Συγκρουόμενα

Είμαι τις προάλλες σε συγκρουόμενα με τον γιο μου. Οδηγεί αυτός, εγώ συνοδηγός. Στην πίστα άλλα δύο αυτοκίνητα, πάλι με σύνθεση παιδιού - μπαμπά. Όταν πάει να τα τρακάρει στο πλάι (βασικά από αδυναμία να κουμαντάρει εντελώς το όχημα), του στρίβω τελευταία στιγμή το τιμόνι. Συνειδητοποιώ πως μπροστά στη φούρια μου να το στρίψω, έχω βάλει ασυναίσθητα το χέρι μου με ταχύτητα -ενδεχομένως και με δύναμη- μπροστά στο πρόσωπό του.
Παλιά είχα πετύχει σε ένα δικαστήριο έναν δικηγόρο που αφού επί ώρες δεν είχε αφήσει αφορμή αντιπαράθεσης αναξιοποίητη, συγκρουόμενος διαρκώς μετωπικά με δικαστές και αντιδίκους, που αφού μέσα στις αντιπαραθέσεις που είχαν προηγηθεί μια είχε να κάνει με το ότι όταν έκανε ερωτήσεις δεν τον παρακολουθούσαν προσεκτικά και άρα δεν τον σέβονταν, όταν τέλειωσε μετά από ώρες τις δικές του ερωτήσεις και ήρθε η σειρά του αντιδίκου, σηκώθηκε, πέρασε πίσω από τον μάρτυρα, κι άρχισε σχεδόν γονατιστός να ψάχνει κάτι που είχε πέσει κάτω από τα έδρανά του. Για να το βρει δε, άρχισε να σπρώχνει τα έδρανα, που έκαναν έναν σχεδόν απόκοσμο ήχο.
Το να μη συγκρούεσαι ούτε καν στα συγκρουόμενα, το να έχεις εκπαιδευτεί τόσο πολύ να σκέφτεσαι ότι δεν πειράζουμε ενεργητικά (το πιθανόν passive agressive σου είναι αλλουνού παπά ευαγγέλιο) τους άλλους, το να έχεις εκπαιδευτεί τόσο πολύ να σκέφτεσαι ότι η παρουσία σου πρέπει να παραμένει διακριτική, ήσυχη, «καλή», ώστε να μη διστάζεις μπροστά στο ενδεχόμενο της απευθείας σύγκρουσης με τον άλλο να πετάς το χέρι σου μπροστά στο πρόσωπο του γιου σου, κι ας συγκρουστεί μαζί του, κι ας συγκρουστεί και με τον ψυχικό του κόσμο ενδεχομένως, πρέπει να εκπαιδευτεί κι αυτός επιτέλους ώστε να σκέφτεται πως στην πίστα βρισκόμαστε για να μην ενοχλούμε, να κάνουμε τους κύκλους μας, κι αν είναι δυνατόν να περάσουμε απολύτως απαρατήρητοι ακόμα καλύτερα, μέχρι να τελειώσει ο χρόνος μας, να αποσυρθούμε, να πάψουμε να υπάρχουμε, να έχουμε υπάρξει ενοχλώντας ενεργητικά όσο το δυνατόν λιγότερο τους άλλους.
Κι από την άλλη αντιστίξεις χαρακτήρων για τις οποίες έχω ξαναγράψει παλιότερα, ο ήχος των εδράνων όταν σέρνονταν που μου φάνηκε εμένα απόκοσμος, η συμπεριφορά που μου φάνηκε εμένα προκλητική και θλιβερή, το είμαι εδώ για να καταλάβω όσο περισσότερο χώρο μπορώ και να κάνω όσο περισσότερο θόρυβο μπορώ, το είμαι εδώ για να συγκρουστώ ενεργητικά.
Κι όμως, παρόλη την αντίστιξη, έχω αρχίσει και φοβάμαι τις ρήξεις λιγότερο πια, έχω αρχίσει και συγκρούομαι περισσότερο πια, δεν υπάρχει τίποτα το υγιές στο να μην βάζεις όρια και να μην υποστηρίζεις τη θέση σου και την αξιοπρέπειά της, η ρήξη είναι και δήλωση παρουσίας, είναι τελικά και δήλωση ζωής, κι όσο κι αν δεν θα μπορώ να χωνέψω ποτέ τον ήχο των εδράνων, μπορώ τουλάχιστον να κοιτάξω κατάματα το δικό μου αντίθετο άκρο και να το γδύσω από τους ευφημισμούς της καλοσύνης του: το ψυχοθεραπευθείτε γιατί χανόμαστε είναι το γαμάτε γιατί χανόμαστε της εποχής.