Δέκα Χρονών

Το να μεγαλώνεις ένα παιδί σημαίνει να το μεγαλώνεις λάθος. Ή, αν αυτό είναι υπερβολικό, ας πούμε ότι το να μεγαλώνεις ένα παιδί και το να μεγαλώνεις ένα παιδί σωστά είναι έννοιες αμοιβαία αποκλειόμενες. Δεν είναι ο ρόλος μας να μεγαλώνουμε τα παιδιά μας σωστά. Μακάρι να γινόταν. Αλλά το μόνο που γίνεται είναι να κάνουμε το δικό μας κοκτέιλ λαθών. Το μόνο που γίνεται είναι να προσπαθούμε να αποφεύγουμε τη συνεχή επανάληψη των ίδιων, το μόνο που γίνεται είναι μεγαλώνοντας τα παιδιά μας να μεγαλώνουμε κι εμείς συναισθηματικά, ώστε η σκέψη μας και ο τρόπος προσέγγισής μας να αποκτά μια ανοικτότητα, μια ευελιξία, μια δυνατότητα αυθεντικής μεταβολής. Aν πρέπει ντε και καλά να είμαστε μαλάκες, ας είμαστε οπουδήποτε αλλού. Όχι απέναντι στα παιδιά μας.

Έχω γράψει για το γιο μου στο μπλογκ, στο φέισμπουκ, στην Ελευθεροτυπία, στο Unfollow, στο Elculture, στο Greek Cloud, σε βιβλία, γενικά όπου έχω γράψει, έχω γράψει και για τον γιο μου. Και σχεδόν ό,τι έχω γράψει, εκπέμπει τρυφερότητα, αγάπη, θαυμασμό. Αν με κάποιο τρόπο τα έβρισκα και τα συγκέντρωνα όλα, μπορεί και να έλεγε κανείς τι γαμάτος πατέρας.

Αλλά για μένα το να είμαι πατέρας είναι πάρεργο. Γραφιάς είμαι. Και οκ, όποτε κάτι με συγκινεί με το παιδί, μια χαρά ευκαιρία είναι για γράψιμο. Όχι για να δειχθώ, όχι για να πάρω λάικ, όχι για να πουλήσω κάτι. Τα κίνητρα των ανθρώπων σπανίως είναι τόσο μονοσήμαντα ποταπά. Όχι λοιπόν, όποτε έγραφα κάτι, το έγραφα γιατί με τσιγκλούσε να το γράψω, γιατί με τσιγκλούσε να το αποτυπώσω, με τσιγκλούσε να το μοιραστώ. Από την άλλη αποσιώπησα πράγματα για τον πατρικό μου ρόλο ή πράγματα που μου έχει πει ο ίδιος, τα οποία θα σχημάτιζαν μια διαφορετική εικόνα. Εκεί φαίνεται δεν βρέθηκε κάτι να με τσιγκλίσει εξίσου να το γράψω, να το αποτυπώσω, να το μοιραστώ.

Αν λοιπόν με κάποιο τρόπο έβρισκα και συγκέντρωνα όσα έχω γράψει για τον γιο μου αυτή την πρώτη του δεκαετία, το ερώτημα είναι αν θα έβρισκα τις καλύτερες στιγμές μου μαζί του ή τις περισσότερες στιγμές μου μαζί του. 

Αν όμως κάτι μιλά περισσότερο για τον ρόλο μου ως πατέρα αυτά τα δέκα χρόνια, δεν είναι ό,τι έγραψα για εκείνον αυτά τα δέκα χρόνια, αλλά ό,τι ανάρτησα συνολικά σε μπλογκ και σόσιαλ μίντια αυτά τα δέκα χρόνια. Ο χρόνος που πέρασα αυτή τη δεκαετία ποστάροντας στο ίντερνετ ήταν ταυτόχρονα και χρόνος που δεν πέρασα αυτή τη δεκαετία μαζί του. 

Βλέπεις, αγόρι μου, στην ιστορία των πατεράδων και των γιων, κάθε πατέρας κάνει το δικό του κοκτέιλ λαθών. Ένα από τα συστατικά του δικού μου κοκτέιλ, είναι και ότι είμαι αρκετά ως περισσότερο απών. Προτιμώ να κάνω άλλα πράγματα. Αλλά όποτε γράφω κάτι ωραίο για σένα στο δείχνω, δεν στο δείχνω; 
Σε αγαπώ όμως. Απέραντα. Και, οκ, αυτό το ξέρεις. Όλα τα ξέρεις. Και τα λες με τον δικό σου τρόπο. Σε ακούω. Σε αγαπώ. Θα αλλάξω το ως τώρα κοκτέιλ, με νέα λάθη, διαφορετικά. Δεν θα παραμείνω στα ίδια. Σε αγαπώ. Που θα σ' αγαπούσα όπως και να ήσουν. Αλλά είσαι και γαμάτος. Και σ' αγαπώ και για αυτό διπλά.