Το πλήθος και η μοναξιά

Παρακολούθησα τη χθεσινή εκδίκαση της αγωγής του Δημήτρη Μελισσανίδη κατά του Λευτέρη Χαραλαμπόπουλου, με την οποία ζητάει μισό εκατομμυριάκι ευρώ, και σκεφτόμουν να γράψω κάτι σήμερα, λιγότερο αναφορικά με την σιωπή μέσα στην οποία διεξάγεται η δίκη και περισσότερο αναφορικά με το γεγονός πως μερικοί δρόμοι είναι τελικά εκτός από δύσβατοι και εντελώς μοναχικοί, και πως μόνο εκείνος που τους τραβάει και ελάχιστοι εντελώς κοντινοί του άνθρωποι μπορούν να ξέρουν τι πολυδιάστατο ζόρι συνεπάγονται.
Βασικός αγωγικός ισχυρισμός του Δημήτρη Μελισσανίδη είναι ότι δεν έχει αυτός κάποια σχέση με την Αegean Oil και άρα κακώς τον ενέπλεξε το περσινό δημοσίευμα του Unfollow που έθιγε το γενικότερο ζήτημα της λαθρεμπορίας πετρελαίου. Παρά την πληθώρα των στοιχείων, ο μάρτυρας του αρνούνταν εξακολουθητικά το ότι οι εταιρίες της Αegean συνιστούν Όμιλο και το ότι ο Μελισσανίδης είναι ο ισχυρός του άντρας και εκείνος που τον διευθύνει στην πράξη. Ένα ιδιότυπο είδος παλικαριάς αυτό, το να στηρίζεις την αγωγή σου στην άρνηση αυτού που είναι γνωστό τοις πάσι και αυτού για το οποίο δρέπεις κατά τ' άλλα δάφνες και αναγνώριση.
Στο ακροατήριο έγινε προφανώς μνεία των απειλών που εκτοξεύθηκαν πέρσι τηλεφωνικά κατά του Χαραλαμπόπουλου («Θα μπορούσα να στείλω να σε σκοτώσουν χωρίς να σ’ έχω προειδοποιήσει. Αλλά είμαι άντρας και θα βάλω να σε τινάξουν στον αέρα την ώρα που κοιμάσαι. Θα βάλω να σε σκοτώσουν, εσένα, τη γυναίκα σου, τα παιδιά σου και ό,τι άλλο έχεις» και άλλα πολλά παρόμοια) και είναι πράγματι άλλο να τις διαβάζεις και άλλο, ακόμη ανατριχιαστικότερο, να τις ακούς στην αίθουσα του δικαστηρίου ως ήχους από τον καταθέσαντα αυτήκοο μάρτυρα τους. Όμορφος κόσμος, ηθικός, αγγελικά πλασμένος και πρωθυπουργικά βραβευμένος.

Ήθελα να γράψω σήμερα για το ότι μερικοί δημοσιογράφοι τραβάνε μοναχικές πορείες, μέχρι που προέκυψε η ανακοίνωση του Σταύρου Θεοδωράκη, οπότε παρηγορήθηκα που τουλάχιστον κάποιοι άλλοι δημοσιογράφοι δεν θα έχουν ποτέ να αντιμετωπίσουν απειλές κατά της ζωής τους και εξοντωτικές αγωγές, παρηγορήθηκα που ο δικός τους δρόμος μόνο μοναχικός δεν είναι και που πολύ πιθανόν ο κόσμος θα σπεύσει να τον αγκαλιάσει με θέρμη κι ανακούφιση, εφάμιλλη ίσως της θέρμης και της ανακούφισης με την οποία ήδη έσπευσαν από την πρώτη στιγμή να τον καλύψουν τηλεοράσεις, ραδιόφωνα, σάιτς και συγκροτήματα Τύπου.