Η τύχη του να αγαπιέσαι τόσο

Όταν πρωτοήρθε ως προπονητής το 99, πολλοί τον αποκαλούσαν ακόμη Γκαστόνε. Κι απόψε, δεκαπέντε χρόνια αργότερα, όταν επέστρεψε για πρώτη φορά ως προπονητής των αντιπάλων, συνειδητοποίησα ότι αυτός ο χαρακτηρισμός, μολονότι άκυρος ως προς το περιεχόμενό του και εμπαθής ως προς τα κίνητρά του, ήταν τελικά ακριβής· όχι αναφορικά με το αν θα μπει ή δεν θα μπει το τελευταίο σουτ, όχι αναφορικά με την μπασκετική, αλλά με μια άλλου είδους τύχη: την τύχη του να αγαπιέσαι τόσο.

Κι όμως απόψε, ακριβώς τις στιγμές της αποθέωσης και των βουρκωμένων ματιών, προσπαθώντας να καταλάβω πώς γίνεται να έχεις ζήσει μια ζώη τέτοια που σου επιτρέπει να αγαπιέσαι τόσο, σκεφτόμουν ότι αυτού του είδους η ολόθερμη αγάπη είναι μια αγάπη που έχει ανταλλακτική βάση, είναι μια αγάπη οφειλόμενη απέναντι σε μια προπονητική ιδιοφυία που σου προσέφερε στο πέρασμα των χρόνων τόσες και τόσες στιγμές συγκίνησης και αθλητικού μεγαλείου.

Με άλλα λόγια, σκεφτόμουν πως είναι μια εύκολη και χωρίς μυστήριο αγάπη, σκεφτόμουν πως στην αγάπη το μυστήριο ξεκινάει όταν η ανταλλακτική της βάση εκλείπει ή εν πάση περιπτώσει δεν είναι προφανής. Αυτό σημαίνει ότι η δύσκολη αγάπη είναι ανώτερη από την εύκολη; Όχι, απαραίτητα· η αγάπη για τα παιδιά μας π.χ. είναι παραπάνω από εύκολη, είναι φυσική (και η ανταλλακτική της βάση είναι εγγεγραμμένη στη φύση και στο αίμα μας) και η ένταση και το εύρος της δεν γνωρίζουν όρια. Σημαίνει όμως ίσως πως η μη άμεσα εξηγήσιμη αγάπη, είναι η δική μας ιδιοτροπία και ταυτότητα, είναι αυτό που διαφοροποιεί τον κάθε ένα από τους είκοσι χιλιάδες θεατές του ΟΑΚΑ από τον διπλανό του: όλοι θα αγαπήσουμε τα παιδιά μας γιατί είναι παιδιά μας, όλοι θα τραγουδήσουμε με όλη την ευγνώμονα δύναμη της φωνής μας «Ομπράντοβιτς» γιατί είναι αυτός που μας έδωσε όσα μας έδωσε και το έκανε ρίχνοντας την γεμάτη στυλ και αξιοπρέπεια και κύρος σκιά του πάνω μας, αλλά η δύσκολη και μυστηριώδης και μη ανταλλακτική αγάπη είναι προσωπική υπόθεση του καθενός μας.
Και τέλος, δεν θυμάμαι πόσα χρόνια βλέπω στο ΟΑΚΑ αυτόν τον φαλακρό και γέρο πωλητή αναψυκτικών και σάντουιτς, πάντα γέρο τον θυμόμουν, και πάντα σκαρφαλώνει κάγκελα κουβαλώντας τον πάγκο του στο χέρι, και πάντα είναι ιδρωμένος και κατάκοπος, και πάντα σου δίνει την εντύπωση, καθώς ανεβοκατεβαίνει από σειρά σε σειρά κι από διάζωμα σε διάζωμα, ότι μπορεί να το κάνει για ώρες ακόμα, για χρόνια ακόμα, για δεκαετίες ακόμα.
Με άλλα λόγια, δίπλα στον κάθε ολότελα τυχερό άνθρωπο Ζέλικο Ομπράντοβιτς, που ιδρωμένος και κατάκοπος δίνει επί χρόνια αγώνες μέσα στο γήπεδο, στην εξέδρα ένας άλλος άνθρωπος δίνει επί χρόνια τον δικό του αγώνα, τον λιγότερο ιδιοφυή, τον λιγότερο προβεβλημένο, τον αγώνα για την επιβίωσή του ως μέλος της εργατικής τάξης, αυτόν για τον οποίον ποτέ δεν θα αποθεωθεί και ποτέ δεν θα αγαπηθεί τόσο· από μια εξέδρα είκοσι χιλιάδων ανθρώπων. Ίσως αν έχει άλλου είδους τύχη, να έχει αγαπηθεί τόσο στη ζωή του από ελάχιστους κοντινούς του ανθρώπους· εύκολα ή δύσκολα, εξηγήσιμα ή μυστηριωδώς.