Πιστεύοντας

Τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι, τολμήσαμε και μείναμε στην Ευρώπη και τον πολιτισμό της και δεν επιστρέψαμε στη φριχτή βαλκανίλα και τριτοκοσμίλα. Και η Ελλάδα κύριε; Τι θα γινόταν η Ελλάδα χωρίς το ευρώ της και τον σταυρό της; Το ευρώ είναι το νόμισμά της και ο σταυρός η ψυχή της, αν όχι εν γένει, τουλάχιστον κάτι Κυριακές εκπτώσεων σαν τη σημερινή, που έμειναν ανοικτά τα μαγαζιά, ανοικτό κι αυτό της Συγγρού, που είπε να βγει να πουλήσει Ορθοδοξία μήπως αγοράσουν μερικές γριές και γέροι ακόμα, ειδικά τώρα που η Χρυσή Αυγή αποδείχθηκε εγκληματική οργάνωση δωδεκαθεϊστών.

 

Αλλά αυτά Κυριακή λέγονται και Δευτέρα, σκάρτη Τρίτη, ξεχνιούνται. Ο Θεός των Ελλήνων έχει από καιρό πεθάνει, μαζί με αυτόν των Δυτικών. Γιατί, ό,τι και να λέμε, ανήκουμε εις τη Δύση. Και ο Θεός μας είναι -ένα σχίσμα πάνω, ένα σχίσμα κάτω- ο ίδιος. Και παρόλο το φοβερό rebranding που του κάνει ο νέος Πάπας και το επικοινωνιακό του επιτελείο -που δεν το λες κι επιπέδου Συγγρού-, παραμένει νεκρός, όχι ως προς όλες τις ιδιότητές του -γιατί κι αυτό θα ήταν πλάνη- αλλά πάντως ως προς τις περισσότερες. Υπάρχει ακόμα κάπου εκεί στο φόντο, για όταν αρρωστήσουμε, για όταν πονέσουμε πολύ, για όταν τρομάξουμε πολύ, για όταν χρειαστούμε παρηγοριά και ελπίδα, αλλά από την κεντρική σκηνή είναι για τα καλά αποσυρμένος. Κεντρικός ρόλος δεν του αναλογεί, ούτε κεντρικά σκάνδαλα.

Οπότε με λάθος είδους πίστη ασχολήθηκαν οι σαμαροφύλακες. Άλλου είδος πίστη εξακολουθεί να βρίσκεται στην κεντρική σκηνή, άλλου είδους πίστη εξακολουθεί να σκανδαλίζει. Και το ότι ο Ολάντ δεν ήταν παντρεμένος με αυτή την 3Aρβελέρ, το βοηθά να γίνει ακόμα περισσότερο ξεκάθαρο: ακόμη κι αν ο θεσμός του γάμου πέθαινε κάποτε κι αυτός όπως πέθανε κι ο δυτικός Θεός, η ερωτική πίστη κι απιστία θα παρέμενε το κέντρο των σκανδάλων. Ποιάν αγαπάς; Αυτή που βάσει του στάτους της σχέσης σου υποτίθεται πως ή κάποια άλλη; Ποιά είναι η πρώτη σου κυρία;

Και αν δεν είναι καν θέμα γάμου, ίσως δεν είναι τελικά ούτε καν θέμα διάστασης μονογαμίας - πολυγαμίας. Ακόμη κι αν κάμποσες γενιές αργότερα άλλαζαν εντελώς τα ερωτικά ήθη, ακόμα και σε περιβάλλον που η πολυγαμικότητα θα ήταν ο νέος μικροαστισμός, πάλι η ανθρώπινη φύση θα επένδυε την ερωτική σχέση με αυτό τον ριζικό χαρακτήρα που για τον άλλον είσαι ή όλα ή τίποτα (κι όλα τα ενδιάμεσα απορρίπτονται ως απαράδεκτα), πάλι η ανθρώπινη φύση θα επένδυε την ερωτική πίστη με χαρακτήρα θρησκευτικό, με θεώσεις και λατρείες, παραδείσους και κολάσεις, αιώνιες ζωές κι αιώνια πιλάφια. Ο αποτελεσματικότερος τρόπος για να πονέσεις τον άλλον είναι κάνοντάς τον να σε ερωτευθεί και να σε πιστέψει.