Κουκουρούκου

Να ερμηνεύεις, ας πούμε, τη ζωή όπως αυτός ερμήνευσε το τραγούδι:

σαν να υπάρχει μόνο και μόνο για να την κάνεις εσύ δική σου,

σαν να υπάρχει μόνο και μόνο για να την καβαλήσεις

μέχρι το σπάσιμο της φωνής σου,

χωρίς μέτρο και μέτρημα,

χωρίς αυτοσυγκράτηση καμία,

με τα πνευμόνια σου ανοικτά στο φουλ,

σαν να μην προσπαθείς να την αποδώσεις πιστά,

αλλά μόνο να ξεσαλώσεις πάνω της

σαν επιδειξίας ενός χαρίσματος,

σαν οιηματίας της χαράς,

σαν η χαρά η ίδια

κι η έκσταση η ίδια

και ταυτόχρονα η αναπαράστασή της

ως θέαμα κι ακρόαμα,

ως η έκσταση μπροστά στην εξέδρα.

Και -πού ξέρεις-

μπορεί τελικά το αποτέλεσμα

να μην σου βγει κουκουρούκου

αλλά συγκλονιστικό.

Και δες κι αυτόν τον λιωμίδη που για λιγότερο από 20 δευτερόλεπτα, από το 1:25 και μετά, βγαίνει από την αντίστοιχη δική του εξέδρα, μπαίνει ανάμεσα στον Τσιτσάνη και την Μπέλλου, στην αρχή τραγουδάει το ρεφρέν και όταν αυτό τελειώνει, συνεχίζει και χώνει κάτι δικά του. Χώσε, μωρή αρρώστια, χώσε. Κι αν είναι «αθάνατοι» ο Τσιτσάνης κι η Μπέλλου, τα τραγούδια του ενός κι οι ερμηνείες της άλλης, είναι εντελώς μα εντελώς θνητοί όλοι εκείνοι που απλώς τα σιγοντάρισαν, μεθυσμένοι ή μη, στο ίδιο μικρόφωνο μαζί τους ή μόνοι τους μπροστά σε ένα γραμμόφωνο, κασετόφωνο, ραδιόφωνο, γιουτουμπόφωνο, οτιδηποτόφωνο έφερνε στην πορεία η τεχνολογία που άλλαζε ενώ το τραγούδι έμενε. Και σιγοντάροντάς τα, γιορτάζουν πενθώντας και πενθούν γιορτάζοντας τη θνητότητά τους, το γεγονός δηλαδή πως σε αυτούς μπορεί να μην αναλογεί αθανασία, αναλογεί όμως πριν τον θάνατο ζωή, άρα και μαράζι, άρα και λαχτάρα, άρα και τραγούδι, κι ας μην ήταν ποτέ δέκα πέντε χρονών όπως ο κουκουρούκους πιο πάνω, κι ας είχαν τα πνευμόνια τους κλειστά και σφραγισμένα με εντολή των αρμοδίων αρχών.