Εγώ κι αυτός

Nεαρός, καλοβαλμένος, με σακκούλες ψώνια στα πόδια του, κάθεται χθες το απόγευμα διαγώνια απέναντι μου στο μετρό. Τον έχει πάρει ο ύπνος. Το κεφάλι του έχει κατέβει παραδομένο και βαρύ, οι άκρες των δακτύλων του είναι οι μόνες που κάνουν ακόμη κάποιες μηχανικές κινήσεις προσπαθώντας να προσαρμοστούν στη νέα κατάσταση της συνείδησής του. Στην επόμενη στάση φωτογραφίζω το είδωλό του στο παράθυρο δίπλα μου. Είναι σαν μηχάνημα που ξεφορτίστηκε και σταμάτησε να παίζει.
Αν εγώ κι αυτός είχαμε γεννηθεί σε άλλο τόπο,
κι ήμασταν πχ Ουκρανοί, χθες το απόγευμα και σήμερα το βράδυ θα μας απασχολούσαν μάλλον άλλα,
αν εγώ κι αυτός είχαμε γεννηθεί σε άλλο χρόνο,
δεν θα υπήρχε μετρό να μεταφέρει το σώμα μας ή κινητό και ίντερνετ να μεταφέρουν την εικόνα και τις σκέψεις μας,
αλλά σε όποιον χρόνο και σε όποιον τόπο κι αν είχαμε γεννηθεί κι εγώ κι αυτός,
σε όποιον πολιτισμό και σε όποια τάξη κι αν ανήκαμε,
το μηχάνημά μας δεν θα άντεχε να παίζει παρά για μερικές μόνο ώρες
και μετά θα ξεφορτιζότανε και θα σταμάταγε να παίζει
και το κεφάλι μας θα κατέβαινε παραδομένο και βαρύ,
μέχρι να φορτιστεί ξανά
και να επανασυνδεθεί με τον χρόνο μας, τον τόπο μας, τον πολιτισμό μας και την τάξη μας,
με όσα δηλαδή ορίζουν το πλαίσιο στο οποίο λειτουργούμε, τις ώρες εκείνες που βρισκόμαστε σε λειτουργία.