Sharp Objects

Η προηγούμενη μεταφορά μυθιστορήματος της Γκίλιαν Φλιν μάς έδωσε μια από τις σημαντικότερες (αν και μάλλον παρεξηγημένες - υποτιμημένες) αμερικάνικες ταινίες των τελευταίων ετών, το "Gone Girl", που σκηνοθέτησε αριστοτεχνικά ο Ντέιβιντ Φίντσερ πατώντας στη σεναριακή διασκευή της ίδιας της Φλιν, 

η προηγούμενη σειρά που σκηνοθέτησε ο Ζαν Μαρκ Βαλέ, ο πρώτος κύκλος του "Βig Little Lies" ήταν instant classic και θα μείνει σταθμός (αν δεν εξασθενίσει - εκφυλιστεί στους επόμενους κύκλους, όπως έχει συμβεί -σε μια από τις λίγες αλλά κραχτές παθογένειες της νέας εποχής της τηλεόρασης- και με άλλες σειρές, με αποτέλεσμα να πληγεί και το συνολικό αποτύπωμα που άφησαν),

οπότε το Sharp Objects σε προδιαθέτει από τις υπογραφές των συντελεστών για τα εντελώς καλύτερα, πολύ περισσότερο αν συνυπολογιστεί το λαμπρό καστ των πρωταγωνιστών.

Για την ακρίβεια των τριών πρωταγωνιστριών. Γιατί, όπως συμβαίνει στο Big Little Lies -σε μια λίαν ευπρόσδεκτη απόκλιση από το συνήθως συμβαίνον στον αμερικάνικο κινηματογράφο και την αμερικάνικη τηλεόραση- η σειρά γυναικοκρατείται, με τους άντρες να κρατάνε τους δεύτερους ρόλους και, όπως συμβαίνει στο Gone Girl, η κυρίαρχη φιγούρα είναι γυναικεία.

Και πράγματι, η Πατρίσια Κλάρκσον στον ρόλο της μητέρας έχει επιτέλους τη δυνατότητα να μας προσφέρει τον ρόλο της ως τώρα καριέρας της, καθώς είναι σαν να τον υποδύεται όχι μόνο με τα συνειδητά εκφραστικά της μέσα, αλλά με όλη της την αιθέρια φιγούρα, με όλη την σωματική της κατασκευή, με όλη την σχέση της με το πέρασμα του χρόνου, σαν αγέραστη νεράιδα μιας κάποιας ηλικίας, σαν ανοίκεια οικείο στοιχειό, η Έιμι Άνταμς στον ρόλο της κόρης έχει φορέσει στο βλέμμα της την επιτομή του ριζικού πόνου και του ολικού φακντ απ, ενώ η νεαρή Ελίζα Σκάνλεν στέκεται δίπλα τους άφοβα, με όλο το θράσος των νιάτων της, της ομορφιάς της και του ταλέντου της.

Στη σκιά των τριών γυναικών τέσσερις - πέντε σπουδαίοι αντρικοί β' ρόλοι. Ο Βαλέ ξέρει πάρα πολύ καλά ποιους ηθοποιούς να επιλέγει και πως να τους βγάζει μια υπόκωφη ένταση. Αλλά μιλώντας για τους δεύτερους ρόλους, είναι η ώρα να μιλήσουμε για την κατ' εμέ μεγάλη αστοχία του Sharp Objects. Μια αστοχία που δεν μπορεί προφανώς να αναιρέσει ότι είναι μια σειρά που πρέπει να δει κανείς, μια σειρά με εκθαμβωτικές αρετές, μια σειρά που την ατμόσφαιρά της την κουβαλάς μετά πάνω σου σαν ιδρώτα στο πετσί σου.

Αλλά. 

Αλλά η επίδραση των δεύτερων ρόλων είτε χάνεται μέσα στη διάρκεια των οκτώ επεισοδίων, καθώς άλλο είναι να έχει ένας ήρωας δυο δυνατούς μονολόγους μέσα σε δυο ώρες κι άλλο σε έξι - επτά, είτε υπονομεύεται μέσω της επαναληψιμότητας της συμπεριφοράς τους, η οποία δεν προσθέτει τίποτα στη δυναμική της ιστορίας. Με άλλα λόγια όλα μέσα στο Sharp Objects δείχνουν ότι ήταν υλικό για ταινία. Όχι για σειρά οκτώ επεισοδίων. Στην ταινία μπορείς να φανταστείς τα πάντα να λειτουργούν πολύ περισσότερο καίρια. Κατεξοχήν το αστυνομικό μυστήριο, αλλά όχι μόνο αυτό. 

Και ακριβώς επειδή ο Βαλέ έχει δείξει στη διάρκεια της καριέρας του πόσο τεράστιο ψάξιμο κάνει για τη χρήση του μοντάζ, εξελίσσοντάς το έργο με το έργο κι αναδεικνύοντάς το στο Sharp Objects σε κομβικό μέσο αποτύπωσης των ανοικτών πληγών στο μυαλό της Έιμι Άνταμς, νομίζω ότι στη διάρκεια μιας ταινίας δεν θα έμενε τίποτα σημαντικό απ΄έξω, αντίθετα θα αποφευγόταν η φλυαρία και το πλάτιασμα και οι αφηγηματικές κοιλιές.

Aκόμη κι έτσι το Sharp Objects είναι μια σειρά μεγάλης κλάσης. Αλλά νοσταλγώ την ταινία που θα μπορούσε να είχε γυριστεί στη θέση της. Με τους ίδιους ακριβώς συντελεστές. Και μόνη τη Φλιν να γράφει το σενάριο. Νοσταλγώ την αιχμή της, το χτύπημά της στο κέντρο του στόχου, τη σωστή σχέση της με το χρόνο. 

Δεν είναι όταν μπορείς να πεις κάτι σε δύο ώρες, μην σπαταλάς εφτά. 

Είναι ότι όταν μπορείς να πεις κάτι σε δύο ώρες, οι υπόλοιπες πέντε δεν θα έπρεπε να έχουν λόγο ύπαρξης. 

Από την άλλη σε εφτά ο Βαλέ πρόλαβε να χωρέσει όλες αυτές τις τραγουδάρες. Οπότε χαλάλι.