Της πουτάνας πάλι απόψε στην Τουρκία. Κι ίσως κάθε βράδυ από καταβολής ανθρωπότητας να γίνεται σε ένα ή περισσότερα σημεία του κόσμου της πουτάνας. Όσο οι άνθρωποι υπάρχουν, θα θέλουν. Κι όσο τα θέλω θα συγκρούονται, θα συγκρούονται και οι ψυχές και τα σώματα. Κι άλλοτε θα επικρατούν τα πιο ανάλγητα θέλω, κι άλλοτε τα πιο παράτολμα. Κι άλλοτε θα επικρατούν τα θέλω που νέμονται τη δύναμη, κι άλλοτε αυτά που τη διεκδικούν. Κι άλλοτε θα επικρατούν τα θέλω που μας πάνε πίσω, κι άλλοτε αυτά που μας πάνε μπρος. Μια ατελείωτη μάχη για την επικράτηση τα ανθρώπινα. Μέχρις εσχάτων. Μέχρι την τελική κυριαρχία. Που δεν είναι όμως ποτέ δυνατή. Γιατί πάντα θα υψώνονται νέα αντίθετα θέλω. Και κάθε νύχτα σε κάποιο σημείο του κόσμου θα γίνεται της πουτάνας. Κι άλλοτε θα κυλά το αίμα, κι άλλοτε το δάκρυ, κι άλλοτε απλά μια ακόμη νύχτα που σε φέρνει πιο κοντά στην τελική, κατά την οποία θα πάψεις να θέλεις, θα πάψεις να συγκρούεσαι, κατά την οποία θα έχεις επιτέλους υποταχθεί και θα έχεις μια για πάντα δραπετεύσει από όλο αυτό το πανηγύρι της σωματικής και ψυχικής βίας και της σωματικής και ψυχικής καταστολής που λέγεται ζωή.
9 Comments:
Το καταπληκτικό μ' εσένα είναι πώς μέσα από το πεισιθάνατο, πολλές φορές, γράψιμό σου, καταφέρνεις να αναβλύζεις πάθος για ζωή. Η αντίφαση αυτή, νομίζω, συγκαταλέγεται στις αρετές της τέχνης σου.
Συνέβη και κάτι ευοίωνο απόψε. Αχμαντινετζάντ,τέλος.
Ένας παρανοϊκός λιγότερος δηλαδή, μέχρι που ήρθε ο επόμενος "μετριοπαθής κληρικός" όπως τον αποκάλεσαν οι αναλυτές να τον αντικαταστήσει.
Kαι η γη γυρίζει...
Ήθελα απλώς να γράψω πόσο πολύ συμφωνώ. Για την ακρίβεια είχα καιρό να συμφωνήσω με γραπτό σου και μάλιστα τόσο πολύ. Αν και μου κάνει εντύπωση πώς είναι δυνατόν να διατυπώνεις κάτι τόσο κρυστάλλινα αντικειμενικό υπό εποπτική θέαση, όμως σε άλλες αναρτήσεις γράφεις βαθύτατα υποκειμενικές θέσεις που μυρίζουν σάρκα αναιρώντας την προτέρα αντικειμενική θέαση του κόσμου. Θα μου πεις, έχουμε ανθρώπινο σκαρί οπότε πού και πού πρέπει να ακουμπάμε τα πόδια μας στη γη παίρνοντας θέση. Κατανοητό, αλλά και πάλι πώς το καταφέρνεις; Σπάνιο ασανσέρ, θέλω κι εγώ.
Αυτό το πανηγύρι της σωματικής και ψυχικής βίας και της σωματικής και ψυχικής καταστολής που λέγεται ζωή.
Αυτή η φράση είναι η λεπτή γραμμή που καθορίζει τα θέλω μας πως και πόσο τα διεκδικούμε πριν δραπετεύσουμε .
Αν υποθέσω ότι η ψυχική σου κατάσταση είναι ανάλογη του προβληματισμού σου, τότε η αισιοδοξία σου με βάση τα θέλω έχει δραπετεύσει προσωρινά .
Όλοι μα όλοι μεγαλώνοντας πριν την κάνουμε, αρχίζουμε ένα διαρκεί απολογισμό. Ξέρουμε πια ότι δεν θα προλάβουμε αυτό που είχαμε στόχο. Η διαδρομή προς τα θέλω όταν την βλέπουμε από την πίσω πλευρά, έχει την ομορφιά της.
zaxos
Όλοι αυτοί που σε εξυμνούν από πάνω έχουν πάρει ναρκωτικά ή απλώς τρολλάρουν;
Αυτό που δε κατάλαβα ποτέ για σένα είναι, αφού έχεις τέτοιες απόψεις για τη ζωή, γιατί έκανες παιδιά, για διαιωνίσεις το ίδιο άλυτο υπαρξιακό πρόβλημα;
Προς ανώνυμο βρομόστομο από πάνω 6/17/2013 01:11:00 π.μ Αφού δεν καταλαβαίνεις,τι κάθεσαι και χαρακτηρίζεις μικρόψυχα.
Κανείς δεν σε υποχρεώνει να παρατήσεις το αρκουδάκι σου και να γράφεις με βρώμικα υπονοούμενα.
Άντε να παίξεις κάπου που σε παίρνει.
Μια και για συγκρούσεις ο λόγος, ας διαβάζεται και το ολυμπία παπάκι τελεία τζι αρ.
olympia@.gr
You are about to log into the site "olympia.gr". Please authenticate with an admin password.
Ο λόγος δεν ήταν για συγκρούσεις, αλλά αυτό μάλλον ήταν το τελευταίο που σε απασχολούσε. Ολύμπιε, άμα είναι να κάνεις διαφήμιση της ιστοσελίδας σου, κάνε την σωστά, γιατί στη βιασύνη σου έδωσες αυτά που πληκτρολογείς εσύ πριν συνδεθείς. Και δε λέγεται *παπάκι* μπουρτζόβλαχε που μου θες και ίντερνετ.
τσίμπησες παπάκι, το έμαθες....
Δημοσίευση σχολίου
<< Home