«Και τότε δεν θα μπορώ να βλέπω έργα;»

Όταν σε ρωτάει ένα παιδί για το θάνατο, συνειδητοποιείς μέσα από τις απαντήσεις που προσπαθείς να δώσεις, πως ίσως η μόνη φορά που στεκόμαστε με υπευθυνότητα και γενναιότητα απέναντι στο θέμα της θνητότητας είναι όταν πρωτοασχολούμαστε με αυτό ως μικρά παιδιά, προσπαθώντας να χωρέσουμε στο μυαλό μας πώς είναι δυνατόν να υπάρχουμε για ένα πεπερασμένο μόνο διάστημα, προσπαθώντας να χωρέσουμε στο μυαλό μας πώς είναι δυνατόν ό,τι μας συνιστά και ό,τι είμαστε να έχει ημερομηνία λήξης. 

Βασικά δεν χωράει όμως, κι ακριβώς επειδή δεν χωράει, όταν σε ρωτάει ένα παιδί για το θάνατο, του λες ένα σωρό καθησυχαστικές μαλακίες, μάλλον όχι για να καθησυχάσεις και να ξεγελάσεις εκείνο, όσο για να καθησυχάσεις και να ξεγελάσεις εσένα, που έχεις μάθει να σκέφτεσαι σαν μη παιδί, που έχεις απωθήσει δηλαδή αυτή την θεμελιώδη παράμετρο της προσωρινότητάς σου. 

Όλοι αυτοί οι λαμπερότατοι άνθρωποι της φωτογραφίας σε μερικές δεκαετίες θα είναι νεκροί, πρόκειται για μια φωτογραφία μελλοντικών νεκρών, εγώ που γράφω κι εσύ που με διαβάζεις είμαστε μελλοντικοί νεκροί, αλλά ούτε αυτοί ούτε εγώ ούτε εσύ ζούμε με επίγνωση της θνητότητάς μας, όχι στα αλήθεια, ζούμε έχοντας ξενιστεί κι ίσως και τρομοκρατηθεί μικροί με αυτήν την παρανοϊκή πληροφορία περί θανάτου που κυκλοφορεί, ζούμε έχοντας ρωτήσει τους μεγαλύτερους να μας εξηγήσουν, αυτοί μας έχουν δώσει κάποιου είδους καθησυχαστική και εξωραϊστική απάντηση, και μετά κάπου το κλειδώνουμε το πράγμα, ή έτσι νομίζουμε τουλάχιστον, καθώς γινόμαστε σταρ του χόλιγουντ ή dreamers της Βενεζουέλας και της Ουκρανίας ή ό,τι άλλο, προκειμένου να ανταπεξέλθουμε στην κλειδωμένη του απούσα παρουσία και παρούσα απουσία.