Εξευτελίζοντας το τείχος

Αυτό. Μέχρι να το κατεβάσει η UEFA.

Αυτό. Από την πλευρά της εξέδρας. Όλη η τελετουργία του στησίματος του τείχους, όλη η προσμονή του συμβάντος, όλη η μαγεία της εκτέλεσης, όλος ο διονυσιασμός μετά.

Κι αυτή η απίστευτη φωτογραφία. Αυτή η άγρια ομορφιά στο πρόσωπο του που συναιρεί τον πολεμιστή και τον καλλιτέχνη. 

Θέλω να θυμάμαι αυτή τη φωτογραφία σαν τη φωτογραφία που τραβήχτηκε ένα βράδυ πριν πεθάνει ο Κωστής Παπαγιώργης. Θέλω να τη θυμάμαι σαν ακλόνητη απόδειξη πως όσα βίντεο κι αν κατεβάσει η UΕFA και όσο εφήμερα κι αν είναι όλα, οι ξεχωριστοί άνθρωποι και η προνομιακή αυτή σχέση που έχουν με την τέχνη, είτε για την τέχνη της γραφής πρόκειται είτε για την τέχνη της μπάλας είτε για οποιαδήποτε τέχνη, είναι στην ουσία λαθρεπιβάτες της εποχής τους, η εποχή τους εξ ορισμού θα τους αδικεί, καθώς η δική τους επικράτεια είναι ο χρόνος που έρχεται μετά απ' αυτούς, ο χρόνος στον οποίο θα παραμείνουν πανίσχυροι, όταν οι υπόλοιποι πρόσκαιροι και λίγοι θα βρίσκουν ανίκητο το τείχος που έχει στήσει, μιας και ποτέ δεν κατάλαβαν πως αυτό είναι το μόνο τείχος που μετράει και πως αν δεν ξέρεις να δίνεις αυτή την κατεύθυνση στην μπάλα ή στον λόγο, τότε καλύτερα να μην έγραφες και καλύτερα να μην σκοράριζες ποτέ γκολ και λέξεις που θα ξεχαστούν την επομένη, γκολ και λέξεις που δεν έχουν τον τρόπο να σε συνταράξουν.