Κι ένα σάντουιτς σε σελοφάν

Kάτι μου μυρίζει στο βαγόνι του μετρό. Κοιτάω γύρω μου κι εντοπίζω τον ύποπτο. Ή την ύποπτο. Είναι απροσδιορίστου φύλου. Και απροσδιορίστου ηλικίας. Όχι απροσδιορίστου κοινωνικού στάτους όμως. Ζει ξεκάθαρα στον πάτο του βαρελιού. Ταυτόχρονα ακούγεται από την άκρη του βαγονιού η φωνή ενός άντρα: «Μια μικρή βοήθεια, μια μικρή βοήθεια. Είμαι άστεγος έξι μήνες. Το κρύο και τη βροχή που έχω φάει δεν την φαντάζεστε. Έχω να φάω δυο μέρες». Οι στεγασμένοι επιβάτες κάνουν χώρο να μετακινηθεί στο βαγόνι ο άστεγος. Δεν πρέπει να είναι πάνω από 35. Κι έχει ζήσει σίγουρα πολύ καλύτερες μέρες. Κανείς στεγασμένος δεν του δίνει λεφτά - ούτε εγώ βέβαια. Το απροσδιορίστου φύλου και ηλικίας άτομο ανοίγει το φερμουάρ από το σάκο που έχει στον ώμο. Βγάζει από την μπροστινή θήκη και δίνει στον άντρα κάτι συσκευασμένα κεκάκια κι ένα σάντουιτς σε σελοφάν. Αυτός πιάνει την καρδιά του, λέει χαμηλόφωνα ευχαριστώ, τα παίρνει στο χέρι και συνεχίζει να προχωρά στο βαγόνι, επαναλαμβάνοντας όσα έλεγε. Στεγασμένος επιβάτης δίπλα μου λέει σε στεγασμένη συνεπιβάτισσα: «Κάποιος του έδωσε σάντουιτς. Αν είχε να φάει δυο μέρες, θα το είχε κατασπαράξει. Θα το πετάξει μόλις βγει». Γιατί δεν αρκεί να μην δίνεις εσύ βοήθεια στον τσακισμένο. Πρέπει να στιγματίσεις τη βοήθεια, ακόμη κι αν τη δίνει άλλος. Όχι, δεν έχει στα αλήθεια τσακιστεί ο άντρας. Επαγγελματίας είναι, ρεμάλι είναι, ψεύτης είναι. Γιατί αν δεν ξέρει ο στεγασμένος να διακρίνει ποιος πεινάει στα αλήθεια και ποιος όχι, ποιος θα ξέρει; Ο έτερος καταραμένος του βαγονιού;