Τα ξεχασμένα αντιπαραδείγματα

Ξαναβρίσκω μετά από μήνες μέσα σε ένα ΚΤΕΛ τον ήρωα για τον οποίο είχαμε μιλήσει στο παρελθόν. Πληροφορούμαι εκεί -από το δεσποτικό ύψος που μου προσφέρει το λεωφορείο επί των παραλιακών κωμοπόλεων- τον θάνατό του: "These were evenings, and there were hundreds of them, maybe thousands, when nothing traumatic enough to leave a scar had befallen the nuclear unit. Evenings of plain vanilla closeness in his black leather chair; sweet evenings of doubt between the nights of bleack certainty. They came to him now, these forgotten counterexamples, because in the end when you were falling into water, there was no solid thing to reach for but your children".
Όσο περνάνε τα χρόνια, πιστεύω πως ο Κυνόδοντας πρέπει να διαβάζεται όσο το δυνατόν λιγότερο ως αλληγορία και όσο το δυνατόν περισσότερο ως ρεαλισμός.
Όσο περνάνε τα χρόνια, πείθομαι πω, σε ένα πιο ψαγμένο παράλληλο σύμπαν εννέα στις δέκα ταινίες και εννέα στα δέκα βιβλία θα προσπαθούσαν να αναλύσουν και να κατανοήσουν αυτό το λειτουργικό σύστημα κι αυτήν την κανονιστική δομή που λέγεται «οικογένεια», η οποία στήνει ένα ανεξίτηλο πρότυπο κανονικότητας, πρότυπο που στο υπόλοιπο της ζωής μας είτε το ακολουθούμε τυφλά είτε το αντιπαλεύουμε με λύσσα, είτε ίσως καταλήγουμε να το ακολουθήσουμε τυφλά την ώρα που το αντιπαλεύουμε με λύσσα. 
Όσο περνάνε τα χρόνια, διακρίνω ευκρινέστερα επάνω μας τα αποτυπώματα των οικογενειών όλων μας, μόνο που αυτή η τρόπον τινά διαύγεια αφενός κάνει τα πράγματα παραδόξως ακόμη πιο μυστηριώδη και αφετέρου είναι ελάχιστα βοηθητική στο τώρα κρίσιμο και τώρα καίριο, στο δηλαδή πώς η οικογένεια στην οποία παίζεις πια το ρόλο του γονιού, αφήνει με τη σειρά της το δικό της αποτύπωμα.
Όσο επίσης περνάνε τα χρόνια, αγαπάς και δένεσαι με το παιδί σου με έναν ολοένα και πιο κιτς τρόπο, αφού μοιάζει τελικά αδύνατο να το αγαπήσεις αλλιώς. Παίζεις δηλαδή μπάλα μαζί του και είναι σαν να τρέχουν μέσα σου πενήντα χιλιάδες διαφορετικά συντριβάνια εκκωφαντικού φωτός. Και γιατί; Επειδή παίζετε μπάλα.
Ναι, μοιάζει αδύνατο να αγαπήσεις με στυλ.