Διορθώσεις

Μερικές καταστάσεις είναι τόσο win - win που απορείς γιατί δεν τις υϊοθετείς· όπως το να διαβάζεις στο μετρό: και ο χρόνος της διαδρομής περνάει χωρίς να το καταλάβεις, καθώς αντί να έχει γεμίσει με βαρεμάρα και κούραση, γεμίζει με κάτι που από απλά απασχολεί το μυαλό σου έως το συναρπάζει - και αν το εφαρμόσεις σε βάθος χρόνου, αντί να έχεις διαβάσει πέντε βιβλία στη ζωή σου θα έχεις διαβάσει οκτώ. Υπάρχουν άραγε και σε σημαντικότερα παίγνια της ζωής μας αθροίσματα αμοιβαίου οφέλους, στα οποία ωστόσο ποτέ δεν φτάνουμε, ακριβώς επειδή ο άνθρωπος είναι τόσο πολύπλοκο μηχάνημα, με την πολυπλοκότητά του να τον καθιστά ατελή, τυφλό απέναντι στο προφανές συμφέρον του, αυτοσαμποταριζόμενο; Mπορεί και να υπάρχουν αν συνυπολογιστεί πως σε κάθε είδους και μορφής ανθρώπινη σχέση, οι πολυπλοκότητες είναι τουλάχιστον δύο και η αλληλεπίδρασή τους μπορεί να γεννήσει μια νέα, αυτόνομη, δυσλειτουργική δυναμική.
Αντιγράφω από τις υπεργαμάτες «Διορθώσεις» που χύνουν μέσα στον εγκέφαλο μου εδώ και μερικές εβδομάδες (εσχάτως και μέσα σε συρμούς): "It occured to him that his wife was pregnant again. Months were rushing him forward on their rigid track, carrying him closer to the day he'd be the father of three, the year he'd pay off his mortgage, the season of his death". «Σκέφτηκε οτι η γυναίκα του ήταν ξανά έγκυος. Οι μήνες τον έσπρωχναν με ορμή στις άκαμπτες ράγες τους, ολοένα και πιο κοντά στην μέρα που θα ήταν πατέρας τριών παιδιών, στη χρονιά που θα ξεπλήρωνε την υποθήκη του, στην εποχή του θανάτου του».
Ο συγκεκριμένος ήρωας του βιβλίου είναι στο τοπ της παραγωγικότητάς του και της ηλικίας του, η γυναίκα του περιμένει το τρίτο τους παιδί κι αυτός τα βλέπει όλα μαύρα, ακόμη και ότι σε λίγα χρόνια δεν θα έχει να πληρώνει υποθήκη. Δεν του φταίει κάτι συγκεκριμένο στη ζωή του, του φταίει η ίδια η ζωή. Δεν ζει με τρόπο διαφορετικό απ' αυτόν που θα ήθελε, δεν έκανε εσφαλμένες επιλογές, δεν παγιδεύτηκε σε λάθος επάγγελμα και λάθος γάμο, είναι (ως το σημείο που έχω διαβάσει τουλάχιστον) απλά καταθλιπτικός: ακόμα και αυτά που θα έπρεπε να του φωτίζουν με χαρά τη ζωή, τα βλέπει υπό γκρίζο έως μαύρο φως. Λίγες σελίδες πιο κάτω ο συγγραφέας παραθέτει Σοπενάουερ: «Αν θες μια αξιόπιστη πυξίδα να σε οδηγεί στη ζωή, το καλύτερο που μπορείς να κάνεις είναι να δεις τον κόσμο ως φυλακή, ως αποικία καταδίκων. Κι ανάμεσα στα κακά μιας αποικίας καταδίκων είναι η συντροφιά των άλλων φυλακισμένων».

Ενώ βρίσκω απολαυστικό το "Μodern Family", με χαλάει πολύ το ότι διαδραματίζεται τόσο ξεδιάντροπα σε έναν κόσμο απαλλαγμένο από οικονομικά ή κοινωνικά προβλήματα. Αλλά και από κάθε είδους αληθινά προβλήματα. Ωστόσο είναι ειδικά όταν νιώθω στενοχωρημένος που θέλω να επιστρέφω στον κόσμο του. Χρειαζόμαστε τα οδυνηρά υπέροχα (ή τα υπέροχα οδυνηρά) ταξίδια της λογοτεχνίας, όσο και τις φυγές σε κόσμους κωμικά ανέφελους. Χρειαζόμαστε την αλήθεια όσο και το παραμύθι. Εκτός κι αν η συνύπαρξή τους δεν είναι win - win, αλλά η εκλογίκευση της θεμελιώδους μας ατέλειας.