Η Κατάληψη

Eκπομπή στην τηλεόραση με καλεσμένο τον Κώστα Γαβρά και θέμα την τελευταία του ταινία με τίτλο «Κεφάλαιο». Βλέπουμε το τρέιλερ, γίνεται μια εισαγωγική συζήτηση για τo θέμα της, ο κοσμαγάπητος Γιάννης Πολίτης και η Πηνελόπη «Δεν είμαι φεμινίστρια, προς Θεού» Γαβρά λένε πως το έργο είναι η καλύτερη ανάλυση της κρίσης (για την οποία βέβαια η Πηνελόπη αργότερα θα πει πως είναι πρωτίστως κρίση αξιών και δευτερευόντως οικονομική, αλλά έτερον εκάτερον, δεν είναι απαραίτητο η μία σκέψη να επικοινωνεί με την άλλη, σημασία έχει να πέφτει πάντα όλο το απόθεμα των κλισέ στο τραπέζι), λένε πως το έργο είναι το όλα όσα θέλατε να μάθετε για την κρίση αλλά φοβόσαστε να ρωτήσετε, το μεγάλο συμπυκνωμένο της λυσάρι, ο Γαβράς λέει ότι σήμερα υπάρχει στη γη περισσότερος πλούτος από ποτέ, πως αμύθητα ποσά είναι μαζεμένα σε φορολογικούς παραδείσους και βρίσκονται στα χέρια ελαχίστων, πως τα χρήματα φεύγουν από τους φτωχούς και τη μεσαία τάξη και πάνε στους πλουσίους, γίνεται συζήτηση για την αυτονόμηση του τραπεζικού συστήματος από τους πολιτικούς
και μετά παίρνει το λόγο ο Χρήστος Χωμενίδης που σε χρόνο ντε τε έχει αλλάξει πίστα από το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό παιχνίδι κι έχει έρθει στην ελληνική ιδιαιτερότητα, εξηγώντας μας ότι αυτά που λέει ο ΣΥΡΙΖΑ (!) δεν γίνονται, καθώς εδώ στην Ελλάδα του κομπραδόρικου καπιταλισμού δεν παραγόταν ποτέ πλούτος κι άρα δεν υπάρχει πλούτος για να μοιραστεί, ότι εδώ στην Ελλάδα έχουμε το σύνδρομο του αιώνιου εφήβου και δεν αναλαμβάνουμε τις ευθύνες του εαυτού μας, ότι είμαστε του ό,τι τύχει, ότι για παράδειγμα στη φωτισμένη εσπερία ένα σενάριο για να πάρει την τελική του μορφή περνάει πρώτα επεξεργασία από εκατόν πενήντα οκτώ χέρια και διακόσια εξήντα έξι μάτια, όχι όπως εδώ που ....
μόνο που εκεί τον διακόπτει ο Γαβράς και λέει τα δικά μου σενάρια τα βλέπουν μόνο τα παιδιά μου και η γυναίκα μου, ο Χρήστος κομπλάρει λίγο, και το θεωρείτε καλό αυτό ρωτάει, ναι βεβαίως του απαντάει, το κάθε έργο είναι προσωπικό πράγμα, προσωπική δημιουργία και όχι κολάζ. Και κάπως έτσι χάνεται η ευκαιρία μιας ακόμη επίδειξης δημαρίτικου επαρχιωτισμού μεταμφιεσμένου σε κοσμοπολίτικο πνεύμα. Ένας συγγραφέας που δεν έχει ξεπεράσει τα σύνορα της χώρας του (δεν το λέω υποτιμητικά, είμαι ένας μπλόγκερ που δεν έχει ξεπεράσει καν τα σύνορα της λογοτεχνίας) ήθελε -αλλά δεν μπόρεσε- να μας κάνει μάθημα ενώπιον ενός σκηνοθέτη που τα έχει ξεπεράσει, για το πως γίνονται στα σοβαρά τα μέρη οι σοβαρές ταινίες (και κατ΄επέκταση όλες οι σοβαρές δουλειές), όχι εγωκεντρικά κι αρπακολλίστικα όπως εδώ, αλλά με το σιδερένιο χέρι της παραγωγής από πίσω να προσλαμβάνει τους καλύτερους μάστορες ώστε να προσθέσουν τις πινελιές τους, μέχρι να εντοπιστεί η κάθε τρύπα στο σενάριο, να περιλάβει η συνταγή όλα τα απαραίτητα συστατικά σε όλες τις απαραίτητες αναλογίες και να μείνουν όλα τα τάργκετ γκρουπ ικανοποιημένα.
Κι αυτό είναι δείγμα του γενικότερου επαρχιώτικου βλέμματος των εδώ φωταδιστών: αφενός μιλούν εξ ονόματος της Ευρώπης ακόμη κι όταν η ίδια η Ευρώπη το κάνει διαφορετικά και όχι όπως μας λένε εκείνοι, ή ακόμα κι όταν η Ευρώπη συζητάει θέματα που δεν τους πολυβολεύουν (για παράδειγμα πόσοι απ' αυτούς έχουν ασχοληθεί με τη σωρεία δημοσιευμάτων μεγάλων ξένων ΜΜΕ για την αστυνομική βία ή την ασυδοσία της ελληνικής ελίτ;), κι αφετέρου προσπαθούν απεγνωσμένα να μας πείσουν να μην σηκώσουμε στιγμή το βλέμμα από την sui generis ελληνική κοινωνία και να μην ασχοληθούμε με την γενική εικόνα -ακόμα κι όταν, όπως εδώ, το προς συζήτηση θέμα είναι μια ταινία που κοιτάζει τη γενική εικόνα-, αφού ως γνωστόν ο καπιταλισμός είναι αήττητος, το τέλος της Ιστορίας έχει επέλθει κι όλα τα υπόλοιπα είναι υλικό για χάχανα.
Και μετά τον λόγο παίρνει ένας 37χρονος ευρωβουλευτής της ΝΔ και μέχρι πρότινος πρόεδρος της ΟΝΝΕΔ (που παραταύτα δηλώνει μη πολιτικός και ότι ζει από τη δικηγορία, αλλά οκ, δεν θα κολλήσουμε εκεί), ο οποίος μας εξηγεί πως έχει δει έργα του Γαβρά, και το «Ζ» και το «Αμήν» έχει δει, και πως η υπερβολή στην τέχνη και στις ταινίες σας μπορεί να είναι καλή, κύριε Γαβρά, αλλά η πολιτική είναι άλλο πράγμα, στην πολιτική η υπερβολή δεν είναι καλός σύμβουλος, ποιά υπερβολή τον διακόπτει ο Γαβράς, τα έργα μου δεν τα χαρακτηρίζει η υπερβολή, στα έργα μου προσπαθώ να καταγράψω την αλήθεια, κάτι πάει να ψελλίσει ο οννεδίτης δικηγόρος ευρωβουλευτής, πως οι τράπεζες δεν είναι αυτόνομες από τους πολιτικούς και πως με την ανακεφαλαιοποίηση ας πούμε οι τραπεζίτες χάνουν, και είναι υπερβολή να λέμε ότι όλα γίνονται για τις τράπεζες,
η ουσία όμως είναι πως χρησιμοποιεί τη λέξη «υπερβολή» επειδή είναι το περιβάλλον τέτοιο και πως κανονικά η λέξη που εννοεί είναι «λαϊκισμός», πως τα νέα τα δεξιά παιδιά δεν μπορούν πια να είναι δέσμια του λαϊκισμού που μας χαντάκωσε, πως ο πολιτικός δεν μπορεί να είναι ποιητής, δεν μπορεί να είναι λαπάς,
η ουσία όμως είναι πως υπάρχει ένα ισχυρό ενδεχόμενο να μην χαρακτηρίζει το «Ζ» υπερβολικό από παλαιοδεξιά ανακλαστικά, να μην χαρακτηρίζει το «Ζ» υπερβολικό λόγω της νεκρανάστασης της ακροδεξιάς στην σαμαροδημαρική Ελλάδα του 12-13, αλλά μάλλον να το χαρακτηρίζει έτσι παρεμπιπτόντως, μην καταλαβαίνοντας τι ακριβώς είπε, να το χαρακτηρίζει έτσι λόγω μιας γενικής έλλειψης πολιτιστικών αναφορών και κριτηρίων που χαρακτηρίζει τη μεγάλη πλειοψηφία της γενιάς της ιδιωτικής τηλεόρασης, της τηλεόρασης που θα ήταν ενδιαφέρον να έψαχνε κανείς στατιστικά πόσες ταινίες του Γαβρά έπαιξε από τη γέννησή της ως σήμερα.
Δεν ξέρω πόσο κακό έκανε στη χώρα τα τελευταία 22 χρόνια η κατάληψη της Βίλας Αμαλίας, ξέρω πόσο κακό -πολιτικά και πολιτιστικά μαζί- έκανε στη χώρα τα τελευταία 23 χρόνια η κατάληψη των τηλεοπτικών συχνοτήτων από τους γνωστούς άγνωστους ολιγάρχες.