Το να υποδύεσαι τον εαυτό σου

Ο Στιβ ΜακΚουίν χαρτί με ονόματα ευχαριστιών προσπαθεί να διαβάσει και τα κάνει απ' τη συγκίνηση και την ταραχή μαντάρα. Ο Σπάικ Τζόουνζ το πρώτο πράγμα που κάνει ανεβαίνοντας να παραλάβει είναι να δει πόση ώρα έχει και αγχωμένος μας λέει ότι έχει μόνο 42 δευτερόλεπτα να μιλήσει και πρέπει να τα προλάβει όλα, μασάει τα λόγια του, λέει κάτι ακατάληπτα για συγγενείς του που είναι στη σκηνή αυτή την ώρα μαζί του. Ο Αλφόνσο Κουαρόν όταν πρωτοανεβαίνει στη σκηνή για το όσκαρ μοντάζ είναι ο μοναδικός - κυριολεκτικά ο μοναδικός σε ολόκληρη την βραδιά- που δεν προλαβαίνει να μιλήσει και τον κόβει η μουσική της ορχήστρας, κι αυτός το δέχεται αδιαμαρτύρητα, σχεδόν χαρούμενα, έχει αφήσει τον μοντέρ του να του φάει όλη την ώρα, και δεν είναι πως το έχει σίγουρο το όσκαρ σκηνοθεσίας, μπορεί κάλλιστα αυτή να είναι η μοναδική φορά στη ζωή του που ανεβαίνει για να παραλάβει όσκαρ και δεν τον πειράζει που δεν άρθρωσε λέξη.
Kαι οκ, είναι τρεις άνθρωποι που βρίσκονται συνήθως πίσω από τις κάμερες κι όχι μπροστά τους, και οκ, προφανώς το να βρίσκεσαι μπροστά στις κάμερες και πάνω στη σκηνή των όσκαρ είναι διαφορετικής τάξης εμπειρία, αλλά ακόμα κι έτσι δεν είναι πως πρόκειται για ανθρώπους άμαθους στα φώτα της δημοσιότητας, αφού η δουλειά τους περιλαμβάνει κι ένα σωρό συνεντεύξεις και ζωντανό δημόσιο λόγο.
Στα τέσσερα όσκαρ ηθοποιίας όμως, και ο Λέτο και η Νιόνγκο και η Μπλάνσετ και ο ΜακΚόναχι δίνουν παράσταση κανονική. Η αντιδιαστολή της δικής τους παρουσίας με αυτή των σκηνοθετών είναι κραυγαλέα. Είναι λιγότερο συγκινημένοι ή ταραγμένοι; Όχι. Αλλά τη συγκίνησή τους την ενσωματώνουν στον λόγο τους, την κινησιολογία τους, τη χροιά της φωνής τους, τον ειρμό τους.  Η συγκίνησή τους αντί να τους μπλοκάρει τους απελευθερώνει, αντί να γίνει ανασχετικός παράγοντας γίνεται κινητήρια δύναμη, τμήμα του ρόλου τους. Και πόση άραγε εμπειρία από τόσα φώτα και τέτοιας εμβέλειας τηλεοπτικό γεγονός έχει η Νιόνγκο; Αλλά δεν έχει αυτό σημασία. Σημασία έχει ότι κι εκείνη κι οι υπόλοιποι ανήκουν στον ανθρωπότυπο του ηθοποιού, έναν ανθρωπότυπο αρχέγονο που μπορεί να βρίσκει έκφραση από αρχαίες φυλές μέχρι τα σκάρτα δυο δευτερόλεπτα που η Μέριλ Στριπ χωρίς να σηκωθεί καν απ' την καρέκλα της παίζει τον ρόλο της Μέριλ Στριπ που λικνίζεται τρελά με το τραγούδι του Φαρέλ Γουίλιαμς, ανήκουν σε μια ειδική ράτσα ανθρώπων που γεννήθηκαν για να παριστάνουν, για να υποδύονται, για να ξέρουν πως ο φυσικός τους χώρος είναι η σκηνή, για να ξέρουν πως όσο αυτοί γεννήθηκαν πρωταγωνιστές άλλο τόσο όλοι εμείς οι υπόλοιποι -των σκηνοθέτων και σεναριογράφων συμπεριλαμβανομένων- γεννηθήκαμε θεατές τους.