό να αλλάξαν σχήμα στην Ομόνοια; Να μην είναι στρογγυλή και θυμίζει... μπάλλλλα..? ;-)
Δεν έχω λόγο να αμφισβητήσω αυτά που εσύ ο ίδιος λες για τις προθέσεις σου σε σχέση με τα περί ελληνικότητας, η αντίδρασή μου ήταν όμως δικαιολογημένη με βάση τη διατύπωσή σου. Σε μια προφορική συζήτηση θα σου είχα ζητήσει αμέσως διευκρίνηση και το θέμα θα είχε λυθεί άμεσα. Χαίρομαι που έλυσες την παρεξήγηση. Φυσικά, εξακολουθώ να διαφωνώ στα υπόλοιπα, αλλά έχω ως αρχή να αφήνω τον τελευταίο λόγο στον οικοδεσπότη του χώρου όπου φιλοξενούμαι.
Oκ. Πράγματι στον προφορικό λόγο οι παρεξηγήσεις είναι πιο δύσκολες.
Δεν ξέρω γιατί, πάντα αυτή η συζήτηση --την ξαναείχα κάπου αλλού στο παρελθόν-- μου φέρνει αυτομάτως σχεδόν στο νου εκείνο το ελαφρύ και ευχάριστο στιχάκι των Pink Floyd: welcome, my son/welcome/to the machine/what did you dream?/it's alright/we told you what to dream. . .Θα αντέτεινε κανείς ότι ο πανηγυρισμός των ιρακινών μπορεί να ενείχε κάποιο φαντασιακό αντιιμπεριαλιστικό/αντικατοχικό/υγιές εθνικ(ιστικ)ό περιεχόμενο. Δεν προκύπτει από πουθενά. (Σε κάποια νίκη επί των ΗΠΑ, αν θυμάμαι καλά, οι πανηγυρισμοί έγιναν περίπου εν κρυπτώ.) Διευκρινίζω για να μην υπάρχουν παρανοήσεις ότι δεν είμαι εναντίον του όποιου παιγνιδιού--κάθε άλλο--αλλά τέτοιες προσεγγίσεις (α) με αφήνουν πάντα με τη στυφή γεύση του χιλοαναμασημένου, απατηλού κλισέ στο στόμα και (β) με μουδιάζουν. Πολύ.
Παρεμπιπτόντως, άλλο το σημαινόμενο του Γαλεάνο, τελείως άλλο του Βερνίκου ή του Χελάκη. Κι επίσης παρεμπιπτόντως, φαντάζομαι ότι αυτοί που επέχαιραν για τις θριαμβικές εκδηλώσεις των Ιρακινών δεν ήταν παρά οι αξιωματικοί των δυνάμεων κατοχής: εκείνες τις ώρες, τα πράγματα πρέπει να ήταν λίγο πιο άνετα για αυτούς.
Ολντμπόη (και Τάλω, και ροδιά, και νοβάλις, και σπύρο, και οι υπόλοιποι που ξεχνάω), παρότι συμπαθώ γενικώς τον τρόπο που σκέφτεστε, εδώ ρισπέκτφουλυ διαφωνώ. Νομίζω πως οι ερμηνείες που δίνετε είναι αναντίστοιχες προς το φαινόμενο στην ολότητά του. Ειδικότερα δε, διαφωνώ στη γενίκευση ότι όποιος δεν είναι κοινωνός της μέθ(εξ)ης του ποδοσφαιρικού πανηγυρισμού --εδώ αν ήθελα θα μπορούσα να γίνω πολύ προκλητικός, αλλά το αφήνω-- είναι “ρομπότ” κατ’ ανάγκην. Κάτι τέτοιες σοφιστείες μου θυμίζουν τον Ανδρουλάκη.
Πολύ περισσότερο, Ολντκ.λ.π., που τέτοιου όγκου συγκεντρώσεις είναι καθημερινό φαινόμενο στο Ιράκ--αλλά όχι θριαμβικές, και όχι για την μπάλα.
«welcome, my son/welcome/to the machine/what did you dream?/it's alright/we told you what to dream».
Με την ίδια ακριβώς λογική όμως, φίλε Λύκε, μπορούμε να πούμε ότι και οι Pink Floyd είναι μέλος της μηχανής και μέλος των επιτρεπτών και επιθυμητών για το σύστημα ονείρων.
Αυτό τι σημαίνει; Ότι τα τραγούδια ή το ποδόσφαιρο επειδή τυγχάνουν εντονότατης εμπορικής εκμετάλλευσης δεν καλύπτουν βασικές ανθρώπινες ανάγκες ψυχαγωγίας; Το αντίθετο νομίζω, επειδή ακριβώς τις καλύπτουν γι' αυτό ακριβώς και έχουν τέτοια εμπορική απήχηση.
Γιατί άγια η μπάλα που θα παίξουμε μεταξύ μας, άγιο και το τραγούδι που θα πούμε μεταξύ μας, αλλά η μπάλα που ξέρουμε και τα τραγούδια που λέμε έχουν μια αξία Χ.
Για να ακούσουμε ένα τραγούδι με αξία Χ εις τη νιοστή πρέπει να το γράψουν οι Pink Floyd και για να δούμε ποδόσφαιρο με αντίστοιχη αξία πρέπει να δούμε το ποδόσφαιρο των επαγγελματιών.
Επαναλαμβάνω ό,τι και σε προηγούμενο σχόλιο: ας φανταστεί ο καθένας την ιδανική κοινωνία όπως την έχει στο μυαλό του. Το ποδόσφαιρο θα ήταν εξορισμένο σε αυτήν ως ψυχαγωγία και ως θέαμα; Κι αν ναι γιατί; Για να μην παραμυθιάζεται ο κόσμος;
Στην ανάγνωση των πανηγυρισμών στο Ιράκ διαφωνώ, αλλά νομίζω την έχω εκθέσει τη θέση μου.
Τέλος για τα περί ρομπότ μπορεί να ήμουν υπερβολικός. Ωστόσο ρομπότ δεν είπα όποιον δεν συμμερίζεται τον δικό μου ενθουσιασμό και δεν βγαίνει στους δρόμους να πανηγυρίσει. Ρομπότ είπα όποιον επειδή δεν ενθουσιάζεται εκείνος, αρθρογραφεί γράφοντας για το ΑΕΠ, για τα προβλήματα που έχει η χώρα και τα οποία δεν αλλάζουν με μια ποδοσφαιρική νίκη, εκείνον που αναλύει την μεγάλη χαρά για μια ποδοσφαιρική νίκη χωρίς να προσπαθεί να καταλάβει ότι είναι αυτό ακριβώς : μεγάλη χαρά για μια ποδοσφαιρική νίκη.
ΥΓ Άμα θες γίνε πολύ προκλητικός για τα περί μέθεξης και ρομπότ. Είναι ένα θέμα που με απασχολεί χρόνια και ίσως τελικά να συμφωνήσουμε ξεκινώντας από τα αντίθετα άκρα.
Δημοσίευση σχολίου
<< Home