Τα νόμιμα

Έβλεπα πριν λίγο τον Δένδια στον Παπαχελά κι επειδή πριν λίγες μέρες τον ανέφερα ονομαστικά σε ένα ποστ που είχε τίτλο «Ας διαλέξει ο καθένας πλευρά», αισθάνομαι την ανάγκη να απολογηθώ για το ότι αρνούμουν το προφανές: πως έχει διαλέξει μια χαρά πλευρά. Να πω πάντως πως δεν με σοκάρει η πλευρά που έχει διαλέξει, θα είναι ψέμματα. Να πω επίσης ότι τελικά με σοκάρει δια της επιλογής του περισσότερο από τον κάθε Παναγιώταρο (του οποίου η επιλογή είναι δεδομένη), δεν θα είναι ψέμματα. Έχω υπάρξει πολιτικά βαθύτατα αφελής, είτε πιστεύοντας πολιτειακούς μύθους που όταν ζορίζει το πράγμα αποδεικνύονται πολύ ευάλωτοι, είτε πιστεύοντας ότι ένας κύριος με γραβάτα και καλούς τρόπους, ένας κύριος που έχει εκλεγεί με ένα κόμμα του «συνταγματικού τόξου» δεν θα ανεχόταν να προϊσταται ενός θεσμού που βαρύνεται με κατηγορίες για βασανιστήρια, χωρίς να σκίσει τα ιμάτιά του (έστω για τα μάτια του κόσμου, έστω για τα προσχήματα) πως υπό την ηγεσία του δεν θα επιτρέψει ποτέ να συμβεί κάτι τέτοιο.
Οι βασανισμοί δεν είναι πια ταμπού - επιτέλους ένα ακόμη μεταπολιτευτικό ταμπού που σπάει. Το δημοσίευμα του Γκάρντιαν είναι άθλιο και υποβολιμιαίο από τον ΣΥΡΙΖΑ, αν οι κατηγορίες αποδειχθούν ψευδείς θα ενάγει τον Γκάρντιαν, και στην ερώτηση του Παπαχελά «Κι αν αποδειχθούν αληθείς;» η απάντηση είναι «Θα επιβληθούν τα νόμιμα». Τέτοια απερίφραστη καταδίκη, τέτοιο πολιτικό περιβάλλον δημιουργεί για τους επίδοξους αυριανούς ένστολους βασανιστές. Κι όσο για τη φωτογραφία με την κοπέλα που κρατάει για ασπίδα στον πετροπόλεμο ο ματατζής, περιμένει να του απαντήσουν οι υπηρεσίες, αλλά μέχρι στιγμής δεν έχουν βρει κάτι μεμπτό, και πάντως ο ίδιος δεν είναι αρμόδιος να κρίνει μια φωτογραφία.
ΥΓ Εσχάτως βλέπω να αναδύεται μια αντίληψη για το ποιός δικαιούται δια να ομιλεί, ποιός δικαιούται να πουλάει επανάσταση και ευαισθησία και αντιφασισμό, ποιά είναι η διαδρομή του καθενός, ποιά γενικά η προσωπική του πορεία. Ας διευκρινίσω λοιπόν ότι προσωπικά πράγματι δεν δικαιούμαι δια να ομιλώ, ότι προσωπικά είμαι μη επαναστάτης, αναίσθητος και ίσως ίσως και υποτελής στο φασισμό, πως η διαδρομή μου και η πορεία μου δεν είναι γεμάτη κανενός είδους αγωνιστικά ένσημα.
Παραταύτα -δικαιούμαι δεν δικαιούμαι, κι ό,τι κι αν είμαι σαν άνθρωπος- εμένα ο δημοκράτης και νεοδημοκράτης βουλευτής και υπουργός Νίκος Δένδιας, κάτι γκρέμισε μέσα μου ολοσχερώς.