Παρασκευή, Οκτωβρίου 05, 2012

Fearful symmetry

(Ποστ γραμμένο από κοινού με τον Sraosha)

Ο Αλαίν ντε Μποτόν, σύγχρονος αποφθεγματιστής και ποπ φιλόσοφος, γράφει σε ένα πρόσφατο τουίτ του ότι ο μικρόκοσμος της σχολικής αυλής μάς προετοιμάζει όχι για την πραγματική ζωή παρά για τη σοσιαλμηντιακή.

Ωστόσο, ο μικρόκοσμος των ελληνικών σοσιαλμήντια είναι συστηματικός και μάλλον πειθαρχημένος, οργανωμένος σε διακριτές διαδικτυακές κοινότητες: οι αναρχικοί, οι αριστεροί, οι νεοφιλελεύθεροι, κάποιοι μπλαζέ βούδες της ΔΗΜΑΡ, οι φασίστες, κάποιοι αναρχοεθνικιστές, οι δύο ή τρεις κομμουνιστές, τα λοιπά. Τα μέλη κάθε ομάδας κηρύσσουνε στο κοινό της· ανταλλάσσουν μεταξύ τους γνώμες ευθυγραμμισμένες κι αλφαδιασμένες με τις κοινές της αρχές και αντιλήψεις, αστειάκια και ειδήσεις· κυκλοφορούν κωμικό υλικό κι εκφράζουν στοχευμένη αγανάκτηση. Οι αναρχικοί και οι αριστεροί αποκαλύπτουν τις απροκάλυπτες πια θηριωδίες της αστυνομίας και τη φρενήρη κούρσα όλων μας μαζί προς την άβυσσο της καπιταλιστικής απληστίας. Οι φασίστες καταγγέλλουν κάποια νέα τουρκική απειλή, την αδιαφορία των Ελλήνων, τα άγρια ήθη μουσουλμάνων ή την κυνοφαγία πακιστανών -- και ούτω καθεξής.

Η εικόνα όμως αλλάζει θεαματικά όταν βρεθεί κάποιος στον πραγματικό κόσμο, τον κόσμο της ελληνικής κοινωνίας. Τον κόσμο που διαμορφώνουνε τα Μέσα. Εκεί δεν υπάρχουν ασυμμετρίες και ασυνέπειες, δεν υπάρχει κανένα ασυνεπές εμπειρικό δεδομένο να αμφισβητήσει τις Μεγάλες Θεωρίες τους

Έτσι, ο Δεκέμβρης του '08 δεν ήταν τίποτα μα τίποτα άλλο παρά μόνο ένα κρεσέντο βίας και μανίας πυρπολήσεων· η διαδήλωση του πρώτου μνημονίου τίποτα μα τίποτα άλλο παρά οι φόνοι της Μαρφίν· η διαδήλωση του δεύτερου μνημονίου τίποτα μα τίποτα άλλο παρά μόνο το κάψιμο του Αττικόν· οι αγανακτισμένοι τίποτα μα τίποτα άλλο παρά μόνο το εκκολαπτήριο της Χρυσής Αυγής. Εσχάτως μάθαμε ότι η διακοπή της παρέλασης της 28ης Οκτωβρίου δεν ήτανε τίποτα μα τίποτα άλλο παρά μόνο μαγιά για πραξικόπημα.

Η Μεγάλη Θεωρία των Μέσων δεν έχει κενά, ασυμμετρίες, ασάφειες ή ασυνέπειες: ό,τι συμβαίνει εντάσσεται σε αυτές ομοιόμορφα και συμμετρικά. Συζητώντας λ.χ. τα ΜΜΕ για πραξικόπημα, αν δεν το είπαν ακόμα ακριβώς έτσι, σίγουρα θα πουν ότι το να βγαίνει ο στρατός στους δρόμους και το να μπαίνουν συνδικαλιστές στο Πεντάγωνο είναι τελικώς οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Συμμετρία: η σύγκλιση του άκρου της στρατιωτικής δικτατορίας με το άκρο της συνδικαλιστικής ασυδοσίας· βλάπτουν την δημοκρατία και τα δύο εξίσου. Μέχρι πρότινος θα μπορούσες να γράψεις κάτι τέτοιο και θα γινόταν αμέσως αντιληπτό ότι το γράφεις σαρκάζοντας, ότι προσπαθείς με την ειρωνεία να αποδομήσεις την κεντρική υπόθεση εργασίας της Μεγάλης Θεωρίας των καθεστωτικών ΜΜΕ. Τώρα πια η ειρωνεία ως εργαλείο τείνει να ακυρωθεί και να χάσει κάθε χρησιμότητα, αφού αδυνατείς να σκεφτείς οτιδήποτε κραυγαλέο που να μην σπεύδουν να το πουν τα Μέσα κυριολεκτώντας, να το εντάξουν στη Θεωρία τους.

Όπως λέει ένας φίλος, το θεώρημα των δύο άκρων τελικά διατυπώθηκε προκειμένου να οδηγηθούμε με συνέπεια σε ένα άλλο, του οποίου τα "δύο άκρα" αποτελούν υποπερίπτωση: στο θεώρημα του ενός και μόνο άκρου, δηλαδή του αριστερού. Όταν η ελληνική αστυνομία -- ή επίλεκτα τμήματά της, εν πάση περιπτώσει -- παίρνει ξεκάθαρη θέση με ποιο άκρο είναι και ποιο «άκρο» αντιμετωπίζει ως τον κατεξοχήν εχθρό του, τότε τα πράγματα απλοποιούνται: η πλευρά της κρατικής βίας είναι εξ ορισμού η πλευρά των θεσμών, της δημοκρατίας, της νομιμότητας. Άρα τελικά το φασιστικό άκρο είναι το άκρο της νέας νομιμότητας ή έστω η αιχμή του δόρατος της νομιμότητος.

Ταμπουρωμένοι μέσα στον μικρόκοσμο των σοσιαλμήντια, μπορούμε να ισχυριστούμε το προφανές: ότι με τέτοια αστυνομία και τέτοια ΜΜΕ η δημοκρατία πάσχει και όζει. Και μπορούμε αναδρομικά να πούμε πως ό,τι κι αν ήταν τελικά ο Δεκέμβρης του 08, αυτήν τουλάχιστον την σαπίλα την ανέδειξε. Αλλά όχι, λίγο να βγεις από το κουκούλι του ίντερνετ, η αφήγηση αλλάζει άρδην: τον Δεκέμβρη απλά κάηκε η πόλη, απειλήθηκαν «οι αρχές της κοινής μας ζωής» και βασικοί κανόνες της δημοκρατίας. Τα χρόνια που ακολούθησαν το '08, οι ίδιοι διανοούμενοι που ανησυχούσαν για τη λειτουργία της δημοκρατίας στάθηκαν με φυσικότητα κι άνεση στο πλευρό του πολύπλευρου τσαλακώματός της, ενός τσαλακώματος που βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη.

Η συμμετρία της Μεγάλης Θεωρίας είναι συντριπτική και οπωσδήποτε μάλλον όχι λογική, αλλά η λογική έχει εγκαταλειφθεί προ πολλού στον πραγματικό κόσμο όπου δογματίζουν τα κανάλια (οι νέοι άμβωνες) κηρύσσοντας πειθαρχία, χρηστομάθεια, νομιμότητα και ατελέσφορη καρτερία. Ενώ οι αριστεροί ανταλλάσσουν στα σοσιαλμήντια εξυπνάδες και βαθειές αναλύσεις, τα μέλη της κυβέρνησης και των κομμάτων που τη στηρίζουν, ακόμα και κρατικοί λειτουργοί, κάνουν δηλώσεις που -- αν κάποιος τις πρόσεχε -- θα χλεύαζε ακατάσχετα τους είτε θρασείς, είτε αμετροεπείς, είτε απλώς κυνικούς που τις ξεστόμισαν. Οι φασίστες βεβαίως δε χρειάζεται να μιλάν, αφού κάνουν αυτό που κάνουν μια χαρά οι φασίστες: δέρνουνε και σκοτώνουν παίζοντας μπιζ και τις κουμπάρες.

Όταν ο πρώην επικεφαλής του ΣΔΟΕ Γιάννης Διώτης δηλώνει πως: «δεν υπάρχει λίστα, η οποία να μπορεί να καταστεί νομίμως αντικείμενο επεξεργασίας μιας υπηρεσίας, η οποία λειτουργεί εντός των νόμων και του Συντάγματος», έρχεται στον νου ο τρόπος που ο εισαγγελέας Γιάννης Διώτης μια δεκαετία πίσω κατέστησε αντικείμενο νόμιμης (;) επεξεργασίας έναν πολυτραυματία. Εκεί οι υπηρεσίες και προσωπικά ο ίδιος λειτουργούσε εντός του νόμου και του Συντάγματος, εκεί μεταχειρίστηκε τον Σάββα Ξηρό με απόλυτο σεβασμό στα δικαιώματα του ως κατηγορουμένου. Και το θέμα δεν είναι ντε και καλά ότι κακώς πήρε τις αποφάσεις που πήρε, το θέμα είναι τα δύο μέτρα και τα δύο σταθμά με τα οποία αντιμετωπίζονται οι νομικές γκρίζες ζώνες: μπορεί όντως το θέμα της 17Ν να ήταν τόσο εξαιρετικής σημασίας ώστε το να παίζεις με τα όρια του Συντάγματος και των νόμων να μπορεί να γίνει κατανοητό. Νά όμως που, σε μια χώρα που καταρρέει οικονομικά και βρίσκεται σε μέγιστη κοινωνική κρίση, το θέμα της αξιοποίησης μιας λίστας πληροφοριών με πιθανούς μεγαλοφοροφυγάδες αξιολογείται ως όχι εξίσου σημαντικό. Ο πήχυς της νομικής ευαισθησίας σηκώνεται, ο πήχυς της σημασίας του ευρύτερου θέματος χαμηλώνει αναλογικώς. Η λίστα παραδίδεται και ο Διώτης αναμένει εντολές που -όπως λέει- δεν θα του δοθούν ποτέ από τον Βενιζέλο. Να δει κανείς την ιστορία ως μια μεταφορά για το γενικότερο ταξικό και πολιτικό πρόσημο της Δικαιοσύνης; Να δει τελικά κανείς πόσο, σε νομοθετικό και δικαστικό επίπεδο, ο τρομοκράτης είναι ο απόλυτος εχθρός, πώς ο κουκουλοφόρος τείνει να έχει πια μεταχείριση τρομοκράτη και πώς ο απλός διαδηλωτής τείνει πια να έχει μεταχείριση κουκουλοφόρου -- την ώρα που σε νομοθετικό τουλάχιστον επίπεδο, όσο περισσότερα λεφτά έχεις τόσο πιο νόμιμο καθίσταται το να μην πλήρωνεις φόρους; Ο εφοπλιστής Ρέστης καγχάζει "ελάτε να με βρείτε να με φορολογήσετε". Αυτή του η απειλή είναι η κεντρική ιδέα ενός παγκόσμιου οικονομικού συστήματος που ευλογούμε και προσκυνούμε.

Η επίπλαστη συμμετρία και η ψευδεπίγραφη ορθολογικότητα της Μεγάλης Θεωρίας συγκαλύπτει ένα ανθολόγιο καζουισμού, ένα ποτπουρί αυθαίρετων προκειμένων και ανακόλουθων συμπερασμάτων, ένα βοτανολόγιο ad hoc αξιωμάτων. Ό,τι με ασφάλεια αναγνωρίζουμε ως κοινές λογικές πλάνες είναι το στημόνι. Ό,τι έχουμε μάθει να είναι ανήθικα συμφέροντα και κυνισμός είναι το υφάδι. Το αδράχτι που υφαίνει τον ασυνάρτητο πέπλο που μας σαβανώνει είναι η Μεγάλη Θεωρία. Μια Θεωρία με ποταπό σκοπό: όχι βεβαίως να ερμηνεύσει, να διορθώσει ή να παιδαγωγήσει, παρά να στηρίξει πρακτικώς την αυθαιρεσία και την αγυρτεία, την ακύρωση του πολιτικού διαλόγου, την καταστρατήγηση δικαιωμάτων και ελευθεριών, τελικά να επιβραδύνει την αποσύνθεση ενός ταριχευμένου κουφαριού που όζει πτωμαΐνη: του τερατωδώς τετρακέφαλου πλάσματος "(Ο ήδη νεκρός) Δικομματισμός- (Τα με τεχνητά μέσα διατηρούμενα στη ζωή) Καθεστωτικά ΜΜΕ - Ολιγάρχες αλά Ελληνικά - (Διασωζόμενες ξανά και ξανά με κρατικό χρήμα) Τράπεζες". Χρεοκοπημένες τράπεζες που δανείζουν σε χρεοκοπημένα ΜΜΕ και χρεοκοπημένα κόμματα, για να μας κάνουν όλοι μαζί από κοινού διαγγέλματα περί χρεοκοπίας.

Κι έτσι, στον πραγματικό κόσμο έξω από τα σοσιαλμήντια, επικρατεί απόλυτη σύγχυση, ο πολτός της εντροπίας που στο τέλος επιφέρει η απόλυτη συμμετρία. Αν κάποτε λέγαμε ότι κάθε Έλληνας και άποψη, πλέον ισχύει κάτι σαν "κάθε Έλληνας και 3-4 απόψεις, αναλόγως το κοινό και την ώρα της ημέρας". Κι όσο εμείς επιχειρηματολογούμε περί της αστυνομικής βίας ή κατά του να μπαίνει το δημόσιο χρέος πριν από τις ζωές μας, όσο εξετάζουμε τις ευθύνες της Αριστεράς ή των κυνικών μη-εκλεγμένων δουλικών της πλουτοκρατίας, ο κόσμος που δεν μπαίνει στα ίντερνετς κι ενημερώνεται ή σχηματίζει γνώμη από την τηλεόραση και τους γείτονες ετοιμάζεται για όλα. Ή μάλλον, για ό,τι να 'ναι: όλα παίζουν, όλα ισοδύναμα και συμμετρικά τοποθετημένα.

23 Comments:

At 10/05/2012 01:13:00 π.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

το να γραφουν 2 ανθρωποι μαζι ενα κειμενο ειναι σαν να κανουν 3 ανθρωποι μαζι ενα παιδι :)

 
At 10/05/2012 06:50:00 π.μ., Blogger Prokopis Doukas said...

Χμμμ.. Ενα κείμενο από δύο ανθρώπους των οποίων εκτιμώ τη γραφή. Όμως, η συμμετρία δεν είναι ακριβώς (ή μόνο) αυτή. Απέναντι στο τέλμα και στην πολιτική χυδαιότητα δεν στέκεται μόνο η αριστερή σκέψη, αλλά και μια αστική αντίληψη που αηδιάζει και καταγγέλει. Απέναντι σε όλα αυτά, στέκεται το ίδιο λάβρος ο σοβαρός φιλελεύθερος, κεντροδεξιός ή κεντροαριστερός - και μονότονα τα επαναλαμβάνει κάθε εβδομάδα ο Γεωργελές και πολλοί άλλοι (που σας ενοχλεί και τον βαριέστε). Απέναντι στον Δένδια, τον Βενιζέλο και τον Διώτη, δεν είναι μόνο η αριστερά...

Και η "αστική" αυτή αντίληψη δεν στέκεται απέναντι "στα δύο άκρα", με τον ίδιο τρόπο, όσο κι αν αναγνωρίζει ευθύνες τους ενός (του νουνεχούς) για το άλλο. Προς το αριστερό στέκεται επικριτικά, με συγγενείς όμως αντιλήψεις, ενώ προς το άλλο απαξιωτικά, αηδιασμένα και κόβοντας κάθε γέφυρα ή έστω και ιδέα επικοινωνίας.

 
At 10/05/2012 10:35:00 π.μ., Blogger Theo said...

Κι όμως, ανώνυμε, βγήκε ένα "παιδί" τόσο χαριτωμένο κι έξυπνο.
Υπέροχο κείμενο, Oldboy Sraosha!

 
At 10/05/2012 12:54:00 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

και το παιδί βγήκε κούκλα / κούκλος

 
At 10/05/2012 04:39:00 μ.μ., Anonymous Σωτήρης said...

Έχω μερικές απορίες και ερωτήσεις.
Το σχόλιο όμως του πρώτου Ανώνυμου μάλλον ακυρώνει τα πάντα.

 
At 10/05/2012 04:49:00 μ.μ., Anonymous Zoe said...

Προς τί η αγωνία ανάλυσης των "δύο άκρων"; Δεν έχουν διαφορά , πλην μίας μόνο: στον μεν καπιταλισμό έχουμε εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, ενώ στον κομουνισμό ακριβώς το αντίθετο.

 
At 10/05/2012 11:13:00 μ.μ., Blogger Old Boy said...

Προκόπη, φοβάμαι ότι δεν περιγράφεις την πραγματικότητα αλλά αυτό που θα ήθελες να είναι η πραγματικότητα (και σίγουρα αυτό που θα έπρεπε να είναι η πραγματικότητα). Εμένα προσωπικά, που δεν μεγάλωσα σε αριστερή οικογένεια, που δεν ήμουν ποτέ σε αγώνες και διεκδικήσεις, που απλά ψήφισα αριστερά κόμματα, αλλά ως εκεί, εμένα προσωπικά που η λέξη που χρησιμοποιούσα ήταν «δημοκρατία» σκέτη και ποτέ «αστική δημοκρατία», μου έχει προκαλέσει από κατάπληξη ως φρίκη ο τρόπος που στέκεται μεγάλη μερίδα διαμορφωτών της κοινής γνώμης απέναντι στο φαινόμενο της Χρυσής Αυγής. Βλέπω δηλαδή ότι ο μεγάλος εχθρός παραμένει η αριστερά, βλέπω ότι ακόμη και ο φασισμός εξισώνεται -λιγότερο ή περισσότερο- με οτιδήποτε αριστερό.
Και ειδικά η Αthens Voice και ο Γεωργελές που λες αν στέκονται απέναντι στο τέλμα, στέκονται λέγοντας ότι είναι ένα τέλμα αριστερογενές, λέγοντας ότι η αριστερά είναι η δύναμη της συντήρησης και το μνημόνιο η δύναμη της μεταρρυθμιστικής αλλαγής.
Όσο για τη γέφυρα επικοινωνίας με την ΧΑ δεν θα την κάνει η Athens Voive και το Protagon. Θα την κάνει το Πρώτο Θέμα και υπό μία έννοια ο Σκάι. Διαφορετικά μέσα, διαφορετική η αποστολή τους. Και δεν το λέω οπωσδήποτε συνωμοσιολογικά. Μπορεί και το θέμα να είναι τελικά θέμα πολιτικών συγγενειών.
Για να μη φανεί πάντως ότι θέλω να κόψω εγώ γέφυρες με όσα λες, χαίρομαι που πιστεύεις ότι έτσι πρέπει να είναι τα πράγματα, χαίρομαι που είσαι υπέρ του «συνταγματικού τόξου».

 
At 10/05/2012 11:15:00 μ.μ., Blogger Old Boy said...

Τheo, ευχαριστούμε. Χρωστάω μια απάντηση σε όσα λέγατε μερικά ποστ πιο κάτω στο θέμα του παστίτσιου. Λάθος μου που δεν σχολίασα, δεν το έκανα από αδιαφορία ή από μπλαζεδισμό, αλλά καμιά φορά είσαι σε διάθεση που δεν έχεις κουράγιο να σχολιάσεις.

 
At 10/05/2012 11:19:00 μ.μ., Blogger Old Boy said...

Πρώτε ανώνυμε, δεν ξέρω, γενικά μπορεί και να έχεις δίκιο. Ας πω για το ειδικά που ξέρω. Δεν έχω συνηθίσει να γράφω κείμενα μαζί με άλλους και σε ένα βαθμό με ξένισε και μένα η όλη διαδικασία. Θέλω να πω αισθάνομαι τελικά αμήχανα όταν η φωνή που δεν βγαίνει δεν είναι η δική μου φωνή, αλλά ένα μίγμα. Για να μην παρεξηγηθώ, περιγράφω μια δική μου ιδιοτροπία, όχι μια αντικειμενική συνθήκη. Και χαίρομαι που ο Σραόσα κατόρθωσε να πειθαρχήσει τα όσα του έστειλα και να τα εντάξει σε όσα εκείνος μου είχε στείλει, φτιάχνοντας ένα ενιαίο κείμενο που μοιάζει να έχει αρχή, μέση και τέλος.

 
At 10/06/2012 12:03:00 π.μ., Blogger Prokopis Doukas said...

Old, δεν έχεις δίκιο. Ο μεγάλος εχθρός είναι η λαμογιά, που προήλθε (αναπόφευκτα) από τον μετριοπαθή ιδεολογικά χώρο των δύο μεγάλων κομμάτων. Η αριστερά επικρίνεται ως συνεπικουρούσα, παρά το οτι έχει κανείς πολύ μεγαλύτερες απαιτήσεις από αυτήν. Βεβαίως η αριστερά είναι δύναμη της συντήρησης, στο βαθμό που όχι μόνο δεν βοήθησε να γίνουν διαρθρωτικές άλλαγές και εκσυγχρονισμός, αλλά τα πολέμησε.

Και για την ΧΑ έχει ευθύνες (και) η αριστερά. Αλλά το να τις εξισώνει κανείς είναι ατόπημα.

Εδώ λοιπόν ερχόμαστε στη λεπτή διάκριση των εννοιών: Άλλο ο ιδεολογικός χώρος γύρω από το κέντρο - κι άλλο τα κόμματα που τον εξέφρασαν, ως πολιτικοί οργανισμοί. Άλλο η (απευκταία) εξώθηση των ψηφοφόρων προς τα άκρα - κι άλλο ο φασισμός, που δεν συγκρίνεται με τίποτα....

 
At 10/06/2012 10:24:00 π.μ., Blogger ο δείμος του πολίτη said...

¨Εχω μερικές ενστάσεις... Η εποχή που το διαδίκτυο ήταν μόνο συζητήσεις εκ του σύνεγγυς συγγενικών ιδεών/ομάδων, πέρασε. Σήμερα αλληλεπιδρά πολύ περισσότερο. Οι συναφείς ομάδες διαδίδουν κι ενισχύουν την ατομική επιχειρηματολογία (για το καφενείο ή προσωπικά), αλλά υπάρχει κι ισχυρή αλληλεπίδραση.
Στο σχολείο τα μίντια έχουν άλλο σκοπό, σαφώς.

 
At 10/06/2012 11:05:00 π.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

@oldboy

απο Blake ή X-files?

 
At 10/06/2012 02:54:00 μ.μ., Blogger Theo said...

Παρακαλώ, OldBoy.

Αυτό που χαίρομαι στο ιστολόγιό σου είναι που "αφήνεις όλα τα λουλούδια ν' ανθίσουν", όταν φυσικά τα σχόλια δεν είναι υβριστικά και δεν προσβάλλουν τη νοημοσύνη μας, και που δίνεις τον χώρο και τη δυνατότητα σε ανθρώπους διαφορετικών καταβολών και αντιλήψεων να συνδιαλεχθούν.

Συνήθως σχολιάζεις εύστοχα τα σημαίνοντα, την επικαιρότητα όπως την παρουσιάζουν τα life-stream ΜΜΕ (πολλές φορές αυτός ο τρόπος παρουσίασης λέει πολλά και γι' αυτά που κρύβονται από πίσω), αλλά αποφεύγεις μάλλον να τα δεις βαθύτερα.

Με τα σχόλιά μου για τον "Παστίτσιο" προσπάθησα να παρουσιάσω την αντίθετη άποψη και να προβληματίσω κάποιους που δαιμονοποιούν την άλλη πλευρά, που δεν είναι πάντα όπως φαίνεται.

 
At 10/06/2012 03:04:00 μ.μ., Blogger Theo said...

ΥΓ. Σημειώνω, προς ενημέρωσιν κάποιων συν-σχολιαστών, πως το ιστολόγιο αυτό (μαζί με δύο άλλα) το παρακολουθώ καθημερινά τα πέντε τελευταία χρόνια. Απλώς σχολιάζω σπάνια, όταν νιώθω πως έχω κάτι να προσφέρω στη συζήτηση.

 
At 10/06/2012 06:26:00 μ.μ., Blogger Theo said...

"mainstream", ήθελα να γράψω, συγγνώμη.

 
At 10/06/2012 08:01:00 μ.μ., Blogger Old Boy said...

Ανώνυμε, του Σραόσα είναι ο τίτλος και είναι από τον Μπλέικ

 
At 10/06/2012 08:02:00 μ.μ., Blogger Old Boy said...

Δείμο, δεν διαφωνώ.

 
At 10/07/2012 09:53:00 π.μ., Anonymous sunCoater said...

Θα μπορούσε κάποιος να πει ότι κάποιο τιτανοτεράστιο μυαλό διείδε το 2008 την άνοδο των αριστερόστροφων σχηματισμών (παρά το σφυροκόπημα των επεισοδίων) και μεθόδευσε την άνοδο της ακροδεξιάς ώστε να μπορέσουν μετά να τους βάλουν στην ίδια βάρκα και να τους βουλιάξουν ευκολότερα μαζί (αλλά της ΑΔ θα της είχαν δώσει σωσίβιο). Αλλά ο μέσος πολίτης που βλέπει TV δεν πιστεύω ότι εξισώνει τα 2 ιδεολογικά άκρα (όσο γελοιωδώς κι αν προσπαθούν γι΄αυτό οι καθεστωτικοί), εξισώνει τις αστικές πολεμικές πρακτικές είτε είναι αντικαπιταλιστικές είτε είναι ρατσιστικές. Το αριστερό άκρο, βέβαια, έχει ακόμα -και παίζει συχνά- το χαρτί της προβοκάτσιας, αναρωτιέμαι αν θα φτάσει κάποτε η στιγμή που θα την επικαλεστούν και οι εντόπιοι φασίστες (περίεργο θα ΄ναι, αφού από τη βία τρέφονται και δυναμώνουν).

Θα μου πεις, ο αριστερός αγώνας κάποτε μπορεί εκ των πραγμάτων να οδηγηθεί σε τραχιές συγκρούσεις με το σάπιο κατεστημένο, αλλά αυτό είναι δύσκολο να το δικαιολογήσεις στον αστό που θα βλέπει τα υπάρχοντά του να καίγονται (και μπορεί ως επιχείρημα κάλλιστα να χρησιμοποιηθεί και από την άλλη πλευρά).

"...Όσοι δεν ενημερώνονται από τα internets αλλά από την τηλεόραση...". Αλλά το λέτε και σεις, αν τα media σερβίρουν -εκ δολιότητας- μια ομογενοποιημένη αλήθεια, τα social media πλυμμηρίζουν από ομάδες (στρατίσκους) που πουλάνε το δικό τους μερίδιο φανατικής αλήθειας. Όλοι ψέμματα, λοιπόν. Και τι μένει;

Μένει μόνο να κερδίσουμε το χρόνο ώστε να αυξηθεί το ποσοστό όσων ενημερώνονται από το internets με την ελπίδα ότι δε θα είναι ακόλουθοι των ενημερωτικών στρατίσκων, αλλά θιασώτες νεότευκτων, έγκυρων δομών ενημέρωσης (που θα τις φτιάξει ποιος;). ΕΦ!

 
At 10/07/2012 04:38:00 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

@Prokopis Doukas
Γράφεις:"Ο μεγάλος εχθρός είναι η λαμογιά, που προήλθε (αναπόφευκτα) από τον μετριοπαθή ιδεολογικά χώρο των δύο μεγάλων κομμάτων."
Αποφεύγεις να συμπληρώσεις ότι ο μεγάλος εχθρός είναι αυτός που κυβερνά ακόμη και σήμερα και παρουσιάζεται από τα ΜΜΕ ότι θα μας σώσει από τη χρεοκοπία.

Γράφεις:"Και για την ΧΑ έχει ευθύνες (και) η αριστερά."
Από το "μαζί τα φάγαμε" στο "μαζί φέραμε τους νεοναζί". Η λογική "όλοι φταίμε γιατί όλοι υπάρχουμε" αθωώνει τους πάντες και αυτό βολεύει αυτούς που πραγματικά φταίνε.

Η Χρυσή Αυγή είναι η χρυσή εφεδρεία του συστήματος. Όλα τα άλλα είναι για να παριστάνουμε τους δημοκράτες βολεμένοι στην οικονομική και όχι μόνο ασφάλεια του σπιτιού μας.

 
At 10/08/2012 06:33:00 π.μ., Blogger Prokopis Doukas said...

@Ανώνυμος¨Διαφωνώ με όλη τη ρητορική σας...

1. Ο μεγάλος εχθρός είναι ο εαυτός μας, εκός των άλλων. Θα αποδειχθεί περίτρανα, μόλις κάνει κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ και κάνει την πιο μεγάλη κωλοτούμπα ever, εφαρμόζοντας τα ίδια και χειρότερα μέτρα (εκτός αν προκαλέσει άτακτη χρεοκοπία, που δεν το πιστεύω και το απεύχομαι).

2. Άλλο το "μαζί τα φάγαμ" (δηλ. έχουμε την ίδια ευθύνη όλοι), άλλο το έχει ευθύνες και η αριστερά για το οτι τροφοδότησε με λαϊκισμό στη ρητορική και τις μεθόδους, όποιον ήθελε να αμφισβητήσει ευθέως τον κοινοβουλευτισμό και τη δημοκρατία.

3. Η ΧΑ είναι η "εκτροπή" του συστήματος. Κανένα σύστημα συμφερόντων δεν θέλει τα άκρα. Κοινωνική ειρήνη και ήσυχη κοινωνία θέλει, για να τρώει καλύτερα - και με τον κόσμο "ευχαριστημένο"...

Τα "βολεμένοι" και "δημοκράτες", αφήστε τα. Δεν θα μου αμφισβητήσετε εσείς τη δημοκρατικότητα μου, ειδικά με τις απόψεις που εκφράζετα (ανώνυμα κιόλας). Κάποτε δημοκράτης σήμαινε αυτομάτως (και) αριστερός. Τώρα παίζεται. Αναρωτηθείτε γιατί η αριστερά έχασε το δρόμο...

 
At 10/08/2012 07:47:00 μ.μ., Anonymous ChrisMrSly said...

Μπορεί ο δημοκράτης να μην είναι πια αριστερός επειδή η δημοκρατία έγινε πιο mainstream από την ίδια την αριστερά. Άρα μάλλον ο συγκεκριμένος δρόμος δε χάθηκε. (Σημείωση: άλλο το "αν είσαι δημοκράτης είσαι και αριστερός" και άλλο το "αν είσαι αριστερός είσαι και δημοκράτης".)

 
At 10/08/2012 09:03:00 μ.μ., Blogger Κατερίνα Στρατηγοπούλου-Μ. said...

Prokopis Doukas: 1. Ο μεγάλος εχθρός είναι ο εαυτός μας, εκός των άλλων. Θα αποδειχθεί περίτρανα, μόλις κάνει κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ και κάνει την πιο μεγάλη κωλοτούμπα ever...

Prokopis Doukas,
Πώς χαρακτηρίζετε μία συζήτηση όπου ο καθένας καταθέτει το σενάριο ή την προφητεία που τον βολεύει, αντί να ομιλεί επί συγκεκριμένων γεγονότων;

Οι προφητείες και οι στιχουργικές κοινοτοπίες λαϊκών ασμάτων "ο μεγάλος μου εχθρός μου είναι ο εαυτός μου", σε καμμία περίπτωση δεν αποτελούν επιχειρήματα - αυθαιρέτως υποθέτω ότι αυτό είστε σε θέση να το αντιλαμβάνεσθε.

Αντί, λοιπόν, κοινοτοπιών και προφητειών περί της κωλοτούμπας που ΘΑ κάνει ο ΣυΡιζΑ όταν (και ΑΝ γίνει κυβέρνηση, προσπαθείστε να "επιχειρηματολογήσετε" πάνω σε βεβαιωμένες και όχι πάνω σε υποθετικές κωλοτούμπες. Όπως αυτές που έκανε (και κάνει) το ΠαΣοΚ, που στηρίζατε κατά την προεκλογική περίοδο του 2009. Ή όπως τις κωλοτούμπες με τις οποίες σβήνει τις κόκκινες γραμμές της η αναξιόπιστη ΔημΑρ.

Τι λέτε; έτσι δεν αποκτά βαρύτητα μία συζήτηση; Διαφορετικά, αν θέλουμε να "επιχειρηματολογούμε" με προφητείες, αρμοδιότεροι είναι οι αφοσιωμένοι στον Παΐσιο ή οι πελάτες των αστρολόγων και των φλυτζανούδων.

 
At 10/08/2012 09:34:00 μ.μ., Blogger Κατερίνα Στρατηγοπούλου-Μ. said...

Old Boy,

O πραγματικός κόσμος, ο κόσμος της ελληνικής κοινωνίας, δεν διαμορφώνεται από τα Μέσα, ούτε διαφέρει από τον e-κόσμο. Και κρίση και γνώση έχει, ώστε να μην επιτρέπει σε κανέναν να του επιβάλλει τις Μ. Θεωρίες του. Από όλους αυτούς τους αυτάρεσκους-αυτοαποκαλούμενους διαμορφωτές της κοινής γνώμης, το πολύ να επηρεάζεται από τον Αυτιά και μόνον, καμμία γιαγιά μειωμένης ακοής. Θα έλεγα μάλιστα ότι ο "πραγματικός κόσμος" έχει περισσότερο χρόνο να επεξεργαστεί και, τελικώς, να απορρίψει την Γελοία Προπαγάνδα, από όσο χρόνο έχουν οι διαδικτυακοί περιπλανώμενοι στα κατ' ευφημισμόν λεγόμενα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης.

 

Δημοσίευση σχολίου

<< Home