Παστίλιες για τον πόνο του άλλου

Να πήγαινες στο φαρμακείο, να έπαιρνες παστίλιες, με τις οποίες θα μπορούσες να νιώσεις τον πόνο των άλλων σαν δικό σου. Δεν υπάρχουν. Ακόμη και ως placebo να κυκλοφορούσαν, το ψυχολογικό τρικάκι δεν θα λειτουργούσε: θα μπορούσες ίσως να συμπονέσεις, αλλά δεν θα πονούσες. Ο πόνος των άλλων θα είναι πάντα ο πόνος κάποιων άλλων και ο εαυτός μας τελικά μονωμένος, συμπαγής, περίκλειστος, προορισμένος να πονάει τους δικούς του πόνους.

Να πήγαινες στο φαρμακείο, να έπαιρνες παστίλιες, με τις οποίες δεν θα μπορούσες να προκαλέσεις πλέον πόνο στους άλλους, δεν θα μπορούσες να τους τον προκαλέσεις είτε από καθαρό δόλο, είτε από ενδεχόμενο δόλο, είτε από ενσυνείδητη αμέλεια, είτε από αμέλεια σκέτη. Δεν υπάρχουν. Και μολονότι οι παραπάνω διακρίσεις ανήκουν στο ποινικό δίκαιο, είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρον πως έμειναν πάντα εκτός ποινικού ενδιαφέροντος οι ανθρώπινες συμπεριφορές που κατεξοχήν προκαλούν πόνο, δηλαδή τα ζητήματα της καρδιάς, το πώς συμπεριφερόμαστε σε ανθρώπους με τους οποίους συνδεόμαστε ψυχικά.

Να πήγαινες στο φαρμακείο, να έπαιρνες παστίλιες και κάποιοι άλλοι να σταματούσαν να πονούν. Αυτό λέει γίνεται. Ας κάνουμε λοιπόν αυτά που γίνονται και για όσα δεν γίνονται μπορούμε πάντα να γράφουμε.
Καλά Χριστούγεννα.