Το σημείο στο πλάι της ουράς

Το ΑΤΜ έχει ουρά. Η μεγάλης ηλικίας κυρία μπροστά μου αργεί πολύ. Δεν μπορώ να διακρίνω αν βάζει διαφορετικές κάρτες ή συνεχώς την ίδια και δεν ικανοποιείται με αυτό που βλέπει γραμμένο, ελπίζοντας ίσως να το δει να αλλάζει. Όταν τελειώνω από το ΑΤΜ πέφτω στο πλάι της ουράς σε μια κυρία ακόμα μεγαλύτερης ηλικίας. Με ρωτάει αν μπορώ να της δώσω κάτι, γιατί δεν έχει καθόλου χρήματα. Είναι προφανές ότι δεν ζει στο δρόμο, είναι προφανές ότι ελάχιστα χρόνια πριν ή ίσως και ελάχιστους μήνες πριν δεν θα διανοούνταν καν ότι θα έφτανε σε αυτό το σημείο, στο σημείο δηλαδή που δεν βρίσκεται στην ουρά ενός ΑΤΜ, αλλά παράπλευρά της, στο σημείο που ό,τι είχε να της δώσει το ΑΤΜ της το έδωσε, ή που ό,τι έχει να της δώσει το ΑΤΜ τελειώνει εξοντωτικά γρήγορα κάθε μήνα.
Αν δεχθούμε ότι στατιστικά το εξαιρετικά πιθανότερο είναι ότι η γιαγιά αυτή ψήφιζε τα τελευταία σαράντα χρόνια ΝΔ ή ΠΑΣΟΚ, το πολιτικά ενδιαφέρον ερώτημα είναι τι θα κάνει στις επόμενες εκλογές. Να μη λαϊκίσω και αναρωτηθώ αν θα ζει ως τότε, να υποθέσω ότι θα ζει ως τότε. Τι θα κάνει λοιπόν, πώς θα αντιδράσει η ολοένα και μεγαλύτερη τάξη εκείνη ανθρώπων που βγαίνει εκτός της ουράς των ΑΤΜ;
Θα απέχει απαξιωτικά; Θα συνταχθεί με τη Ζαρούλια στον τιμωρητικό της αγώνα κατά του πολιτικού κατεστημένου αφενός και των «υπανθρώπων» και «τρισαθλίων» μεταναστών αφετέρου; Θα συνταχθεί για μια ακόμη φορά με τον Σαμαρά που γυρίζει πίσω τα κλεμμένα και τον Δένδια του οποίου η φρασεολογία περί «τραγικής ποιότητας» και «τραγικής διαφοράς κουλτούρας» αυτών που επιχειρούν να μπουν στη χώρα απέχει τόσο συγκλονιστικά πολύ από εκείνην της Ζαρούλια;
H γιαγιά καθώς την κοιτάζω στα μάτια, ή για την ακρίβεια καθώς αποφεύγω να την κοιτάξω στα μάτια, μοιάζει με άνθρωπος μη τραγικής ποιότητας, μοιάζει με άνθρωπος με τον οποίο η μόνη διαφορά κουλτούρας που μπορεί να μας χωρίζει είναι η ηλικιακή, μοιάζει με άνθρωπος που δεν έχει να φοβηθεί τίποτα από ενστόλους στο Αιγαίο ή στο κέντρο της Αθήνας, μοιάζει με άνθρωπος που το έζησε το πάρτι του και τα έφαγε μαζί με όλους μας, μοιάζει με άνθρωπος που πληρώνει το αναγκαίο τίμημα της δημοσιονομικής μας εξυγίανσης, μοιάζει με άνθρωπος που μας βροντοφωνάζει, παιδιά, το νούμερο ένα πρόβλημα της χώρας είναι ο λαϊκισμός, σταματήστε να λαϊκίζετε, σταματήστε να περιπτωσιολογείτε, σταματήστε να εμπορεύεστε τον πόνο μου, ταϊστε με ή σκάστε, αφήστε την κυβέρνηση του Σαμαρά, του Βενιζέλου και του Δένδια να κυβερνήσουν όσο πιο κοντά στην εκτροπή τους παίρνει, δεν είναι φασίστες - τους φασίστες τους έβαλαν πια στη φυλακή και η Βουλή αποφασίζει με πέντε δέκα βουλευτές λιγότερους, δεν είναι ρατσιστές - ο Δένδιας είναι επίτιμος ομιλητής για το Ολοκαύτωμα, η δημοκρατία και οι θεσμοί λειτουργούν, ταϊστε με ή αφήστε με εν πάση περιπτώσει να πεθάνω μόνη μου στο διαμέρισμά μου, δεν πρόκειται να αυτοκτονήσω, οι στατιστικές περί αυτοκτονιών θα παραμείνουν ανέπαφες και σύμμαχος στο λαϊκισμό και τις κραυγές σας δεν θα γίνω, ταϊστε με ή αφήστε με, πάντως σκάστε.