Μια συνείδηση που φορά ένα σώμα

Κάποια στιγμή, όταν είσαι ακόμη μικρό παιδί, συνειδητοποιείς πλήρως τις δυο βασικές παραμέτρους του παιχνιδιού: αφενός ότι είσαι κάτι ξεχωριστό από όλον τον υπόλοιπο κόσμο που σε περιβάλλει, ότι είσαι ένα άτομο, μια μονάδα, μια συνείδηση που φορά ένα σώμα κι αφετέρου ότι κάθε σώμα δεν παραμένει ίδιο στο χρόνο, μεγαλώνει, ακμάζει, παρακμάζει και αργά αν είσαι τυχερός ή γρήγορα αν είσαι άτυχος πεθαίνει. Και όλη σου η συνείδηση, όλο αυτό που είναι ο εαυτός σου, εξαφανίζονται από προσώπου γης, μαζί με το σώμα που τα φορούσε. 

Κάποια στιγμή, όταν είσαι ακόμη μικρό παιδί, συνειδητοποιείς πλήρως τις δυο βασικές παραμέτρους του παιχνιδιού: αφενός ότι υπάρχεις «εσύ» και αφετέρου ότι δεν θα υπάρχεις για πάντα. Συνείδηση ατομικότητας και συνείδηση θνητότητας. Πακετάκι.  

Όλο το υπόλοιπο είναι ο χρόνος που σου απομένει, ο χρόνος που σου αναλογεί και ο τρόπος που θα αποφασίσεις ή θα «αποφασίσεις» να τον περνάς. Δεν είναι μόνο στο χέρι σου, εννοείται. Τίποτα σε αυτό το παιχνίδι δεν είναι μόνο στο χέρι σου. Αλλά και πολύ λίγα μέρη είναι αυτά στα οποία δεν μπορεί να φτάσει το χέρι σου. 

Και ο χρόνος όσο αδιαπραγμάτευτα αντικειμενικός είναι, είναι άλλο τόσο και αναμφισβήτητα υποκειμενικός. Ναι, δεν μπορείς να ξεγελάσεις την ηλικία σου, δεν μπορείς να απωθήσεις την ηλικία σου, δεν μπορείς να παραστήσεις ότι δεν είσαι η ηλικία σου. Αλλά η ηλικία σου σημαίνει μόνο τα χρόνια που έχεις ζήσει, όχι τον χρόνο που έχει χωρέσει μέσα σε αυτά τα χρόνια. Ο χρόνος που έχει χωρέσει μέσα σε αυτά τα χρόνια είσαι εσύ. Το πώς του. Ο χρόνος που θα χωρέσει στα χρόνια που έρχονται είσαι επίσης εσύ. Το πώς του. Το άλλο θα είναι η αδιαπραγμάτευτη ηλικία σου.

Τι ακριβώς μας φοβίζει στον θάνατο; Γιατί τόση σαχλότητα; Πως μπορεί να μας φοβίζει αυτό στο οποίο εμείς δεν είμαστε πουθενά; Πως μπορεί να μας απασχολεί οτιδήποτε άλλο από αυτό στο οποίο είμαστε παρόντες; Πως μπορεί να μην μας απασχολεί η ζωή; Δηλαδή ο χρόνος που χωράμε μέσα της. Τα συστατικά του. Η ποιότητά του. Η κατάλυσή του. 

Γιατί αν νιώσεις ευτυχισμένος ο χρόνος καταλύεται. Παύει να σημαίνει κάτι. Τη θέση του έχει καταλάβει η πληρότητα. Που δεν μπορεί να οριοθετηθεί χρονικά. Δεν την σταματάει ένα ρολόι. Δεν την τρομάζει η φθορά, η σήψη, το τέλος. Και δεν αφορά μόνο το τώρα και το μετά, αλλά και το πριν. Ευτυχείς αναδρομικά. Ήσουν μια στιγμή ευτυχισμένος, έχεις υπάρξει ευτυχισμένος από πάντα και για πάντα. 

Μην φοβάστε να πεθάνετε.

Μην φοβάστε να ζήσετε.

Μην φοβάστε.

Ήρθαμε επειδή έτυχε, θα φύγουμε επειδή δεν γίνεται αλλιώς, το ενδιάμεσο είναι όλο δικό μας όμως.

Μαλακία να το ζούμε φοβισμένοι.

Μας αξίζει μια κάποια γενναιότητα.

Μας αξίζει μια κάποια λεβεντιά.

Μας αξίζει μια κάποια ευτυχία.