Κυριακή, Σεπτεμβρίου 30, 2012

Σπάει

«Βλέπεις; Είναι σχεδόν αφόρητο· o τρόπος που κοιτάει· είναι τόσο απεγνωσμένα ερωτευμένη με τον Λέστερ Γιανγκ, που μόλις και αντέχει όταν εκείνος παίζει. Παρόλα αυτά δεν ξεχνάει πότε είναι η σειρά της»
Ψάχνω λίγο την ιστορία. Είχαν να βρεθούν χρόνια και ξαναβρέθηκαν σε αυτήν την τηλεοπτική εκπομπή, στις 8 Δεκεμβρίου 1957. Το συντομότατο σόλο του έκανε αίσθηση στους επαϊοντες. Αλλά ο Γιανγκ έμοιαζε πολύ άρρωστος και ήταν ο μόνος από όσους έπαιζαν πνευστά που καθόταν σε καρέκλα. Σηκώθηκε μόνο στο σόλο. Εκείνη την εποχή ο αλκοολισμός του είχε χτυπήσει πολύ σοβαρά την υγεια του. Έτρωγε ελάχιστα, έπινε ολοένα και περισσότερο, υπέφερε από το συκώτι του. Ήταν η τελευταία φορά που βρέθηκαν. Αλλά η ιστορία μπορεί να μην είναι ακριβώς έτσι, μπορεί να περιέχει ανακρίβειες. Δεν έχει σημασία. Και νά, το ψάχνω λίγο παραπάνω, και άλλοι λένε ότι δεν υπήρχε καν ερωτικό παρελθόν μεταξύ τους. Μόνο μουσικό. Σταματάω να ψάχνω, σταματάει να με αφορά. Δεν έχει σημασία. Σημασία έχει ο τρόπος που τον κοιτάζει αυτά τα ελάχιστα δευτερόλεπτα. Ο τρόπος, όχι ο λόγος. Σε εκείνην ανήκει ο τρόπος, στην δική μας υποκειμενική ερμηνεία και πιθανή παρερμηνεία ο λόγος. Σημασία έχει ότι ο σκηνοθέτης μιας μέτριας κατά τα άλλα τηλεταινίας ένιωσε την ανάγκη να μας δείξει αυτήν ακριβώς τη σκηνή: «Βλέπεις;». Σκηνοθέτης είναι αυτός που θέλει να σου δείχνει. Και ναι, το βλέπεις πως η Μπίλι Χόλιντεϊ σπάει όσο παίζει ο Γιανγκ. Σπάει, και δεν έχει σημασία αν σπάει από αθεράπευτο έρωτα, ατιθάσευτη συμπόνια, συναδελφικό δέος ή απ' όλα μαζί. Ακόμα και να μην σπάει, ακόμα και απλά να φαίνεται ότι σπάει, πάλι δεν έχει σημασία. Γιατί σημασία έχει μονάχα αυτό που εμείς νομίζουμε για τον άλλο. Γιατί το τι είναι ο άλλος είναι τόσο συχνά φτιαγμένο στους μαιάνδρους του μυαλού μας: 
"My man don't love me 
He treats me oh so mean 
My man he don't love me 
He treats me awful mean 
 He's the lowest man
 That I've ever seen 
~~~
He wears high trimmed pants 
Stripes are really yellow
 He wears high trimmed pants 
Stripes are really yellow 
But when he starts in to love me
 He is so fine and mellow"
 
Γιατί το τι είναι ο άλλος για μας, εξαρτάται τελικά από μας κι όχι από εκείνον.

5 Comments:

At 9/30/2012 01:19:00 π.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

σε διαβάζω χρόνια αλλά δε γράφω ποτέ.
Απόψε όμως με πέθανες

Billie the kido

 
At 9/30/2012 10:11:00 π.μ., Blogger Μαίρη (Ginger) said...

Και να δεις πόσα συμβαίνουν όταν, φτιάχνουμε την εικόνα του, την ερωτευόμαστε, την παντρευόμαστε και μιά όμορφη μέρα όταν καταφέρνουμε να τον δούμε κάποτε στην πραγματική του διάσταση τον κατηγορούμε ότι ... άλλαξε. Πολλοί δικηγόροι έχουν βγάλει χρήμα από τέτοιες κλασσικές ιστορίες. Οντως, είμαστε θύματα του εαυτού μας. Καλή σου μέρα.

 
At 9/30/2012 05:08:00 μ.μ., Anonymous sunCoater said...

Άκρατος υποκειμενισμός; Σόρι, αλλά σίγουρα ΔΕΝ είναι η σκηνή του Page Eight που έκανε χθες τον δικό σου μαίανδρο να σταματήσει στην 1η μόλις στροφή.

 
At 10/03/2012 12:10:00 π.μ., Anonymous Ζωή said...

Ο άλλος είναι η προβολή των αναγκών, επιθυμιών και ονείρων μας. Επίπλαστα τον περιτυλίγουμε με τα υλικά που η επιθυμία μας υφαίνει. Αν τύχει να ταιριάζει στο αμπαλάζ που έτσι κι αλλιώς οι πεποιθήσεις μας-αυτές οι καταστροφείς της ελευθερίας μας- έχουν προδιαμορφώσει, τότε δημιουργούμε έναν "άλλο" άλλο.

 
At 10/03/2012 11:30:00 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

Εκείνη τη στιγμή κατάλαβε. Στο εξής, μόνο το πως ένιωσε εκείνη τη στιγμή θα ξαναζούσε. Όχι τη στιγμή την ίδια.


Billie the kido

 

Δημοσίευση σχολίου

<< Home