Τετάρτη, Μαΐου 08, 2013

Ο Γκάλης πάνω απ' τα παγκάκια

Ο μεγάλος αθλητής είναι αντικειμενικό μέγεθος - ο μεγάλος καλλιτέχνης υποκειμενικό· με στοιχεία αντικειμενικότητας όμως που περιπλέκουν κάπως την εικόνα· την περιπλέκουν αλλά δεν αναιρούν ότι τελικά ο καθένας μπορεί να πει πως δεν θεωρεί τη Δημουλά μεγάλη ποιήτρια· ενώ κανένας δεν μπορεί να πει, χωρίς να γίνει αυτομάτως γραφικός, πως δεν θεωρεί το Γκάλη μεγάλο μπασκετμπολίστα. 
Τι είναι αυτό που μας ενοχλεί τόσο λοιπόν όταν ακούμε κατεδαφιστικά σχόλια για καλλιτέχνες που αγαπάμε; Ίσως το ότι νιώθουμε πως κατεδαφίζονται μαζί και τα δικά μας αισθητικά κριτήρια, πως κάποιος γελάει με τη δική μας συναισθηματική επένδυση, ίσως δεν υπάρχει τίποτα πιο προσβλητικό από το να μιλούν απαξιωτικά για μια ταινία, ένα τραγούδι, ένα βιβλίο, ένα ποίημα που αγάπησες. 
Εντελώς ανώριμη στάση; Προφανώς. Αλλά αν δεν πάρεις προσωπικά αυτό, τότε τι θα πάρεις προσωπικά; Τι μπορεί να είναι πιο προσωπικό από αυτό που ελκύει εσένα, υποκειμενικά; Θες να πεις ότι ο Γκάλης δεν έπαιζε άμυνα και ότι έβαζε 40 πόντους σε εποχές που το μπάσκετ ήταν απλούστερο και οι άμυνες χαλαρότερες; Πες το. Ο Γκάλης Γκάλης θα είναι ό,τι κι αν πεις. Κανείς δεν μπορεί να σε προσβάλλει προσβάλλοντας τον Γκάλη. Το δέος που νιώθεις είναι ασφαλές, θωρακισμένο με αντικειμενικότητα. Οπότε γιατί νιώθεις τόσο ανασφαλής όταν γράφουν πως η Δημουλά είναι μέτρια, υπερτιμημένη ή οτιδήποτε τέτοιο;
Νιώθεις ανασφαλής γιατί έχεις περάσει απείρως περισσότερες ώρες στη ζωή σου βλέποντας μπάσκετ παρά διαβάζοντας ποίηση. Νιώθεις πειραγμένος γιατί είσαι εκτεθειμένος: σου έχουν αρκέσει λιγοστά της ποιήματα για να ξέρεις ότι έχει κάτι να σου πει. Και θες να έχει να πει σε όλους. Έτσι είναι το σωστό. Αφού σου αρέσει. Τώρα λοιπόν που τη θάβουν κάνεις προβολές λέγοντας πως από όσους τη θάβουν οι περισσότεροι θα την έχουν διαβάσει ελάχιστα.
Ενώ πιο ελάχιστα από εσένα είναι περίπου αδύνατο. Αρκείσαι γενικότερα στη ζωή σου σε λιγοστά ποιήματα. Προτιμάς να αποφαίνεσαι ακαριαία για το αν σου αρέσει ή όχι ο τρόπος που γράφει ένας ποιητής ή ένας μπλόγκερ. Έκτοτε μπορεί και να μην τον ξαναεπισκεφτείς ποτέ. Δεν τους έχεις ανάγκη. Επιστρέφεις στο δικό σου πνεύμα. Δεν έχει ανάγκη τα πολλά πολλά. Καλά είσαι εδώ που είσαι. Μέσα σε ένα πνεύμα αυτόφωτο, αυτιστικό, ασφυκτικό. Είναι πολυτέλεια να το κουράζεις μέσα στην πολλή συνάφεια του κόσμου, μέσα στις πολλές κινήσεις κι ομιλίες άλλων γραφιάδων.
Πόσο τεράστιος μπασκετμπολίστας ήταν ο Νίκος Γκάλης· αυτόν τουλάχιστον δεν τον στέρησα από τους ορίζοντές μου, αυτόν τουλάχιστον τον έβλεπα χρόνια ατέλειωτα να κάνει αυτό που έκανε με τη βαρύτητα, τη μπάλα, το καλάθι και τον προσωπικό του αντίπαλο.
Ο Νίκος Γκάλης είναι ένας από τους απειροελάχιστους αληθινά μεταφυσικούς αθλητές. 

9 Comments:

At 5/09/2013 03:42:00 π.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

νομίζω ότι προσπαθείς να καταλάβεις αυτούς που σε υπερασπίζονται στα σχόλια και στο τέλος τους βγάζεις ανώριμους και ανασφαλείς, αλλά συγχρόνως τους κλείνεις και το μάτι... οκ το κατάλαβα, αλλά εσύ τα κατέχεις όλα σε βάθος; ποιήματα, αθλήματα, μπλογκς κτλ; όχι, άρα μάλλον και εσένα περιγράφεις με τους απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς σου και στο τέλος αυτό που λες ορθά κοφτά είναι ότι ζηλεύεις τον αθλητή Γκάλη

 
At 5/09/2013 03:53:00 π.μ., Blogger Кроткая said...

Διαφωνώ ξεκάθαρα Ολντ. Κάθε έργο τέχνης είναι για σένα σημαντικό επειδή μιλάει σε σένα και σου λέει όσα σου λέει και ως εκει. ΑΝ δεν αρέσει στους αλλους, ε, τι να κανουμε; Γούστα είναι αυτα και συναίσθημα, υποκειμενικά πράματα.

Από κει και πέρα, προσωπική εκτίμηση, είσαι πολλές σκάλες ανωτερος από τη Δημουλά. Γιατί δεν είσαι μόνο τα [πολύ καλά] γραφτά σου. Η Δημουλά -πλέον- είναι κατώτερη και από [κατ'εμέ μέτρια] γραπτά της.

 
At 5/09/2013 03:56:00 π.μ., Blogger Кроткая said...

[http://niemandsrose-niemandsrose.blogspot.gr/2013/05/blog-post_9.html το διάβασα αμέσως μετά από το δικό σου ;) ]

 
At 5/09/2013 12:43:00 μ.μ., Blogger Σταμάτης Κυρζόπουλος said...

Ο Γκάλης είναι ο μοναδικός ίσως ζωντανός θρύλος στην χώρα αυτή. Κατά τα λοιπά φαντάσου την πλήξη ενός κόσμου απόλυτα «αντικειμενικού».
Δίνουμε, νομίζω, κάπως υπερβολική αξία σε αυτό που έξοχα περιγράφεις ως «συναισθηματική επένδυση στα αισθητικά μας κριτήρια». Είναι κι αυτή η κουλτούρα με τα λαικς και τα θαμπς απ....

 
At 5/09/2013 05:09:00 μ.μ., Anonymous gazakas said...

Κροτ, δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα: Δεν μιλάμε (χρησιμοποιώ α' πληθυντικό γιατί συμμερίζομαι σχεδόν απόλυτα όσα λέει ο Ολντ εδώ) για το προφανές δικαίωμα στο προσωπικό γούστο, αλλά για αυτή την επίθεση σε έργα τέχνης που γίνεται πια με τέτοιας έντασης ηθικούς όρους ώστε νιώθεις να αμφισβητείται όχι μόνο το γούστο σου ή η αντιληπτική σου ικανότητα αλλά τελικά κι εσύ ο ίδιος. Είναι η διαφορά ανάμεσα στο "δεν μου αρέσουν οι ταινίες του Ταραντίνο" και στο "οι ταινίες του Ταραντίνο είναι παπαριές" (μέσα στο οποίο κρύβεται με δυσκολία το "...και όποιος τις βλέπει καλός παπάρας είναι και αυτός").

 
At 5/09/2013 10:43:00 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

και τι γίνεται αμα οι ταινίες του ταραντίνο είναι όντως για τα σκουπίδια;Πολλοι ήρωες των νεανικών μας χρόνων απομυθοποιούνται όταν μεγαλώνουμε,και δεν είναι απαραίτητα κακό αυτό.Η Δημουλα έτσι κι αλλιώς δε θα έμενε στην ιστορια για τα ποιηματά της.

 
At 5/10/2013 12:49:00 π.μ., Anonymous panos said...

Mεταφυσικός αθλητής ναι, αλλά από ότι θυμάμαι είχε κάποια προβλήματα με την πρώην γυναίκα του, συμμετείχε στο πάρτυ του χρηματιστηρίου,συμφεροντολόγο τον λέγανε, θέλω να πω ότι πρέπει να τα βλέπουμε όλα μαζί πριν τον πούμε τεράστιο.

 
At 5/10/2013 01:54:00 π.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

@panoz

Άμα δε ξερεις, καλύτερα να μη ρίχνεις λάσπη. Με τη γυναίκα του, αυτή που σκοτώθηκε σε τροχαίο, δεν είχε πρόβλημα. Του την "φόρτωσαν" όταν ήρθε στην Ελλάδα για να τον αναγκάσουν να μείνει εκεί, όπως στην ταινία η φανέλα 9 με τον Τζώρτζογλου που πήγαν με το ζόρι να τον παντρέψουν, αν θυμάσαι. Αυτά είναι γνωστά κόλπα που παίζονται στο παρασκήνιο του αθλητισμού και τα ξέρουμε καλά εμείς που ασχολούμαστε με το άθλημα. Είναι εξ'αρχής προβληματικές καταστάσεις.

Ο Γκάλης ήταν γιος πυγμάχου, γι'αυτό και είχε τόσο καλό μυοσκελετικό "χτίσιμο". Αν δεν είχε τραυματιστεί, θα έπαιζε στο NBA. Ήρθε Ελλάδα γιατί είχε την έξτρα επιλογή και τον έκαναν χρυσό για να έρθει, μέχρι και την μάνα του που ήταν άρρωστη φρόντισαν τότε. Πριν έρθει στην Ελλάδα είχε πει στον εαυτό του ότι είναι ο καλύτερος και ότι μια μέρα το μπάσκετ θα γίνει διάσημο και όλοι θα του το αναγνωρίσουν. Αυτά τα έχει πει ο ίδιος. Και όταν ήρθε στην Ελλάδα ο προπονητής του στην πρώτη προπόνηση είχε πει σε έναν συμπαίκτη του να τον "κλείσει" και μετά την προπόνηση εκείνος απάντησε στον προπονητή ότι αυτός δεν "κλείνεται" με τίποτα. Τόσος καλός ήταν και το ήξερε. Και ο Γκάλης δεν ήταν όσο σεμνός φαίνεται, απλός ήταν εσωστρεφής και δεν ήθελε πολλά πάρε δώσε, αλλά ήταν πολύ περισσότερο σεμνός από τους άλλους ξιπασμένους που βλέπουμε και αυτό έβγαινε στον κόσμο.

Όσο για τον εγωισμό που λες. Όλοι το συμφέρον μας κοιτάμε, ακόμα και οι μανάδες με τους πατεράδες που κοιτάνε το συμφέρον των παιδιών τους, κι αυτοί το συμφέρον των γονιδίων τους κοιτάνε, όπως λένε και οι βιολόγοι. Τώρα άμα είσαι και καλός σε κάτι, δεν είναι δύσκολο να το πάρεις και πάνω σου. Όλος ο κόσμος κουμαντάρεται από αλαζόνες και ξιπασμένους. Πολιτικοί, πανεπιστημιακοί, παπατράγοι, στελέχοι επιχειρήσεων, μεγαλομέτοχοι, επιχειρηματίες, μεγαλογιατροί, κρατικοί υπάλληλοι στα υπουργεία, δηλαδή όλο αυτό το διαπλεκόμενο συνάφι που κάνει κουμάντο. Ξέρεις τι ιδέα έχουν για τον εαυτό τους; Σαν τον Μελισσανίδη που απειλούσε, και κάποιοι που ωρίμασαν απότομα έπεσαν από τα σύννεφα όταν τοπν άκουσαν. Άμα ψάχνεις για "αγίους" είσαι σε λάθος μέρος. Η κοινωνία είναι ζούγκλα.

Η ουσία είναι ότι για να "κερδίσεις" τον κόσμο ότι και αν κάνεις πρέπει να τον κάνεις να σε αγαπήσει, να μιλήσεις στο συναίσθημα όπως μιλούσε ο παπατζής ο Αντρέας, με εξισώσεις αυτό δε γίνεται, άντε να γίνει και με ένα συγκλονιστικό βιβλίο. Ο Γκάλης τα κατάφερε γιατί νικούσε χωρίς να σκοτώνει και ταπείνωνε μεγαθήρια, τότε όλοι ήμασταν Άρης και φτιάχναμε μπασκέτες με στεφάνη από ζάντες ποδηλάτου με κίτρινο διχτάκι από πατάτες και παίζαμε με μπάλα ποδοσφαίρου μπάσκετ. Είναι ωραίο να νιώθεις έστω και για λίγο ότι αυτοί με τους οποίους έχεις κάποια κοινά νικάνε, είναι ωραίο να είσαι με τους νικητές. Πόσο να ταυτιστείς με έναν μπλόγκερ που σχολιάζει την επικαιρότητα και κάπου κάπου κάνει και κάποιες έξυπνες παρατηρήσεις που σε βάζουν σε σκέψεις; πόσο συναίσθημα μπορεί να σου βγάλει αυτό;

 
At 5/10/2013 05:05:00 μ.μ., Blogger LeftG700 said...

Φίλε Old Boy,


Είχα καιρό να μπω στο τσαρδί σου. Θέλεις επειδή είμαι άτυχος κι όλο πέφτω στα ‘‘τζούφια’’ σου, θέλεις επειδή είμαι χαζός, νιώθω και πάλι την ακατανίκητη επιθυμία να σε ρωτήσω:

Τα γραφτά σου (δηλαδή η σκέψη σου) έχουν συνήθως περισσότερες ‘‘τρύπες’’ κι από το Έμενταλ. Το προσπαθείς αυτό ή σου βγαίνει αυθόρμητα;


Τα λέμε (αλλά πες και κάτι συγκροτημένο, ρε γμτ, δεν είναι και τόσο κακό, μη το φοβάσαι! ;-) )

 

Δημοσίευση σχολίου

<< Home