Έξω απ' το λούνα παρκ

Έξω απ' το λούνα παρκ παιδιά με μια αντλία, κάτι φουσκώνουν. Πλησιάζω να δω, είναι μπαλόνια. Τα παιδιά είναι ντυμένα ζεστά και καθαρά, κι έχουν καθαρό χρώμα δέρματος. Λίγο πιο εκεί μια κυρία, με επίσης καθαρό χρώμα δέρματος, πουλάει μπαλόνια. Μάλλον η μαμά τους, σκέφτομαι. Τους «Κλέφτες Καταστημάτων» σκέφτομαι. Ευτυχισμένα άρα πάνω - κάτω προτιμώ να τα σκέφτομαι. Ευτυχισμένα, ζεστά, καθαρά, με την άλλης ποιότητας αξιοπρέπεια που δίνουν οι δυσκολίες (οι οικονομικές και όλων των ειδών οι δυσκολίες), με τη δυνατότητα που σου δίνει η παιδική ηλικία να περνάς καλά ακόμη κι έξω απ' το λούνα παρκ αντί για μέσα, με τη δυνατότητα που σου δίνει η παιδική ηλικία να αντιμετωπίζεις σαν παιχνίδι και το φούσκωμα μπαλονιών, τα οποία θα αγοράσουν άλλα παιδιά που μόλις βγήκαν από το λούνα παρκ έχοντας χορτάσει παιχνίδι.

Έξω απ' το λούνα παρκ ένας σκύλος ραχάτης. Αναρωτιέμαι ξανά πώς είναι δυνατόν να πέρασα όλη σχεδόν τη ζωή μου με τεράστια φοβία για τα σκυλιά. Αναρωτιέμαι ξανά για έναν ακόμη συστατικό μου φόβο. Αναρωτιέμαι ξανά πώς είναι δυνατόν να έζησα τόσο πολύ μέσα σε μια θεμελιώδη παρανόηση. Δεν ήξερα. Δεν μου είχε επιτραπεί να δω, δεν μου είχε επιτραπεί να καταλάβω. Κοιτάζω τον ραχάτη σκύλο στα μάτια. Αν υπάρχει θεός, αγάπη, θεός της αγάπης, πηγαίνει και ξεκουράζεται στα βλέμματα των σκύλων. Μας παρατηρεί από εκεί, ρωτώντας μας τι ακριβώς έχουμε καταλάβει από το παιχνίδι της ύπαρξης, τι ακριβώς έχουμε καταλάβει απ΄το παιχνίδι των ανθρώπινων καρδιών.