Σαν ρήγμα βίαιο

Mπορεί με τον άλλο τρόπο, τον κανονικό, ο θάνατος να καταφέρνει να μεταμφιέζεται σε κάτι που δεν είναι. Μπορεί αν πεθαίνεις από βαθιά γηρατιά, έχοντας ήδη εκπέσει, έχοντας ήδη εκφυλιστεί, έχοντας ήδη πεθάνει, ο θάνατος να είναι απλά η κατάληξη, ο θάνατος να είναι κάτι σαν ανακούφιση, να είναι πάντως κάτι που δεν σοκάρει, κάτι που δεν έρχεται σαν ρήγμα βίαιο, κάτι που δεν προσλαμβάνεται ως σκάνδαλο και αίσχος, κάτι που μοιάζει φυσικό και ανθρώπινο.

Ανθρώπινο μπορεί να είναι, φυσικό επίσης, αλλά κυρίως είναι σκάνδαλο και αίσχος, αλλά κυρίως είναι ρήγμα βίαιο, αλλά κυρίως είναι κάτι που δεν πρέπει να χωνεύεται, αλλά κυρίως είναι κάτι που πρέπει να αρνείσαι να πιστέψεις, αλλά κυρίως είναι κάτι που πρέπει να ξεσηκώνει τη συνείδησή σου, αλλά κυρίως είναι κάτι απάνθρωπο και αφύσικο. 

Δεν έχουμε όλοι το ίδιο απόθεμα φωτός μέσα μας, δεν είμαστε όλοι ίδιοι, μερικοί άνθρωποι έρχονται και ζουν με έναν τρόπο που δεν θα ξεχαστεί ποτέ, μερικοί άνθρωποι έρχονται για να καρφωθούν ολοκληρωτικά και αδιαπραγμάτευτα σε πολύτιμα κομμάτια της μνήμης μας, μερικοί άνθρωποι έρχονται για να μη φύγουν ποτέ, μερικοί άνθρωποι θα πεθάνουν στα 46 τους και θα είναι σκάνδαλο και αίσχος και ρήγμα βίαιο και απώλεια και πόνος.

Δεν υπάρχει στα αλήθεια αυτό που λέμε θάνατος. Υπάρχει μόνο το φως ή το σκοτάδι, το φως και το σκοτάδι, που σκορπάει ο καθένας μας όσο ζει.